ΦΕΡΜΠΟΤΕΝ σύνταξη στο φωτογράφο της Εθνικής Αντίστασης, τον Σπύρο Μελετζή. Αυτή είναι η πεμπτουσία του απαντητικού εγγράφου, που έστειλε πρόσφατα το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους στην Πανελλήνια Ενωση Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης (ΠΕΑΕΑ) και το οποίο, για να 'ναι όλα σωστά καμωμένα, κοινοποιείται και στο γραφείο του κ. υπουργού Εθνικής Οικονομίας.

«ΑΠΑΝΤΟΥΜΕ - γράφει η απάντηση - και σας γνωρίζουμε ότι, σύμφωνα με την κείμενη νομοθεσία, σύνταξη από το Δημόσιο δικαιούνται όσοι έχουν αναλώσει τη ζωή τους στη δημόσια υπηρεσία, όσοι έχουν πάθει κάποια αναπηρία σε πόλεμο ή στην Εθνική Αντίσταση, καθώς και οι οικογένειές τους...». Και ευθύς αμέσως προχωρεί στο διά ταύτα:

«ΕΠΟΜΕΝΩΣ το αίτημα για παροχή σύνταξης σε φωτογράφο της Εθνικής Αντίστασης (κ. Σπύρος Μελετζής) δεν είναι δυνατό να ικανοποιηθεί, γιατί παραβιάζει βασική συνταξιοδοτική αρχή της νομοθεσίας μας...». Και για την ακρίβεια του ντοκουμέντου τα στοιχεία του: Αρ. Πρωτ. 130656/1137/0092 5 Ιανουαρίου 2000.

ΠΑΝΕ δεκαπέντε κοντά χρόνια, που έχει ξεκινήσει σε υπουργεία και τις αρμόδιες υπηρεσίες τα τρεχαλητά με τις αιτήσεις και τα χρειαζούμενα δικαιολογητικά για να προχωρήσουν την παροχή της σύνταξης. Πολλά και συνεχή τα διαβήματα της ΠΕΑΕΑ, αλλά και του Συνδέσμου Αντιστασιακών Δημοσιογράφων, προκειμένου κάποτε να τέλειωνε η διαδικασία. Οχι, βέβαια, για να φτάσουμε στο πρόσφατο «Φερμπότεν»!!

ΕΝΕΝΗΝΤΑ πέντε χρόνια έχει στην πλάτη του σήμερα ο φωτογράφος. Ξεπέρασε, άντεξε δυο - τρία εγκεφαλικά, γερό σκαρί. Λαχταράει τ' Αγραφα και τον Ολυμπο σαν τον παλιό καιρό, που, με τη θρυλική εκείνη φωτογραφική μηχανούλα του, τη «ρόλεϊφλεξ», αλώνιζε τα βουνά της Ελεύθερης Ελλάδας και φωτογράφιζε του λαού μας, του ΕΑΜ, το μεγάλο αγώνα. Το «σαΐνι» της Ρούμελης, όπως τον έλεγαν τότε.

ΝΩΠΗ είναι η πλούσια και μεθοδικά άψογη παρουσίαση του αντιστασιακού υλικού στη μεγάλη του έκθεση, που έγινε στο Μουσείο της Ηλιούπολης. Σιωπηλοί, δακρυσμένοι όλοι εκείνοι, που μέτρησαν μια - μια όλες τις στιγμές της συγκλονιστικής αυτής φωτογραφικής καταγραφής.

ΞΑΝΑΖΟΥΣΑΝ στα ψηλά βουνά τον αντάρτικο ξεσηκωμό, αλλά και την καινούρια Ελλάδα, που πρόβαλλε στον ορίζοντα. Θυμάμαι μια φωτογραφία στο ιστορικό χωριό τους Κορυσχάδες, μια από τις πολλές με το Εθνικό Συμβούλιο με τους εκλεγμένους αντιπροσώπους του έθνους. Αναζητούσαμε την πιο ταιριαστή λεζάντα. «Ο ήλιος βγαίνει από τους Κορυσχάδες». Ο ήλιος που πάλευε με σύγνεφα...

ΑΛΛΑ αυτό που μετρούσε κι άξιζε περισσότερο ήταν το μεγάλο, το ζωηρό ενδιαφέρον, που έδειχναν για την Εθνική Αντίσταση τα νέα παιδιά, καθώς ξαφνιασμένα έβλεπαν κι άκουγαν τα άγνωστα αυτά κεφάλαια της νεότερης ιστορίας, που γι' αυτά δεν είχαν ακούσει σχεδόν ούτε λέξη στο σχολείο και στα βιβλία τους.

ΚΑΘΕ φωτογραφία άνοιγε κι ένα μεγάλο κεφάλαιο της Εθνικής Αντίστασης. Και η συνοπτική σαν αστραπή λεζάντα φανέρωνε παράλληλα τον αγώνα του λαού μας για να θεμελιώσει την καινούρια ζωή. Ο φωτογράφος θυμάται τη γριά εκείνη Ρουμελιώτισσα, που, φορτωμένη τη ζαλίκα, του έδωσε απάντηση γιατί σε τέτοια ηλικία φορτώνεται τη ζαλίκα. «Αγώνας είναι αυτός, συναγωνιστή. Αν τον κερδίσουμε, τα κερδίζουμε όλα... Αν, όμως, τον χάσουμε, τα χάνουμε όλα».

Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ μας πολλές φορές και σε πολλές επετειακές περιστάσεις έχει παρουσιάσει του φωτογράφου τη μεγάλη προσφορά. Και πιο αρμόδιοι έχουν γράψει για το έργο του. Είναι ο αξέχαστος σ. Νίκος Αλεξίου, που τον αποκάλεσε «Εικονογράφο» του ΕΑΜικού Αγώνα. Αλλά σήμερα θα λέγαμε εδώ πως δίπλα στο μοναδικό αυτό φωτογραφικό έργο που βγήκε από τη φωτιά της Αντίστασης υπάρχει επίσης μεγάλη δουλιά φωτογραφική από την Ελλάδα, τη ζωή και τον κόσμο της.

ΔΟΥΛΙΑ μοναδική. Και μάλιστα πάνω σε μορφές ζωής και θέματα, τα οποία έχουν πια σβήσει - χαθεί από τα μάτια, έχουν πια περάσει στις συλλογές των μουσείων. Είναι η προπολεμική Ελλάδα, που ο φωτογράφος όργωσε από τη μια άκρη στην άλλη. Είναι οι ξωμάχοι του κάμπου και του βουνού. Μοναδικός φωτογραφικός λαογραφικός πλούτος, που τον έχει σφραγίσει του καλλιτέχνη η αγωνία.

ΑΛΛΑ να γυρίσουμε, όμως, στα «φερμπότεν» της κυβέρνησης και στα «πλαίσια» της κείμενης συνταξιοδοτικής νομοθεσίας, που τη θέλουν ιερή και απαραβίαστη. Γιατί δεν είναι μόνο η προσωπική επώνυμη περίπτωση του Μελετζή, που έχει δοκιμάσει του λιναριού τα πάθη και που τελικά μένει αδικαίωτη. Είναι και πολλές άλλες, που αγωνιστές, που έγιναν ολοκαύτωμα και τα έδωσαν όλα, κατεβαίνουν κι αυτοί στον τάφο τραγικά αδικαίωτοι.

ΚΑΙ την ίδια ώρα, η κυβέρνηση με αναίδεια και προκλητικά ετοιμάζει, οργανώνει φιέστες εκλογικές. Και διαλαλούν τα κάλπικα μετάλλια, με σκοπό, για μια ακόμη φορά, να ψαρέψουν ψήφους από τον κόσμο, που τόσες φορές τον ξεγέλασαν. Αυτή είναι η «κειμένη νομοθεσία», που πλουσιοπάροχα έχει δώσει συντάξεις στους μασκοφόρους και όλα κείνα τα γερμανοντυμένα καθάρματα. Ενώ στους πραγματικούς αγωνιστές τους κόψανε και κάποια ψιχία που είχαν δώσει...

ΤΑ γερμανοντυμένα καθάρματα και τα «ευζωνάκια» με «παράσημα» και συντάξεις κι ο κόσμος της Αντίστασης ο πραγματικός, κυνηγημένος κι αδικαίωτος. Οι εθνικές πομπές στις μέρες μας, επώνυμες και με της κυβέρνησης την επιλογή, είναι στο προσκήνιο, κυκλοφορούν στους δρόμους. Κορδωμένες και ξετσίπωτες... Αναγελώντας, προκαλώντας και μολύνοντας τα ιερά και τα όσια του μεγάλου Αγώνα.