«Θα υπερασπιστούμε τα σύνορα, την κυριαρχία, την ελευθερία και στην Ευρώπη... Θέλουμε μια Ευρωπαϊκή Ενωση η οποία να κάνει λιγότερα πράγματα, αλλά πιο αποτελεσματικά. Θέλουμε μια Ενωση με εξωτερική πολιτική και πολιτική άμυνας, οι οποίες θα της χαρίσουν κεντρικό ρόλο σε όλες τις περιοχές με εστίες κρίσης. Θέλουμε να οικοδομηθεί ένας ευρωπαϊκός πυλώνας του ΝΑΤΟ, ώστε να υποστηριχθούν καλύτερα τα ευρωπαϊκά συμφέροντα, ιδίως στην νότια πλευρά της Ατλαντικής Συμμαχίας και στη Μεσόγειο. Θέλουμε να δημιουργηθούν ευρωπαϊκές αλυσίδες που να μας εφοδιάζουν με στρατηγικού χαρακτήρα πρώτες ύλες και, τέλος, πιστεύουμε ότι πρέπει να αντιμετωπιστεί η δημογραφική πρόκληση».

Ποιος/-α θα μπορούσε να κάνει την παραπάνω δήλωση;

Θα μπορούσε μήπως να είναι ο καγκελάριος της Γερμανίας Ολαφ Σολτς; Θα μπορούσε, φυσικά. Είναι αυτός που ανά τακτά χρονικά διαστήματα ζητά να στέλνονται συνεχώς βαρέα όπλα στην Ουκρανία και προβάλλει συνεχώς το καθήκον της «πολεμικής προετοιμασίας για την ΕΕ». Ο Ολαφ συγκυβερνά με Οικολόγους - Πράσινους, είναι αυτό που συνηθίζουμε να λέμε σοσιαλδημοκράτης και κάποτε, στη χώρα μας, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ (ως όλον) διαφιλονικούσαν για το ποιος έχει τις καλύτερες σχέσεις μαζί του.

Θα μπορούσε μήπως να είναι ο Εμανουέλ Μακρόν; Θα μπορούσε, φυσικά. Είναι αυτός που μόλις χτες δήλωσε ότι τα πυρηνικά της Γαλλίας θα μπορούσαν να ενταχθούν σε ένα σχέδιο της ΕΕ για την αντιμετώπιση της Ρωσίας, πρωτοστατεί στην προσπάθεια για πιο «ενιαία, αποτελεσματική, γρήγορη» ΕΕ για το συμφέρον των μονοπωλιακών ομίλων της Γαλλίας, τσακίζει τον γαλλικό λαό με μια πολιτική που έχει πυροδοτήσει κινητοποιήσεις εκατομμυρίων εργατών και νεολαίας στη χώρα. Ο Μακρόν ήταν και είναι ένα «νέο υπόδειγμα πολιτικής», όπως έλεγαν μόλις πρωτοανέλαβε. Οχι γιατί ήταν εκλεκτός των τραπεζικών ομίλων, αλλά γιατί λάνσαρε το «ούτε δεξιά, ούτε αριστερά». Με τον Μακρόν έχει παραδοσιακά πολύ καλές σχέσεις όλο το αστικό πολιτικό σύστημα της χώρας μας, κυρίως γιατί έχει «όραμα για την Ευρώπη» και γιατί πάντα στάθηκε ως «βράχος» απέναντι στην άνοδο της ακροδεξιάς Λεπέν...

Θα μπορούσε να το έχει πει ο Κυρ. Μητσοτάκης; Θα μπορούσε, φυσικά. Αλλά μάλλον αποκλείεται εύκολα, αφού σίγουρα σε μια τέτοιου είδους δήλωση θα ενέτασσε και ότι η Ελλάδα πρωτοστατεί στην υπεράσπιση των συνόρων της Ευρώπης, στο να αναλαμβάνει την ηγεσία της μεγαλύτερης στρατιωτικής αποστολής της ΕΕ, στο να είναι ο ισχυρός, σταθερός και αξιόπιστος πυλώνας του ΝΑΤΟ στην Ανατ. Μεσόγειο, δαπανώντας το μεγαλύτερο ποσοστό του ΑΕΠ σε σχέση με τα υπόλοιπα κράτη - μέλη της ΕΕ για αμυντικές δαπάνες σχετικές με το ΝΑΤΟ. Θα πρόβαλλε δηλαδή λίγο περισσότερο και τι κάνει ήδη ως πρωτοπαλίκαρο των ΕΕ - ΝΑΤΟ στην περιοχή, έχοντας τη συναίνεση και των άλλων κομμάτων.

Θα μπορούσε να το έχει πει ο Στ. Κασσελάκης; Οχι, δεν θα μπορούσε. Αν και ως περιεχόμενο αυτή η δήλωση τον βρίσκει απολύτως σύμφωνο και έχει προβεί σε αντίστοιχες στο παρελθόν, πλέον ποτέ δεν αναφέρει τη λέξη ΝΑΤΟ μόνη της. Πάντα το προσδιορίζει ως «ιερό»...

Ομως, ήρθε η ώρα της αποκάλυψης. Τη δήλωση που παραθέσαμε έκανε η Τζόρτζια Μελόνι! Ναι, αυτή η «ακροδεξιά που απειλεί συθέμελα τις αξίες και τη δημοκρατία στην ΕΕ», όπως γραφόταν νυχθημερόν, κυρίως μόλις είχε εκλεγεί πρωθυπουργός της Ιταλίας. Αυτή που «όλες οι πολιτικές δυνάμεις πρέπει να προτάξουν απαντήσεις στα σύγχρονα ζητήματα της εποχής για να μην επιτρέψουν την άνοδο της ακροδεξιάς της Ευρώπης», όπως γράφεται και λέγεται από ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και άλλους σχετικά με αυτό το ζήτημα έντονα τώρα, μπροστά στις ευρωεκλογές.

Τι αποδεικνύεται όμως, ακόμα και με ακρίβεια κόμματος θα έλεγε κανείς; Για ποια ακροδεξιά ανησυχούν και πόσο μάλλον τι ακριβώς να αντιμετωπίσουν; Οι καλύτεροι χορηγοί της είναι. Από την άλλη, διάφοροι που παρουσιάζονται ως «αντισυστημικοί - αντισυμβατικοί» κ.λπ., που τάχα θα επιδιώξουν «ρήξεις προς το συμφέρον της χώρας και των ανθρώπων της», αποδεικνύεται και με την περίπτωση της Μελόνι πως ταυτόχρονα ηγούνται και στη διαμόρφωση των αντιδραστικών πολιτικών της ΕΕ και στις «διαπραγματεύσεις» που αφορούν αποκλειστικά τα συμφέροντα των ιταλικών μονοπωλιακών ομίλων.

Παρά τις επιμέρους διαφοροποιήσεις, τα ίδια λένε όλα τα λιβανιστήρια της ΕΕ, από όποια πλευρά του πολιτικού φάσματος κι αν είναι. «Περισσότερη ΕΕ, ενεργότερη εμπλοκή στις κρίσιμες γεωπολιτικές συγκρούσεις, στρατηγική αυτονομία» κ.λπ. τα αναμασούν «φιλελεύθεροι», «κεντρώοι», «υβρίδια», «νέα υποδείγματα», «ακροδεξιοί», «πράσινοι», «συντηρητικοί» κ.λπ. Και αν κάποιες φορές διαφοροποιούνται, πάντα αυτό σχετίζεται με την αντιπαράθεση για το ποια χώρα - μέλος, ποιος επιχειρηματικός κολοσσός θα βγει πιο ενισχυμένος σε έναν κόσμο που «βράζει και φλέγεται».

Ομοιος τον όμοιο αγαπά κι η κοπριά τα λάχανα, που λέει και η παροιμία...

(Αναδημοσιεύεται από το portal «902.gr»)