Η άφιξη του Αμερικανού διαμεσολαβητή στο Ισραήλ σήμανε την προσωρινή άρση της μεγαλύτερης χερσαίας επιχείρησης που εξαπέλυσε ο ισραηλινός στρατός εντός των παλαιστινιακών εδαφών από την εποχή της εισβολής στο Λίβανο. Κάτω από τις ασφυκτικές αμερικανικές πιέσεις, ο Αριέλ Σαρόν υποχρεώθηκε να δώσει εντολή μερικής απόσυρσης των ισραηλινών στρατευμάτων από το εσωτερικό των παλαιστινιακών πόλεων στην περίμετρό τους. Πίσω τους άφησαν ισοπεδωμένα κτίρια, γκρεμισμένα σπίτια και σχολεία, κατεστραμμένους δρόμους και υποδομές, δεκάδες νεκρούς και τραυματίες.

Από τις αρχές Μάρτη, καταγράφονται οι αιματηρότερες μέρες της ισραηλινο-παλαιστινιακής σύρραξης: 184 Παλαιστίνιοι και 62 Ισραηλινοί έχουν χάσει τη ζωή τους, εκατοντάδες είναι οι τραυματίες ενώ ασαφής παραμένει ο ακριβής αριθμός των Παλαιστινίων (με μια πρώτη εκτίμηση τους 2.500) που συνέλαβε ο ισραηλινός στρατός με δικαίωμα να τους ανακρίνει επ' αόριστον εντός Ισραήλ. Οι εικόνες των τανκς αντιμέτωπων στην καλύτερη περίπτωση με λίγα αυτόματα όπλα αν όχι πέτρες, των χιλιάδων αιχμαλώτων, ημίγυμνων, με κλεισμένα τα μάτια, αλυσοδεμένων και σταμπαρισμένων με αριθμό στα χέρια και στο μέτωπο, των ασθενοφόρων που διαλύονται κάτω από τις ερπύστριες, έκαναν το γύρο του κόσμου.

Οι καταγγελίες των ανθρωπιστικών οργανώσεων για απαγορεύσεις και πυρά κατά ασθενοφόρων και γιατρών, για τραυματίες που πεθαίνουν αβοήθητοι από αιμορραγία (κάτι που φαίνεται να έγινε και στην περίπτωση του Ιταλού δημοσιογράφου στη Ραμάλα), προκάλεσαν ανατριχίλα και ντροπή. Οι επικρίσεις κατά της κυβέρνησης Σαρόν οξύνθηκαν ενώ το κλίμα εντός Ισραήλ πολώνεται, ανάμεσα σε ακροδεξιά και φιλειρηνικό κίνημα, μέρα με τη μέρα. Παρά την κατακόρυφη πτώση της δημοτικότητάς του, ο Αριέλ Σαρόν, πάντως, δε φάνηκε να πτοείται.

Μέχρι τη στιγμή, που η Ουάσιγκτον άλλαξε στάση. Εν μία νυκτί, ο Λευκός Οίκος, που δήλωνε ότι δε βλέπει περιθώριο διαμεσολάβησης, όχι μόνο ενέκρινε την άμεση αποστολή Ζίνι αλλά και πρότεινε στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, ψήφισμα που αναφέρεται ρητά σε ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος ενώ προχωρούσε σε ανοιχτή κριτική κατά του Σαρόν.

Θα πρέπει να είναι σαφές, όμως, ότι δεν πρόκειται για ουσιαστική αλλαγή. Εκτός από τα εμφανή ερωτήματα που μπορεί να θέσει κανείς, όπως «πώς και ποιος θα κάνει πράξη τα ευγενή οράματα της απόφασης του ΣΑ», ένας προσεκτικότερος παρατηρητής θα επεσήμανε ότι η μεταστροφή της Ουάσιγκτον συνέπεσε με τις πρώτες συναντήσεις του Αμερικανού αντιπροέδρου στην περιοδεία του στις αραβικές χώρες με στόχο να προωθηθεί το σχέδιο στρατιωτικού πλήγματος κατά του Ιράκ.

Αμερικανοί διπλωμάτες διέρρεαν ότι ο Τσένεϊ βρέθηκε αντιμέτωπος με τις επιφυλάξεις και την άρνηση ακόμη και των στενών συμμάχων της Ουάσιγκτον, οι οποίοι του τόνισαν ότι η κοινή τους γνώμη είναι πλέον κάτι παραπάνω από αγανακτισμένη με τα τεκταινόμενα στην Παλαιστίνη. Μία ακόμη σταγόνα θα ξεχείλιζε το ποτήρι στον αραβικό κόσμο και θα έθετε σε άμεσο κίνδυνο την επιβίωσή τους.

Αν πολλοί έσπευσαν να μιλήσουν για ιστορική ευκαιρία, η αλήθεια είναι αυτή που εξέφραζε εκπρόσωπος της ισραηλινής φιλειρηνικής οργάνωσης «Yesh Gvul», που υποστηρίζει τους αρνητές Ισραηλινούς εφέδρους: «Αν οι ΗΠΑ επιθυμούσαν όντως να λύσουν δίκαια το Μεσανατολικό, θα το είχαν κάνει. Είναι τόσο εύκολο όταν ετησίως το Ισραήλ λαμβάνει 3 δισ. δολάρια αμερικανική επιχορήγηση. Καμία ισραηλινή κυβέρνηση δε θα μπορούσε να αντιταχθεί στην Ουάσιγκτον. Οι ΗΠΑ το μόνο που θέλουν, τώρα, είναι μια επιφανειακή ευκαιριακή ηρεμία για να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς τους. Σε αντίθετη περίπτωση, τα πράγματα θα ήταν απλά: άμεση εφαρμογή των αποφάσεων του ΟΗΕ. Τόσο απλά. Για να ζήσουμε, επιτέλους, όλοι ειρηνικά».