Ελπίδα αποτελούν οι κινητοποιήσεις σε μεγάλους χώρους δουλειάς

Ξεκαθαρίζουμε βεβαίως από την αρχή το κύριο θέμα: Ούτε κερδίζουμε όλοι μαζί, ούτε χάνουμε όλοι μαζί, όπως θέλουν να μας πείσουν οι καπιταλιστές. Τη στιγμή που οι εργάτες μετράνε τους καθηλωμένους μισθούς τους για να μπορέσουν να ζήσουν αυτοί και οι οικογένειές τους, οι βιομήχανοι καταγράφουν ασύλληπτα κέρδη, που μόνο που διαβάζεις τα νούμερα ζαλίζεσαι. Αυτό, όσο κι αν φαίνεται αυτονόητο ως θέμα, δεν είναι καθόλου τέτοιο στην ταξική κατανόησή του από χιλιάδες εργάτες που δεν είναι συνδικαλισμένοι, δεν φτάνει σε αυτούς η φωνή των κομμουνιστών, άρα είναι ευάλωτοι στα κελεύσματα του κεφαλαίου, ότι τάχα «έχουμε κοινό συμφέρον να πηγαίνει καλά η επιχείρηση, γιατί έτσι έχεις κι εσύ δουλειά» ή ότι «δεν χρειάζονται διεκδικήσεις και απεργίες, αλλά με διάλογο και κοινή συνεννόηση μπορούν να βρεθούν λύσεις που να είναι θετικές και για τις δύο πλευρές».

Κρύβεται δηλαδή η πεμπτουσία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, ότι αυτό που τον κινεί είναι το κέρδος και μόνο αυτό. Γι' αυτόν τον σκοπό οι καπιταλιστές δεν λογαριάζουν τίποτα, πατάνε επί πτωμάτων στην κυριολεξία, ενώ έχουμε δει δεκάδες επιχειρήσεις που ενώ σε μια φάση άκμαζαν και οι εργάτες νόμιζαν ότι είχαν «δέσει τον γάιδαρό τους» για μια ζωή, όταν οι ιδιοκτήτες τους μέτρησαν τα πράγματα αλλιώς, έκλεισαν τα εργοστάσια και πέταξαν αδίστακτα τους εργάτες στον δρόμο.

Την ίδια στιγμή, φυσικά, ανάμεσα στους καπιταλιστές εξελίσσεται αδυσώπητος ανταγωνισμός για το ποιος ή ποιοι θα επικρατήσουν κατά κλάδο ή και διακλαδικά, ποιοι όμιλοι θα φάνε περισσότερο από την «πίτα». Αυτό το είδαμε χαρακτηριστικά το τελευταίο διάστημα στα Ναυπηγεία Ελευσίνας, όπου οι επίδοξοι ιδιοκτήτες αλληλοκαρφώνονταν με «βαριές κουβέντες», ενώ είχαν και τους «εκπροσώπους» τους στο αστικό πολιτικό προσωπικό, όπως και στον εργοδοτικό συνδικαλισμό, που «έσκιζαν τα ιμάτιά τους» για το ποιος είναι ο καλύτερος επενδυτής. Σε ένα πράγμα όμως ομονοούσαν όλοι τους: Οτι η εκμετάλλευση των εργατών θα συνεχιστεί απρόσκοπτη, ότι όλοι θα θεωρούνται απολυμένοι, ότι τα δεδουλευμένα τους είναι στον αέρα, οι συνθήκες δουλειάς τους επικίνδυνες και βλαβερές. Οτι η νέα φάση του ναυπηγείου θα εδραιώσει την εργολαβοποίηση και τη συνολική χειροτέρευση της ζωής των εργατών. Δηλαδή, εντάξει οι ανταγωνισμοί μεταξύ τους, αλλά το ταξικό συμφέρον και το ξεζούμισμα των εργατών πάνω απ' όλα... Αυτό υπηρέτησαν πιστά και η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ, που ψήφισαν μαζί το σχετικό νομοσχέδιο.

Οι βιομήχανοι, παίρνοντας υπόψη την κατάσταση με την Ενέργεια, λένε προκλητικά ότι «δεν βγαίνουν». Ζητάνε για τις βιομηχανίες τους φτηνό ρεύμα «για να μπορέσουν να επιβιώσουν». Ζουν δηλαδή ένα αληθινό δράμα...

Συνεχίζουν λέγοντας ότι αν οι κυβερνήσεις, η ΕΕ και άλλοι αρμόδιοι οργανισμοί δεν φροντίσουν για πολύ πιο φτηνό ρεύμα, θα «υποχρεωθούν παρά τη θέλησή τους» να κάνουν απολύσεις, μειώσεις, ακόμα και να βάλουν «λουκέτα». Δηλαδή αξίζουν τη συμπόνοια μας οι άνθρωποι με τα ζόρια που τραβάνε...

Σημειώνουμε επιπρόσθετα ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή τον Νοέμβρη έχει αποφασίσει μαζί με τις περισσότερες κυβερνήσεις, μεταξύ αυτών και την ελληνική, να συζητήσουν με τις πιο ενεργοβόρες βιομηχανίες την «υποχρεωτική μείωση της ενεργειακής κατανάλωσης των βιομηχανιών σε ώρες αιχμής». Αυτό, βεβαίως, προβλέπουν από τώρα ότι θα συνοδευτεί με παχυλές αποζημιώσεις προς τους βιομηχάνους.

Οι βιομήχανοι όμως δεν σταματούν εδώ. Στη βάση αυτής της απαίτησης για «φτηνό ρεύμα», θέλουν να στρατεύσουν και τους εργάτες στις επιδιώξεις τους. Σε περιπτώσεις, καλούν ανερυθρίαστα τα σωματεία να βάλουν στην προμετωπίδα των αιτημάτων τους το «φτηνό ρεύμα» για τις βιομηχανίες. Σε νεότερες γενιές εργατών δεν είναι γνωστές παλιότερες ανάλογες κινήσεις, που έφταναν στο σημείο εργάτες κάτω από την ηγεσία προδοτικών ηγεσιών να διαδηλώνουν για τα «αιτήματα» του εργοδότη, να φωνάζουν ρυθμικά το όνομά του, μέχρι φυσικά να τους πετάξουν σαν στυμμένες λεμονόκουπες... Και να τους λένε πως αυτοί φταίνε, γιατί δεν ήταν τόσο «αγωνιστικοί» στις «διεκδικήσεις τους»...

Στο ζήτημα των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας η κατεύθυνση των βιομηχάνων είναι κοινή. Θυμίζουμε ότι στη μεγάλη πλειοψηφία των βιομηχανικών κλάδων έχει να υπογραφεί Σύμβαση εδώ και 13 χρόνια, ενώ εκεί που υπογράφηκε, όπως στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος, αυτό έγινε μετά από πολύμηνους απεργιακούς αγώνες, δηλαδή οι εργοδότες υποχρεώθηκαν να κάτσουν στο τραπέζι χάρη στην αγωνιστική και επίμονη στάση των μεταλλεργατών. Αντίστοιχα στη «Μινέρβα» και σε άλλα εργοστάσια.

Μας λένε πως «δεν είναι καιρός για τέτοια», όταν οι Ομοσπονδίες και τα Συνδικάτα ζητάνε ΣΣΕ με αυξήσεις στους μισθούς. Πως «έχουμε ΣΣΕ», εννοώντας τις αποφάσεις της κυβέρνησης για τον κατώτατο μισθό. Στο Φάρμακο, για παράδειγμα, λένε ότι «υπάρχει η γενική Σύμβαση, σε αυτή θα σας δώσουμε 5% παραπάνω και ευχαριστημένοι να είστε». Από κει και πέρα, τα υπόλοιπα είναι «οικειοθελής παραχώρηση», άρα όποτε θέλουν την παίρνουν πίσω. Ιδιοκτήτης μεγάλου ναυπηγείου στη Σαλαμίνα, ο οποίος διεκδίκησε και την εξαγορά αυτού της Ελευσίνας, είπε ότι αν το Σωματείο συνεχίσει να διεκδικεί ΣΣΕ, αυτό που θα κάνει είναι να σταματήσει τις μόνιμες εργασιακές σχέσεις και να περάσει όλους τους εργάτες σε καθεστώς εργολαβοποίησης.

Με λίγα λόγια: Οι βιομήχανοι έχουν πάρει την πάσα από την κυβέρνηση και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, που θέλουν να μας πείσουν ότι η ενεργειακή φτώχεια, ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, η νέα καπιταλιστική κρίση που είναι προ των πυλών, πρέπει να ιδωθούν σαν «ευκαιρία». Φυσικά, όταν το λένε αυτό εννοούν νέα χειροτέρευση της ζωής των εργατών, νέα υπερκέρδη, νέες επενδύσεις σε πεδία όπου μυρίζονται κερδοφορία, όπως η «πράσινη ανάπτυξη».

Ολα τα 'χαμε με την τάξη των καπιταλιστών, αυτό που μας έλειπε ήταν το να το παίζουν και οικολόγοι. Τελικά, φυσικά, αυτό που αποδείχθηκε πολύ γρήγορα είναι ότι η περιβόητη «πράσινη ανάπτυξη» και πανάκριβη για τον λαό είναι, και στις σημερινές κρίσιμες συνθήκες κάθε άλλο παρά εξασφαλίζει τη στοιχειώδη ενεργειακή επάρκεια. Αντιθέτως, οδηγούμαστε ακόμα και σε απάνθρωπες συνθήκες, με κόσμο να απειλείται να ζει χωρίς να μπορεί στοιχειωδώς να ζεσταθεί, ενώ προκλητικά μας λένε να βάλουμε πιο πολλά πουλόβερ, να προσαρμοστούμε αλλιώς θα πεθάνουμε, ή να μην κάνουμε τίποτα και να ψηφίσουμε τον ίδιο Μανολιό που έχει βάλει τα ρούχα του αλλιώς...

Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση ποια μπορεί να είναι η απάντηση των εργατών; Το λέμε κατηγορηματικά, η απάντηση είναι μία, περήφανη και ταξική: «Δεν προσαρμοζόμαστε, παλεύουμε για να ζήσουμε και να νικήσουμε». Δεν φοβόμαστε, ούτε τρομοκρατούμαστε με τις απειλές για «τον χειρότερο χειμώνα από το 1942»... Και τότε, άλλωστε, τον λαό δεν τον έσωσε κάποιος «προστάτης» - αυτοί το 'χαν σκάσει για το Κάιρο, άλλοι συνεργάζονταν ανοιχτά με τον κατακτητή και άλλοι συνιστούσαν «ψυχραιμία». Τον λαό τον έσωσε από την πείνα το ΕΑΜ, όπως λέει και το τραγούδι, με κορμό και ψυχή τους κομμουνιστές. Δηλαδή τον λαό, και τότε και τώρα και πάντα, μπορεί να τον σώσει μόνο ο λαός, αν πιστέψει στη δύναμή του, μπει στο προσκήνιο των γεγονότων, συμμετάσχει ενεργά στην πάλη και στον αγώνα, στο σωματείο, στον σύλλογο, στον εργατικό - λαϊκό φορέα. Αν συμπορευτεί με το ΚΚΕ, γιατί αποδεδειγμένα είναι το μόνο κόμμα που δίνει όλες του τις δυνάμεις για την υπεράσπιση του λαού, για τα δικαιώματά του, αναδεικνύει την ουσία των προβλημάτων, αποκαλύπτει την αιτία τους και πρωτοστατεί στη συγκέντρωση δυνάμεων για την ανατροπή του σάπιου συστήματος που ζούμε, που απ' όπου και να το πιάσεις λερώνεσαι.

Γι' αυτό και είναι ελπιδόφορες οι κινητοποιήσεις εργατών σε χώρους δουλειάς, όπως στον «Σπανόπουλο», στη ΦΑΜΑΡ, στον «Παπαστράτο» και αλλού. Αυτές οι εστίες αντίστασης πρέπει να στηρίζονται από όλες τις εργατικές δυνάμεις, να πολλαπλασιάζονται και να ανοίγουν νέους δρόμους στην αλληλεγγύη και στον αγώνα. Ελπιδοφόρες είναι και κινητοποιήσεις όπως στη Νέα Ιωνία και αλλού, όπου δεκάδες εργατικοί και άλλοι φορείς συντονίστηκαν και κατάφεραν με μαζικό και αποφασιστικό τρόπο να αναδείξουν τα μεγάλα προβλήματα του λαού, να απαιτήσουν λύσεις και να αντιπαρατεθούν και με τη δημοτική αρχή, που βάζει κι αυτή το χέρι της, με φόρους, τέλη, τροφεία κ.ά., στην αφαίμαξή μας.

Αρα οι απαιτήσεις των βιομηχάνων θα επιστραφούν στον αποστολέα τους. Ο φάκελος πάνω θα γράφει: Προς κάθε ενδιαφερόμενο που «νοιάζεται για το καλό μας»: Παλεύουμε για τη ζωή και το δίκιο μας, δεν υποτασσόμαστε στη σιδερένια φτέρνα του κεφαλαίου. Στις 9 Νοέμβρη τα εργοστάσια δεν θα λειτουργήσουν, η παραγωγή θα νεκρώσει και η συνέχεια θα είναι ακόμα πιο δυναμική.

ΥΓ: Οι κομμουνιστές είμαστε αδυσώπητοι με το κεφάλαιο και την ίδια στιγμή βαθιά υπομονετικοί με την εργατική τάξη. Ξέρουμε πως ένας εργάτης μπορεί να κάνει πολλά βήματα στη συνείδησή του ειδικά όταν έρχεται σε επαφή με τους κομμουνιστές μέσα στο εργοστάσιο, να πάρει θάρρος, να απεργήσει, να νιώσει αυτήν την ευχαρίστηση που αισθάνεται κάποιος που ακόμα και για πρώτη φορά καταλαβαίνει ότι κάνει το σωστό για τον εαυτό του, τα παιδιά του, την τάξη του.

Αυτό όπως ξέρουμε έχει και πολλά πίσω - μπρος, γιατί έτσι είναι η ζωή. Η σκηνή από το καταπληκτικό έργο «Μπίλι Ελιοτ - γεννημένος χορευτής», όπου οι απεργοί εργάτες αγκαλιάζουν τον συνάδελφο και αγωνιστή πατέρα, που κάτω από το βάρος των προβλημάτων πάει να λυγίσει, και τον αποτρέπουν από το να γίνει απεργοσπάστης, είναι χαραγμένη σε όποιον την έχει δει... Κάθε μέρα ζούμε μέσα στα εργοστάσια ανάλογες καταστάσεις. Αυτή όμως η τάξη, οι παραγωγοί όλου του πλούτου θα νικήσουν και θα στείλουν τους κηφήνες στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.