Για «ενθάρρυνση» των συλλογικών διαπραγματεύσεων μίλησε προχτές ο πρωθυπουργός και ανέλυσε το πόσο καλό είναι «να αποκτήσουμε μια κουλτούρα όπου εργαζόμενοι και εργοδότες μπορούν να συνεννοούνται για το τι τελικά είναι καλό για τις επιχειρήσεις τους». Για άλλη μια φορά, όσοι ευθύνονται για το ξήλωμα των Συλλογικών Συμβάσεων και διαπραγματεύσεων, δεν έχουν κανένα πρόβλημα να τις εξαίρουν, αρκεί οι εργαζόμενοι να προσέρχονται με διάθεση συναίνεσης και «εργασιακής ειρήνης», υιοθετώντας τους στόχους της εργοδοσίας. Γιατί αυτό σημαίνει να υπάρχει «κουλτούρα συνεννόησης» για το «καλό της επιχείρισης», σαν να κάθονται στο τραπέζι δύο συνέταιροι στην ίδια δουλειά! Πού συναντιέται - για παράδειγμα - το καλό του μεγαλοξενοδόχου, που έσκασε από τα κέρδη το προηγούμενο καλοκαίρι, με αυτό του ξενοδοχοϋπαλλήλου, που δουλεύει με 14 διαφορετικές «ελαστικές» μορφές απασχόλησης, είναι στο πόδι ήλιο με ήλιο και για τον μισό περίπου χρόνο ζει με το επίδομα ανεργίας, αν ανήκει στους «τυχερούς»; Πουθενά! Κι αν η κυβέρνηση «ενθαρρύνει» τάχα τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, γιατί στέλνει τις δυνάμεις καταστολής σε ρόλο μπράβου της εργοδοσίας εκεί που οι εργαζόμενοι διεκδικούν αυξήσεις στους μισθούς και καλύτερους όρους δουλειάς; Γιατί νομοθετεί - σε συνέχεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - αντιαπεργιακούς νόμους και την περιστολή των διαδηλώσεων; Οι εργαζόμενοι έχουν πείρα από κλάδους και χώρους δουλειάς όπου συνάδελφοί τους πέτυχαν καλύτερους μισθούς και συνθήκες εργασίας παλεύοντας οργανωμένα σε σύγκρουση με την εργοδοσία και τους μηχανισμούς της, τους αντεργατικούς νόμους που στηρίζουν τα κέρδη της. Σ' αυτές τις μεγάλες μάχες, το ΚΚΕ δεν έλειψε λεπτό από το πλευρό τους κι αυτό πρέπει να αποτελέσει κριτήριο ψήφου και αποφασιστικής ενίσχυσής του στις εκλογές.