Την οργή που ξεχειλίζει στον λαό της Τουρκίας, για την παντελή απουσία αντισεισμικής προστασίας και οποιασδήποτε κρατικής μέριμνας, μεταφέρει στον «Ριζοσπάστη» μια φίλη του Κόμματος από την Τουρκία, που οι συγγενείς της βρίσκονται στη χτυπημένη από τον σεισμό Αλεξανδρέττα (Iskederun), στην επαρχία της Αντιόχειας.

Τρία 24ωρα μετά, η μόνη βοήθεια για τους εκατοντάδες χιλιάδες που βρίσκονται στα χαλάσματα είναι μόνο από τον λαό της περιοχής, που παλεύει με τα χέρια του να σώσει όσο περισσότερους μπορεί, και με όσα μηχανήματα διαθέτουν ιδιώτες.

Ακόμα και όποια λίγα σωστικά συνεργεία έφτασαν στην περιοχή, βοηθούν όπως όπως, όπου τους καλεί ο κόσμος, χωρίς σχέδιο και καθοδήγηση, με τους νεκρούς να πολλαπλασιάζονται συνεχώς.

Η τραγωδία είναι ανείπωτη, το ίδιο και η βαρβαρότητα του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος: Εκατοντάδες εγκλωβισμένοι στα συντρίμμια, που θα μπορούσαν να σωθούν, πεθαίνουν κυριολεκτικά από το κρύο, αφημένοι στη μοίρα τους...

Οσοι σώθηκαν, βρίσκονται χωρίς νερό και ρεύμα, χωρίς ιατρική βοήθεια, πεταμένοι στους δρόμους, χωρίς καν αντίσκηνα. Βενζίνη ούτε για δείγμα, αφού για να αντέξουν τις πολικές θερμοκρασίες όσοι μπορούν κοιμούνται στα αυτοκίνητα.

Η οργή ξεχειλίζει διπλά και για έναν ακόμα λόγο: Μετά τους σεισμούς του 1999, το κράτος χαρατσώνει τον λαό και με «αντισεισμικό φόρο», υποτίθεται για την... αντισεισμική θωράκιση και τους μηχανισμούς πολιτικής προστασίας.

Το εχθρικό για τον λαό αστικό κράτος σε όλο το «μεγαλείο» του...

Η μόνη ελπίδα, η μόνη αλληλεγγύη που αισθάνεται ο λαός είναι αυτή από τον ελληνικό λαό, «από το ΠΑΜΕ και τα συνδικάτα στην Ελλάδα». Τα μηνύματα αυτά, μας περιγράφει, κυκλοφορούν παντού, από στόμα σε στόμα, όπως και στα κοινωνικά δίκτυα, συγκινούν και τον τελευταίο εργαζόμενο, ακόμα και όσους ποτίζονται χρόνια τώρα με το δηλητήριο του «διαίρει και βασίλευε» των αστικών τάξεων από τις δυο μεριές του Αιγαίου.

Αλλος ένας λόγος η ταξική αλληλεγγύη στον τουρκικό λαό να δυναμώσει τώρα ακόμα πιο αποφασιστικά!