Την περίοδο της πανδημίας, κράτος και εργοδοσία απέρριπταν οποιοδήποτε μέτρο ουσιαστικής προστασίας των εργαζομένων και από την άλλη διαφήμιζαν την τηλεργασία ως «πανάκεια» για να περιοριστεί η διασπορά του ιού. Οπως αποδείχθηκε, όμως, η «εξ αποστάσεως» εργασία θεσμοθετήθηκε για να περιορίσουν οι μεγάλες εταιρείες τα λειτουργικά τους έξοδα και να τα μεταφέρουν στις πλάτες των εργαζομένων. Αλλά και για να εντείνουν την εκμετάλλευση, καταργώντας ακόμα και τα πιο στοιχειώδη όρια του ημερήσιου χρόνου εργασίας. Τώρα, με αφορμή την έκρηξη στις τιμές της Ενέργειας, ο προβληματισμός στα αστικά επιτελεία αντιστρέφεται και έχει να κάνει με το κατά πόσο ένας εργαζόμενος μπορεί να αντεπεξέλθει στην αύξηση του κόστους της τηλεργασίας χωρίς να απαιτηθούν αυξήσεις στον μισθό, ή κάποιο γενναίο επίδομα από την εργοδοσία για να πληρώνονται οι λογαριασμοί του ρεύματος. Ο προβληματισμός εντείνεται από το γεγονός ότι σε χώρες όπως η Βρετανία ένα σημαντικό μέρος των εργαζομένων που είχαν επιλέξει την τηλεργασία σκοπεύουν τώρα να επιστρέψουν στο γραφείο τους, επειδή δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στα έξοδα για το ρεύμα, που αυξάνονται κατά 3.000 ευρώ ετησίως! Για μια ακόμα φορά αποδεικνύεται ότι η τηλεργασία δεν επιλέχθηκε για «να εναρμονιστεί καλύτερα η οικογενειακή με την επαγγελματική ζωή», όπως αναμασούσαν οι διάφοροι προπαγανδιστές της όταν ήταν σε έξαρση η πανδημία, αλλά επειδή αυτό συνέφερε το κεφαλαίο και την κερδοφορία του. Με το ίδιο ακριβώς κριτήριο επαναξιολογείται τώρα η αποδοτικότητα του μέτρου, με τους εργαζόμενους είτε να φορτώνονται εκβιαστικά τα αυξημένα έξοδα είτε να γίνονται μπαλάκι ανάμεσα στο σπίτι και στο γραφείο, καταπώς συμφέρει κάθε φορά την εργοδοσία.