Με τις ψήφους των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας και με την «ανοχή» των βουλευτών του Συνασπισμού ψηφίστηκε την περασμένη Τετάρτη από τη Βουλή η Συνθήκη της Νίκαιας.

Στη Σύνοδο της Νίκαιας (Δεκέμβρης 2000) οι ιθύνουσες οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης επιχείρησαν να λύσουν ένα σύστημα δύο εξισώσεων. Η πρώτη αφορούσε στην αύξηση των μεριδίων εξουσίας στην ΕΕ υπέρ των «μεγάλων» (Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία, Ιταλία, Ισπανία), σε βάρος των «μικρών». Η δεύτερη εξίσωση αφορούσε στο πώς οι «μεγάλοι» θα μοιράσουν μεταξύ τους την ηγεμονία στην ΕΕ. Φυσικά, πίσω και από τις δύο εξισώσεις βρίσκονταν συμφέροντα, επιδιώξεις και στρατηγικές του μεγάλου κεφαλαίου, που επιθυμούσε την ταχύτερη οικονομική και πολιτική «ολοκλήρωση» της ΕΕ. Βρίσκονταν όμως και αδυσώπητοι ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί, που εκφράζονταν με τη μορφή των συγκρούσεων κρατικών συμφερόντων.

Ενώ, λοιπόν, οι ιθύνουσες χώρες-μέλη της ΕΕ κατάφεραν χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία να λύσουν την πρώτη εξίσωση τριπλασιάζοντας τις ψήφους τους στα κοινοτικά όργανα, όταν ήρθε η ώρα της μεταξύ τους μοιρασιάς «βγήκαν τα μεγάλα μαχαίρια». Λίγες μέρες μετά τη Σύνοδο της Νίκαιας, η ισπανική εφημερίδα «Ελ Παΐς» εξασφάλισε και δημοσίευσε τα πρακτικά της Συνόδου. Από τα πρακτικά προκύπτει όχι μόνο ο πραγματικός χαρακτήρας της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της συγκεκριμένης Συνθήκης, αλλά και το μέγεθος των αντιθέσεων.

Συγκεκριμένα, όταν παρουσιάστηκε η πρόταση για το μοίρασμα των ψήφων μεταξύ των κρατών- μελών, ο Πορτογάλος πρωθυπουργός, Αν. Γκουτιέρες, δήλωσε: «Λυπάμαι, αλλά η πρόταση ισοδυναμεί με πραξικόπημα». Λίγο αργότερα και όταν η συζήτηση άναψε, ο Πρόεδρος της Γαλλίας, Ζ. Σιράκ, είπε: «Για να φτιάξουμε την Ευρώπη χρειαζόμαστε ένα όραμα και σήμερα οι οραματιστές είναι κουρασμένοι...». Δικαιολογώντας την ενίσχυση των «μεγάλων» χωρών σε βάρος των «μικρών», ο Σιράκ ισχυρίστηκε: «Δεν είναι λογικό να μπορούν να μπλοκάρουν τις αποφάσεις 14 κράτη-μέλη που αντιπροσωπεύουν το 11,3% του πληθυσμού και να μην μπορούν τρία κράτη που αντιπροσωπεύουν μεταξύ 30% και 35%. Είναι θέμα ηθικής και δημοκρατίας».

Στη συνέχεια και ενώ οι ηγέτες των μικρότερων χωρών ζητούσαν κάποια ψίχουλα παραπάνω, ο καγκελάριος της Γερμανίας, Γκ. Σρέντερ, είπε: «Η διαφορά μεταξύ της Γερμανίας και της χώρας που ακολουθεί είναι 22 εκατομμύρια κάτοικοι. Πώς μπορούμε να δικαιολογήσουμε αυτές τις προτάσεις;». Ηταν τόση η πίεση στους «μικρούς», ώστε ο Πορτογάλος πρωθυπουργός διαμαρτυρήθηκε: «Εδώ κερδίζουν οι μεγάλοι. Ας προσπαθήσουμε να αποφύγουμε τον εξευτελισμό». Ομως, δεν έλειψαν και οι εκβιασμοί, αφού μπροστά στο ενδεχόμενο μιας αποτυχίας ο Σιράκ προειδοποίησε: «Κάνω έκκληση στους μικρούς. Οι πιο μεγάλοι μπορούν να πουν ότι φθάνει, ως εδώ, και να αποφασίσουν να κάνουν κάτι άλλο».

Την επόμενη μέρα και ενώ ο Πρόεδρος της Γαλλίας παρουσίασε νέα πρόταση, εξίσου δυσμενή για τους μικρούς, οι «δεκαπέντε» άρχισαν να λένε τα πράγματα με το όνομά τους. Ο πρωθυπουργός της Φινλανδίας, Πάαβο Λίπονεν, έκανε την πικρή διαπίστωση: «Είναι η ώρα της αλήθειας. Στο εξής, οι μεγάλοι θα κυριαρχούν στο Συμβούλιο και στο Κοινοβούλιο». Και το κλείσιμο έγινε από τον Γκ. Σρέντερ: «Μερικές φορές είναι δύσκολο να πουλήσουμε την ιδέα της Ευρώπης. Τώρα πρέπει να τηρήσουμε τα προσχήματα και να πουλήσουμε τη συμφωνία στα Κοινοβούλιά μας»..! Ο Γερμανός καγκελάριος τα είπε όλα.