Κι όμως, σύντροφοι, ακόμη κι αν μείνουμε στην ελληνική και μόνον πραγματικότητα, θα πρέπει να παραδεχτούμε, έστω και δύσκολα, πως εκχωρήσαμε σιγά σιγά κι ανεπαισθήτως, με τον ίδιο ρυθμό μάλιστα που υποχωρούσε, αλλοτριωνόταν ή αφομοιωνόταν στη χοάνη της κυρίαρχης αστικής τάξης το λαϊκό κίνημα, το δικαίωμα σε τέτοια ακριβώς ξένα κέντρα, να αποφασίζουν για τη ζωή και το θάνατό μας.

Τεράστιες μάζες εργαζομένων με ταξική συνείδηση παιγμένη στη μεταπολεμική εμφυλιοπολεμική ιστορική λοταρία, διατεθειμένες να θυσιάσουν μέρος των οραμάτων τους στην αδήριτη ανάγκη για συμφιλιωτική ανάπαυλα, εγκλωβίστηκαν με το άνοιγμα του μεταχουντικού κύκλου πολιτικής ομαλότητας στη σιγουριά και στη ψευδοασφάλεια της μικροαστικής ευημερίας. Στο γλείψιμο των πληγών και το ξεκαθάρισμα λογαριασμών, ανάμεσα στις συμπληγάδες των παροχών και των τεχνητών αναγκών της καταναλωτικής θριαμβολογίας, χάθηκε πολύτιμος χρόνος εμβάθυνσης στο γίγνεσθαι προς χάριν του πρόσκαιρου είναι.

Ομως χρειάστηκε μόλις μια δεκαετία, ώστε οι ποταμοί αίματος στη βαλκανική αυλή των ευρωκρατών και η οδυνηρή εμπειρία της αμερικανικής μονοκρατορίας στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, να αποκαλύψουν και στους αφελέστερους, τους πιο ρομαντικούς και κυρίως τους γερά παγιδευμένους στον ιστό της παγκόσμιας αράχνης του κατεστημένου, το γυμνό αδιέξοδο της βαρβαρότητας που επανέκαμψε.

Σ' αυτή τη σαστιμάρα πάνω θα παιχτούν όλα τα... εκλογικά λεφτά, θα εξαντληθούν όλα τα μέσα και τα συστήματα αλλοίωσης της πραγματικής λαϊκής βούλησης, καθώς ανοίγει ήδη η συζήτηση για ένα ευρωπαϊκό Σύνταγμα που γίνεται για μας χωρίς εμάς. Οι ιεροεξεταστές κι οι εκλογομάγειροι, στη «νέα τάξη πραγμάτων» σκάβουν λάκκο. Θα πέσουμε μέσα ή θα τους σπρώξουμε; Απάντηση Βρυξελλών εδώ δε χωράει. Μόνον απρεπής, ανυπάκουη κι αντιστασιακή βοή.