Αν κάποια άλλη χώρα προγραμμάτιζε να αναπτύξει ένα νέο πυρηνικό όπλο και σχεδίαζε προ-αποφασισμένα χτυπήματα ενάντια σε μια σειρά χώρες που δεν είναι πυρηνικές δυνάμεις, η Ουάσιγκτον πολύ σωστά θα «κολλούσε την ετικέτα» σ' αυτό το έθνος ότι πρόκειται για ένα επικίνδυνο κράτος κακοποιό. Επιπρόσθετα, τέτοια είναι η τακτική που συστήνεται στον Πρόεδρο Μπους από ένα νέο έγγραφο προγραμματισμού του Πενταγώνου, που δημοσιοποιήθηκε το τελευταίο Σαββατοκύριακο. Ο κ. Μπους χρειάζεται να ξαποστείλει αυτό το έγγραφο πίσω στους συντάκτες του και να ζητήσει μια νέα έκδοση λιγότερο απειλητική για την ασφάλεια των μελλοντικών αμερικανικών γενεών.

Το έγγραφο, που έχει τίτλο «Η Επανεξέταση της Πυρηνικής Στάσης» (των ΕΠΑ), προτείνει τη μείωση του συνολικού αριθμού των πυρηνικών κεφαλών, αλλά από την άλλη διευρύνει τις περιστάσεις, όπου αυτή η χαρακτηριστική σχολή σκέψης μπορεί να δικαιολογήσει μια πιθανή πυρηνική απάντηση και επεκτείνει τον κατάλογο των χωρών, που θεωρούνται ως πιθανοί πυρηνικοί στόχοι. Προβλέπει, παραδείγματος χάριν, έναν Αμερικανό Πρόεδρο που απειλεί με μια πυρηνική ανταπόδοση στην περίπτωση μιας «ιρακινής επίθεσης στο Ισραήλ ή τους γείτονές του, ή μιας Βορειο-Κορεατικής επίθεσης στη Νότια Κορέα ή μιας στρατιωτικής αντιπαράθεσης πάνω στο καθεστώς της Ταϊβάν». Σε έναν κόσμο όπου πολυάριθμες χώρες αναπτύσσουν πυρηνικά, βιολογικά και χημικά όπλα, είναι αρκετά σωστό (αποδεκτό) ότι η Αμερική διατηρεί ένα αξιόπιστο πυρηνικό αποτρεπτικό μέσο. Αλλά το σημείο που η προτεινόμενη επανεξέταση του Πενταγώνου πηγαίνει σε λαθεμένη κατεύθυνση είναι εκεί όπου μειώνει την αφετηρία για τη χρησιμοποίηση των πυρηνικών όπλων και υπονομεύοντας μ' αυτό τον τρόπο την αποτελεσματικότητα της Συνθήκης για τη μη διάδοση των Πυρηνικών Οπλων (Nuclear Nonproliferation Treaty). Η συνθήκη αυτή, που επί μακρό διάστημα αποτελεί το βασικό εργαλείο της Αμερικής, για να αποθαρρύνει τις μη πυρηνικές χώρες από την ανάπτυξη δικών τους πυρηνικών όπλων, υποστηριζόταν από τις υποσχέσεις ότι εφ' όσον οι συμβαλλόμενοι στη Συνθήκη έμεναν χωρίς πυρηνικά και απέφευγαν να εμπλακούν σε πόλεμο στο πλευρό ενός συμμάχου τους με πυρηνικά όπλα, δε θα δέχονταν επίθεση (από τις ΕΠΑ) με πυρηνικά όπλα. Εάν οι προτάσεις του Πενταγώνου επισημοποιηθούν ως αμερικανική πολιτική, εκείνη η υπόσχεση θα έπαυε να ισχύει και οι χώρες αυτές θα μπορούσαν να συμπεράνουν ότι δεν έχουν κανένα κίνητρο, για να μείνουν μη πυρηνικές. Στην πραγματικότητα, θα δικαιολογούνταν να αποφασίσουν ότι χρειάζονται τα πυρηνικά όπλα, για να αποφύγουν την πυρηνική επίθεση. Η επανεξέταση αυτή (αναθεώρηση) αξιώνει επίσης για τις Ενωμένες Πολιτείες να αναπτύξουν μια νέα πυραυλική πυρηνική κεφαλή που σχεδιάζεται, ώστε να μπορεί να εκρήγνυται σε βαθιά υπόγεια καταφύγια (που έχουν όπλα). Η προσθήκη ενός νέου όπλου στο πυρηνικό οπλοστάσιο της Αμερικής θα απαιτούσε κανονικά μια επανάληψη της πυρηνικής δοκιμής, τερματίζοντας έτσι το εθελοντικό μορατόριουμ σε τέτοιες δοκιμές που τώρα βοηθούσε να περιοριστούν (ή να χαλιναγωγηθούν) τα προγράμματα πυρηνικών όπλων χωρών όπως η Βόρεια Κορέα και το Ιράν. Από την αυγή της πυρηνικής εποχής, οι Αμερικανοί στρατιωτικοί αρμόδιοι για το σχεδιασμό είχαν περιλάβει τον παράγοντα αυτών των πάρα πολύ καταστρεπτικών όπλων στους υπολογισμούς τους. Η συμπεριφορά τους είχε μετριαστεί από την πεποίθηση, που είναι κοινή ανάμεσα στους περισσότερους σκεπτόμενους Αμερικανούς, ότι τα όπλα αυτά πρέπει να χρησιμοποιηθούν μόνο όταν τα πιο θεμελιώδη συμφέροντα του έθνους ή η εθνική επιβίωση βρίσκεται σε κίνδυνο, και ότι η ασυγκράτητη χρήση των πυρηνικών όπλων στον πόλεμο θα μπορούσε να τελειώσει τη ζωή στη Γη όπως την ξέρουμε σήμερα. Τα πυρηνικά όπλα δεν αποτελούν απλά και μόνο ένα άλλο μέρος του στρατιωτικού οπλοστασίου. Είναι διαφορετικά, και η μείωση του επιπέδου κινδύνου για τη χρήση τους είναι απερίσκεπτη τρέλα.