Πριν από μερικούς μήνες «έσκασε» σαν βόμβα η είδηση ότι στο «παρά τσακ» αποφεύχθηκε μια ναυμαχία στην Αδριατική, ανάμεσα σε ΝΑΤΟικά και ρωσικά πλοία, που αλληλοπαρακολουθούνται σταθερά. Εκτοτε η ρωσική παρουσία στη Μεσόγειο αυξήθηκε σε επίπεδα μεγαλύτερα κι από εκείνα του «Ψυχρού Πολέμου», σύμφωνα με τον αρχηγό του Πολεμικού Ναυτικού της Ιταλίας, με συνέπεια να «υπάρχει κίνδυνος πιθανού επεισοδίου και αν γίνει αυτό δεν ξέρουμε πώς θα καταλήξει». Οπως ανέφερε ο ίδιος, ο ρωσικός στόλος «έχει περάσει από την παρουσία ενός μικρού πλοίου υποστήριξης το 2015 στο λιμάνι της Ταρτούς (Συρία) στα δεκαπέντε πλοία και τρία υποβρύχια που είχαν αναπτυχθεί στη Μεσόγειο μέχρι και πριν από λίγες εβδομάδες». Το σκηνικό γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνο, αν υπολογίσει κανείς τον πόλεμο που μαίνεται στην Ουκρανία και τη στρατηγική σημασία που έχει για την Ευρώπη και το ΝΑΤΟ η Μεσόγειος, από την οποία διέρχονται το 65% των ενεργειακών πόρων της ΕΕ και το 30% του παγκόσμιου εμπορίου. Με αυτά τα δεδομένα, δεν είναι να απορεί κανείς επειδή η χώρα μας επιχειρεί να στηρίξει στην ανανέωση και στην ενίσχυση του στόλου την αναβάθμιση του ρόλου της στη ΝΑ πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Οι γαλλικές φρεγάτες και τα άλλα πλοία αξίας πολλών δισ. στόχο έχουν να περιφρουρήσουν τα ΝΑΤΟικά συμφέροντα στην περιοχή και όχι να θωρακίσουν την άμυνα της χώρας. Γεγονός που μπλέκει τον λαό σε μεγάλους κινδύνους και περιπέτειες, όπως προκύπτει άλλωστε και από την «ανησυχία» για την ενίσχυση της ρωσικής παρουσίας στην περιοχή.