Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πώς εφαρμόζεται στην πράξη το ζύγι του «κόστους - οφέλους» για το κεφάλαιο και το κράτος του στον σχεδιασμό της αντιπλημμυρικής προστασίας, μας έρχεται από τη Θεσσαλία. Εκεί όπου τα τελευταία χρόνια, με κορύφωση τον «Ιανό», τα πλήγματα είναι απανωτά για τους κατοίκους πολλών περιοχών και ιδιαίτερα για τους βιοπαλαιστές αγρότες, που μετράνε πολλές καταστροφές από την έλλειψη αντιπλημμυρικών έργων. Σύμφωνα όμως με τα στοιχεία της Περιφέρειας, από τα έργα που έχουν ενταχθεί στο ΕΣΠΑ, ένα απειροελάχιστο μέρος αφορά τέτοια έργα. Συγκεκριμένα, το σύνολο των μέχρι τώρα ενταγμένων έργων έχει προϋπολογισμό πάνω από 2,17 δισ. ευρώ. Από αυτά, πάνω από 550 εκατ. ευρώ (24,3%) προϋπολογίζονται για τεχνικά έργα και έργα υποδομών. Ομως ο «θεματικός στόχος» που έχει τη χαμηλότερη χρηματοδότηση είναι αυτός για την «κλιματική αλλαγή - πρόληψη», με μόλις 13,8 εκατ. ευρώ, δηλαδή το 0,58% (!) της συνολικής χρηματοδότησης. Η κατανομή των κονδυλίων δείχνει και τις προτεραιότητες του κράτους, από την κυβέρνηση μέχρι την Περιφέρεια και τους δήμους, όπου η προστασία του λαού και της περιουσίας του βρίσκεται σταθερά στον πάτο. Και πώς να μην είναι άλλωστε, αφού αυτά τα έργα δεν έχουν ανταποδοτικότητα για τους επιχειρηματικούς ομίλους και γι' αυτό δεν προκρίνονται για χρηματοδότηση, ενώ η ίδια η ΕΕ «συστήνει» στα κράτη - μέλη ότι είναι προτιμότερο και φτηνότερο να αποζημιώνει με ψίχουλα τους πληγέντες από μια φυσική καταστροφή, αντί να παρεμβαίνει προληπτικά για να περιορίσει όσο γίνεται τις καταστροφικές συνέπειες μιας νεροποντής.