Πάγιος σκοπός της αστικής τάξης είναι να δημιουργεί μια κοινωνική πραγματικότητα με τρόπο που οι άλλοι να τη βιώνουν σαν δική τους. Ενίοτε, όμως, συναντά προσχώματα, όταν η αντικειμενική πραγματικότητα γίνεται αφόρητη για την εργατική τάξη και τα άλλα καταπιεζόμενα λαϊκά στρώματα, όταν προκαλεί την οργή και την πάλη τους. Τότε ανασύρει από το οπλοστάσιό της παλιούς και νέους μηχανισμούς τρομοκράτησης και χειραγώγησης.

Το τελευταίο διάστημα η αστική δημοκρατία αναγκάζεται για μια ακόμη φορά να ανατρέξει σε δοκιμασμένες μεθόδους, θέτοντας σε εφαρμογή και νέες. Ο ασφαλίτης που πιάστηκε «στα πράσα» να παρακολουθεί συνέλευση σωματείου, ανήκει στις πρώτες, θυμίζοντάς μας πως το συνδικαλιστικό της ασφάλειας ζει και βασιλεύει. Το βίαιο χτύπημα των απεργών δημοσίων υπαλλήλων αποτελεί επίσης μια γνώριμη μέθοδο καταστολής. Οπως σχετικά γνώριμη είναι και η λυσσαλέα προσπάθεια κυβερνητικών συνδικαλιστών αλλά και υπουργών να υπονομεύσουν την απεργία, αλλά και κάθε άλλη μορφή αγώνα.

Οσο για τις νέες - και πλέον επικίνδυνες - μεθόδους, αυτές εισβάλλουν καθημερινά σε χιλιάδες συνειδήσεις, με το πάτημα ενός κουμπιού. Κάνοντας χρήση των φίλιων (ή ελεγχόμενων) σε αυτή ΜΜΕ, η άρχουσα τάξη ασκεί μια άνευ προηγουμένου ψυχολογική βία. Αναποδογυρίζει την πραγματικότητα, διαστρεβλώνει αλήθειες, συκοφαντεί όσους αγωνίζονται, χωρίς αντίλογο. Ιδού, ένας ακόμη μηχανισμός πειθαναγκασμού των εργαζομένων να «κάτσουν φρόνιμα», αλλοτρίωσης και τελικά ελέγχου συνειδήσεων.

Τίποτα απ' όλα αυτά βέβαια δεν τους εμποδίζει να πίνουν νερό στο όνομα της «δημοκρατίας». Ως έκφρασή της άλλωστε εμφανίζουν τους δήθεν διαλόγους. Εμπλεοι υποκρισίας την ώρα που τα ΜΑΤ ξυλοκοπούν απεργούς, υπεραμύνονται των κοινωνικών διαλόγων. Η «δημοκρατία» τους ανέχεται τόση συζήτηση όση χωράει στα στημένα τραπέζια τους και μάλιστα με την έκβασή της να έχει προκαθοριστεί σε όφελός τους. Οταν η «συζήτηση» διεξάγεται με όρους κινήματος, τότε τα «μαστίγια» πιάνουν δουλιά. Η αστική δημοκρατία, που υπάρχει για να νομιμοποιεί την κυριαρχία των λίγων πάνω στους πολλούς, δε σηκώνει τέτοιους αγωνιστικούς διαλόγους, γιατί τότε και μόνο διακυβεύονται πραγματικά τα συμφέροντα των λίγων, όταν οι πολλοί διεκδικούν μαχητικά και μαζικά τα δικά τους.

Το πλέον σίγουρο είναι πως ο αυταρχισμός δεν είναι φαινόμενο συγκυριακό. Θα εντείνεται μέρα με τη μέρα. Εξάλλου η αντιλαϊκή πολιτική πορεύεται χέρι - χέρι μαζί του, στην προσπάθειά της να επιβληθεί, να χτυπήσει αγώνες που η ίδια θα προκαλεί. Και όσο ο αυταρχισμός θα εντείνεται τόσο περισσότερο θα πιπιλίζουν την καραμέλα περί «δημοκρατίας» και θα προστρέχουν για άλλοθι σε ψευτο-διαλόγους και συζητήσεις. Ας μην υπάρχουν αυταπάτες. Η άρχουσα τάξη οργανώνεται. Αντίστοιχα πρέπει να πράξει η εργατική τάξη, ο λαός. Να οργανώσει την αντίσταση και την κοινωνικοπολιτική του πάλη, ως το πραγματικά μοναδικό δυνατό όπλο που έχει και μπορεί να αντιτάξει.