ΕΝΤΑΞΕΙ, αν ο Αριέλ Σαρόν είναι άνθρωπος της ειρήνης, όπως δήλωσε χτες ο εκπρόσωπος του Λευκού Οίκου, Αρι Φλέισερ, τότε καταλαβαίνουμε καλά τι εννοεί ο Τζορτζ Μπους, όταν δηλώνει ότι θα εργαστεί μαζί του για την «ειρήνευση» της περιοχής.

Θα την ειρηνεύσουν όσο δεν παίρνει άλλο. Γιατί, βέβαια, και η εξαφάνιση των Παλαιστινίων (και, γιατί όχι, και άλλων μετά) είναι και αυτό μια μορφή «ειρήνης». Της ...ειρήνης του νεκροταφείου.

Μάλλον, όμως, δεν έχει καταλάβει ο κύριος Φλέισερ και όλοι οι σχετικοί «επικοινωνιολόγοι» του Μπους ότι η παγκόσμια κοινή γνώμη δε συζητάει αν ο Αριέλ Σαρόν είναι «άνθρωπος της ειρήνης». Το αν είναι «άνθρωπος» συζητάει!

Οχι, φυσικά, με τα μέτρα του αμερικανικού ουμανισμού, που τον διαπιστώσαμε στους βομβαρδισμούς καραβανιών και νοσοκομείων στο Βελιγράδι και τώρα, πρόσφατα, με τις δολοφονίες από αέρος στο Αφγανιστάν.

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΚΑΙ πορεία 13.000 εργαζομένων ενάντια στις απολύσεις και με διεκδικήσεις ικανοποιητικών μισθών. Πού; Στην Ιαπωνία. Τη χώρα που έχουν ονομάσει «εργασιακό παράδεισο» και «πρότυπο ανάπτυξης». Κάτι λάθος πρέπει να είχαν οι σχετικές αναλύσεις.

Και, βέβαια, δεν είναι το πρώτο δυτικό «παράδειγμα προς μίμηση», που βλέπουμε να καταρρέει. Τα ίδια και η Νότια Κορέα και οι υπόλοιπες «τίγρεις της Ανατολής». Τα ίδια και η Αργεντινή, η δεύτερη γνωστή ως «χώρα της ευκαιρίας». Μάλλον θέμα χρόνου είναι να τα δούμε και στην Ευρώπη αυτά...

ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ολοκληρωθεί η εικόνα μας για τον πλανήτη, είχαμε και το χτεσινό πραξικόπημα στη Βενεζουέλα, που σίγουρα πολλά θυμίζει από τη νεότερη ελληνική ιστορία. Μόνο που εκεί τηρήθηκε η επετηρίδα. Το πραξικόπημα έγινε από τους στρατηγούς.

Οι Αμερικανοί, πάντως, είναι έτοιμοι να συνομιλήσουν, λέει, με όλες τις πλευρές (και τους δικτάτορες, δηλαδή), για να αποφύγουν τη βία. Το πιάσατε, φυσικά, το υπονοούμενο.