«Φωτιά» έχει πάρει τους δυο τελευταίους μήνες η πολιτική κατάσταση στη Μολδαβία, ένα μόλις χρόνο από τη μεγάλη νίκη του Κόμματος των Κομμουνιστών της Δημοκρατίας της Μολδαβίας στις βουλευτικές εκλογές. Οι δεξιές, φιλορουμανικές (και φιλοδυτικές) πολιτικές δυνάμεις, με πρόσχημα την επαναφορά της ρώσικης γλώσσας στα σχολεία, όπως και την κατάργηση του μαθήματος της ιστορίας με τον τίτλο «Ιστορία των Ρουμάνων» και την εισαγωγή του μαθήματος «Ιστορία της Μολδαβίας», προχώρησαν σε μαζικές κινητοποιήσεις. Πραγματοποίησαν μεγάλες διαδηλώσεις στην πρωτεύουσα Κισινιόφ, σε καθημερινή βάση από τις 9 Γενάρη 2002. Σ' αυτές συμμετείχαν κυρίως νεολαία, μαθητές, τμήμα της διανόησης και εκπαιδευτικοί, αλλά και καλοντυμένοι εκπρόσωποι της ντόπιας αστικής τάξης. Αρχικά, τα συνθήματα ήταν υπέρ της κατάργησης των συγκεκριμένων μέτρων, αλλά στην πορεία κυριάρχησαν τα συνθήματα «Δε μας χρειάζεται μπολσεβίκος Πρόεδρος!», «Κάτω οι κομμουνιστές!», ενώ απαιτούνταν η παραίτηση της κυβέρνησης και του Προέδρου. Οι όποιες προσπάθειες της κυβέρνησης να πάρει κατασταλτικά μέτρα ενάντια στις κινητοποιήσεις αυτές συνάντησαν τις έντονες προειδοποιήσεις της ΕΕ και του Συμβουλίου Ευρώπης. Στις 22/2/2002, η κυβέρνηση έκανε τις παρακάτω υποχωρήσεις: α) Τα ρώσικα στο σχολείο δε θα είναι υποχρεωτικό μάθημα, αλλά μάθημα επιλογής των γονιών, β) για 3 μήνες αναστέλλεται η εισαγωγή του νέου μαθήματος της ιστορίας, εξαιτίας της έλλειψης του νέου εγχειριδίου. Στις 22/2 τμήμα των διαδηλωτών που είχαν κατασκηνώσει στην κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας διαλύθηκε, αλλά το νέο «ραντεβού» δόθηκε για τα μέσα του Μάρτη. Από τη μεριά του, ο Πρόεδρος της χώρας Βλαντίμιρ Βορόνιν, σε συνέντευξή του στη ρωσική εφημερίδα «Ροσίσκαγια Γκαζέτα» (12/3/2002), σημειώνει ότι τα σχέδια αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης δε θα περάσουν και πως οι αλλαγές που έχει προγραμματίσει η κυβέρνηση θα γίνουν οπωσδήποτε, γιατί τις υποστηρίζει η πλειοψηφία του λαού. Την ίδια μέρα, η αμερικανική πρεσβεία στη μολδαβική πρωτεύουσα εξέδωσε επίσημη ανακοίνωση (!) με την οποία διαψεύδει πως οι ΗΠΑ βρίσκονται πίσω και χρηματοδοτούν τις κινητοποιήσεις αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης της Μολδαβίας. Τι γίνεται, λοιπόν, στη Μολδαβία ένα χρόνο μετά τη νίκη των κομμουνιστών στις εκλογές; Πιστεύουμε, μια αρκετά σοβαρή εικόνα δίνει το παρακάτω άρθρο που δημοσιεύτηκε στις 11/3/2002 στη σελίδα http://communist.ru/

Πριν από ένα χρόνο, στις πρόωρες βουλευτικές εκλογές στη Μολδαβία, νίκησε το Κόμμα των Κομμουνιστών, υπέρ του οποίου ψήφισε το 50,2% των μετεχόντων στις εκλογές. Οι κομμουνιστές έλαβαν 71 από τις 101 έδρες του Κοινοβουλίου. Πρόεδρος της χώρας εκλέχτηκε ο Α` Γραμματέας της ΚΕ του Κόμματος των Κομμουνιστών της Δημοκρατίας της Μολδαβίας (ΚΚΔΜ) Β. Βορόνιν. Ετσι, για πρώτη φορά στα χρόνια της αστικής αντεπανάστασης, οι κομμουνιστές νίκησαν στις εκλογές σε συνθήκες κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και πήραν τον έλεγχο της κυβερνητικής εξουσίας σε μια μεμονωμένη χώρα. Η αστική δημοκρατία έγινε ο «πολιτικός τάφος» για τα μολδαβικά αστικοεθνικιστικά κόμματα, που έλαβαν μόλις 30 έδρες στο Κοινοβούλιο και από κύριοι πρωταγωνιστές έγιναν παρατηρητές. Αφού υπέστησαν συντριπτική ήττα, οι αστοί πολιτικοί (τόσο στο εσωτερικό, όσο και πέρα από τα όρια της Μολδαβίας) αμέσως έκαναν λόγο για «επερχόμενη οικονομική καταστροφή» και για τη «βουλγαρική εκδοχή» εξέλιξης των γεγονότων σ' αυτήν τη Δημοκρατία.

Πέρασε, όμως, ένας χρόνος. Και σήμερα υπάρχει βάση να μιλάμε για ορισμένες επιτυχίες των Μολδαβών κομμουνιστών στην υπόθεση της οικονομικής αναγέννησης της χώρας. Οσοι προφήτευαν οικονομική καταστροφή, έπεσαν φανερά έξω στους υπολογισμούς τους. Το 2001 το ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 6,1% (το 2000 η αύξηση του ΑΕΠ ήταν μόλις 2,1%). Η οικονομική άνοδος σημειώθηκε σε όλους τους τομείς της εθνικής οικονομίας: Στη βιομηχανία 14,2%, στην αγροτική οικονομία 4%, στο λιανικό εμπόριο προϊόντων 18%, στις υπηρεσίες που προσφέρονται στον πληθυσμό κατά 19%. Ο πληθωρισμός έπεσε στο 10% (από 31% που ήταν το 2000). Ο μέσος μισθός στην εθνική οικονομία αυξήθηκε κατά 27%, ενώ οι συντάξεις κατά 1,6 φορές. Ενδεικτικό είναι, επίσης, το γεγονός ότι την προηγούμενη χρονιά ομαλοποιήθηκαν οι σχέσεις με τη Ρωσία. Υπογράφτηκε Σύμφωνο Συνεργασίας, που ανέβασε τις σχέσεις των δύο χωρών στο επίπεδο σχέσεων στρατηγικής συνεργασίας. Η Μολδαβία κατέχει την πρώτη θέση των επενδύσεων από την πλευρά της Ρωσικής Ομοσπονδίας.

Φυσικά, αυτές οι επιτυχίες των Μολδαβών κομμουνιστών δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλες, αλλά δε θα πρέπει να ξεχνάμε ότι χρειάστηκε να ξεκινήσουν την ανασυγκρότηση της χώρας πρακτικά από το μηδέν: Στα δέκα χρόνια «ανεξαρτησίας» και μεταρρυθμίσεων της αγοράς, οι εθνικιστές κατάφεραν να μετατρέψουν τη Μολδαβία από «ανθοφόρο κήπο της Σοβιετικής Ενωσης» σε ξεπεσμένη γωνιά της Ευρώπης, όπου κατευθύνονταν κάθε είδους χαμηλής ποιότητας προϊόντα. Στη διάρκεια της δεκαετίας της αστικής αντεπανάστασης, το ΑΕΠ της Μολδαβίας μειώθηκε κατά 70% (σε σχέση με το 1990), ενώ το εξωτερικό χρέος αυξήθηκε κατά 2 δισ. δολάρια (από τα οποία τα 700.000.000 είναι οφειλή της κυβέρνησης). Σ' αυτές τις ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες, δε θα έπρεπε να αναμένονται, φυσικά, κάποιες γρήγορες επιτυχίες. Πολύ περισσότερο, που η αντιπολίτευση, μετά τις περσινές εκλογές, αν και βρέθηκε «εκτός πραγμάτων», κάθε άλλο παρά «κατέθεσε τα όπλα». Αλλά κάνει ό,τι είναι δυνατό να υλοποιήσει τη «βουλγαρική εκδοχή», δηλαδή να ανατρέψει τη νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση με τη βοήθεια μαζικών κινητοποιήσεων στους δρόμους.

Από τις 9 Γενάρη 2002, η μολδαβική αντιπολίτευση έβαλε μπρος τα σκοτεινά σχέδια ανατροπής της κομμουνιστικής κυβέρνησης. Ως αφορμή για τις κινητοποιήσεις στους δρόμους, οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης χρησιμοποίησαν το εθνικό και γλωσσικό ζήτημα. Τις δυνάμεις αυτές τις ικανοποιούσε το γεγονός πως τα τελευταία 12 χρόνια το εκπαιδευτικό σύστημα της Μολδαβίας «δημιουργούσε πολίτες για τη Ρουμανία». Οταν όμως η κυβέρνηση ανακοίνωσε τα σχέδιά της να εισάγει σε υποχρεωτική βάση το μάθημα της ρώσικης γλώσσας και να αντικαταστήσει το μάθημα «Ιστορία των Ρουμάνων» με το μάθημα «Ιστορία της Μολδαβίας», χιλιάδες φοιτητές και μαθητές, υποκινούμενοι από το φιλορουμανικό Χριστιανοδημοκρατικό Λαϊκό Κόμμα (ΧΔΛΚ), βγήκαν στους κεντρικούς δρόμους της μολδαβικής πρωτεύουσας. Και όλα αυτά συμβαίνουν τη στιγμή, που, τόσο στη Μολδαβία, όσο και στη γειτονική Ουκρανία η πλειονότητα των κατοίκων της Δημοκρατίας μιλά τα ρώσικα, ενώ ο μισός πληθυσμός της Μολδαβίας, χωρίς να υπολογίζουμε την αποσχισθείσα από τη Μολδαβία περιοχή της Υπερδνειστερίας (που κατοικείται βασικά από Ρώσους και Ουκρανούς), δε μιλά καθόλου μολδαβικά. Ξεκινώντας αρχικά με συνθήματα γύρω από τη γλώσσα, οι οργανωτές της κινητοποίησης διαμαρτυρίας, καλυπτόμενοι πίσω από τους μαθητές και τους φοιτητές, απαιτούν σήμερα τη διάλυση του Κοινοβουλίου, την παραίτηση της κυβέρνησης και του προέδρου. «Κάτω η κομμουνιστική εξουσία», «Να πάρουμε τα όπλα», φωνάζουν στους δρόμους και τις πλατείες του Κισινιόφ.

Η κυβέρνηση, αναγνωρίζοντας πως οι κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας, που οργάνωσε το ΧΔΛΚ, έχουν φανερά αποσταθεροποιητικό χαρακτήρα και στρέφονται κατά της ανεξαρτησίας της Μολδαβίας, παρ' όλα αυτά, προχώρησε σε υποχωρήσεις και «πάγωσε» τα σχέδιά της για την εισαγωγή της ρώσικης γλώσσας και την αντικατάσταση του μαθήματος «Ιστορία των Ρουμάνων» με το μάθημα «Ιστορία της Μολδαβίας». Σε παραίτηση οδηγήθηκαν ορισμένοι υπουργοί, μεταξύ αυτών οι υπουργοί Παιδείας και Εσωτερικών. Ομως, αυτές οι υποχωρήσεις μάλλον δεν είναι σε θέση να ικανοποιήσουν τους αντιπάλους των Μολδαβών κομμουνιστών και να τους κάνουν να παραιτηθούν από την ιδέα ανατροπής της νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης. Είναι φανερό πως η Μολδαβία περνά σε νέα φάση ανάπτυξης της ταξικής πάλης.

Μέχρι σήμερα, οι Μολδαβοί κομμουνιστές, έχοντας στα χέρια τους τους μοχλούς της κρατικής εξουσίας, δεν επιχείρησαν να κλονίσουν τις βάσεις του αστικού συστήματος στη Μολδαβία. Η επιφυλακτικότητά τους αυτή έχει ορισμένες αντικειμενικές βάσεις. Αλλά όσο «πολιτισμένα» κι αν φέρθηκαν οι κομμουνιστές απέναντι στους θεσμούς της αστικής δημοκρατίας και της οικονομίας της αγοράς, η εξουσία θα είναι πάντα ξένη προς την αστική κοινωνία. Θα είναι αφέλεια να νομίσει κανείς πως η αστική τάξη, που έχασε σαν αποτέλεσμα των εκλογών την κρατική εξουσία, αλλά κρατάει στα χέρια της τον πλούτο και την πραγματική εξουσία στην κοινωνία, θα παραδεχτεί έτσι απλά την πολιτική ήττα της. Και η σημερινή επίθεση της αντιπολίτευσης είναι η καλύτερη απόδειξη αυτού του γεγονότος.

Την οικονομική και πολιτική δύναμή της η μολδαβική αντιπολίτευση την αντλεί από την οικονομία της αγοράς και την αστική δημοκρατία. Στηριζόμενοι στην οικονομική βοήθεια και την ηθική υποστήριξη της μολδαβικής και διεθνούς αστικής τάξης, οι εκπρόσωποί της οργανώνουν, πρακτικά, ανεμπόδιστα τις κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας τους στους δρόμους. Οι πράκτορές της σαμποτάρουν τα κρατικά όργανα εξουσίας και υπονομεύουν το κύρος της νέας εξουσίας στα μάτια του λαού. Τι μπορούσαν, λοιπόν, να κάνουν οι κομμουνιστές σ' αυτές τις συνθήκες;

Κατακτώντας την πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο και εκλέγοντας τον Πρόεδρο της χώρας, οι κομμουνιστές κατέλαβαν ένα κατάλληλο πεδίο για την παραπέρα επίθεση ενάντια στο αστικό καθεστώς. Πέτυχαν μια πρώτη, αλλά, δυστυχώς, όχι οριστική νίκη. Σήμερα η αντιπολίτευση προκαλεί τους Μολδαβούς κομμουνιστές. Οι τελευταίοι πρέπει να ολοκληρώσουν την εκλογική τους νίκη με τη νίκη στον πραγματικό ταξικό αγώνα. Τα γεγονότα στο Κισινιόφ μαρτυρούν ότι ήρθε η ώρα της επίθεσης παραπέρα, ενάντια στις βάσεις του αστικού καθεστώτος.

Για να υπονομευτεί η οικονομική και πολιτική δύναμη της αντιπολίτευσης, απαιτείται η πλατιά εθνικοποίηση των μέσων παραγωγής, η κατηγορηματική απόρριψη των υποδουλωτικών και καταστροφικών όρων υποδούλωσης που προβάλλει η Δύση, καθώς και η προσέλκυση των πλατιών εργαζόμενων μαζών στη διοίκηση του κράτους. Στα πολιτικά παιχνίδια της αστικής αντιπολίτευσης, οι κομμουνιστές θα πρέπει να αντιπαραθέσουν την κινητοποίηση των δυνάμεών τους στον αγώνα υπέρ των θεμελιακών συμφερόντων των εργαζομένων. Και τότε τα «σημαδεμένα» σχέδια της αντιπολίτευσης σίγουρα θα καταρρεύσουν.