Η εκδήλωση έγινε στον τόπο της εκτέλεσης, πίσω από τη Μονή Δαφνίου, στο Χαϊδάρι, όπου έχει στηθεί μνημείο. Εκεί, σε αυτό το μνημείο που έχει φιλοτεχνήσει ο γλύπτης Κώστας Κλουβάτος, χρησιμοποιώντας σπασμένα κομμάτια μάρμαρου από τον τάφο του Νίκου Πλουμπίδη, τον οποίο βανδάλισαν παρακρατικοί, οι συγκεντρωμένοι κατέθεσαν στεφάνι και κόκκινα λουλούδια.

Το «παρών» έδωσαν ο Θέμης Γκιώνης, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, εκπρόσωποι της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ και της ΠΕΚΑΜ, αντιπροσωπεία της δημοτικής αρχής Χαϊδαρίου. Ανάμεσα στους παρευρισκόμενους ξεχώρισε ο εγγονός του Νίκου Πλουμπίδη, ο οποίος έχει και το όνομά του.

Η εκδήλωση ξεκίνησε με απαγγελία ποιήματος από την Γεωργία Μαχαίρα, εκπρόσωπο της ΠΕΚΑΜ.

Στη ζωή και τη δράση του Νίκου Πλουμπίδη αναφέρθηκε ο Μιχάλης Σελέκος, μέλος της Τομεακής Επιτροπής Περιστερίου - Νοτιοδυτικών Συνοικιών και δήμαρχος Χαϊδαρίου. Μεταξύ άλλων, ξεχώρισε τη συμβολή του στην πραγματοποίηση της πολιτικής απεργίας και παλλαϊκού συλλαλητηρίου, στις 5 Μαρτίου 1943, με τον οποία ο λαός της Αθήνας ματαίωσε την επιστράτευση που ετοίμαζαν οι Γερμανοί ναζί κατακτητές. «Ξημέρωσε η Τετάρτη 5 του Μάρτη 1943. Ολη η κίνηση, όλες οι υπηρεσίες σταματημένες. Η γενική απεργία ήταν πραγματικά καθολική. Ολα νεκρώθηκαν... Και τότε άρχισε να ξεχύνεται στο κέντρο της Αθήνας ο λαϊκός χείμαρρος των συνοικιών. Για πρώτη φορά παρουσιάστηκε μια τόσο μεγάλη σε όγκο και μαχητικότητα παλλαϊκή διαδήλωση», ανέφερε ανατρέχοντας σε όσα έγραψε ο ίδιος ο Πλουμπίδης για την ιστορική αυτή κινητοποίηση.

Αντίστοιχα, στάθηκε αναλυτικά στο διάστημα κατά το οποίο ο Ν. Πλουμπίδης επωμίστηκε το δύσκολο καθήκον της καθοδήγησης των παράνομων Οργανώσεων, μέσα σε συνθήκες διώξεων και ασφυκτικού κλοιού για τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες. Η περίοδος αυτή σημαδεύτηκε από την προσπάθειά του να σώσει, όπως πίστευε, τη ζωή του Νίκου Μπελογιάννη, από την άδικη αντιμετώπισή του από την ηγεσία του Κόμματος, αλλά και την υποδειγματική και αταλάντευτη στάση του μέχρι το τέλος.

Οταν ο Νίκος Μπελογιάννης καταδικάστηκε σε θάνατο, ο Ν. Πλουμπίδης έστειλε, στις 12 Μάρτη 1952, επιστολή στις αρχές του ελληνικού αστικού κράτους, στην οποία αναλάμβανε ο ίδιος την ευθύνη για τον παράνομο μηχανισμό του ΚΚΕ και δεσμευόταν να παραδοθεί αν μετατρεπόταν η θανατική καταδίκη του Νίκου Μπελογιάννη. Το ΠΓ του ΚΚΕ κατήγγειλε την επιστολή ως πλαστή, ενώ στη συνέχεια τον διέγραψε χρησιμοποιώντας ιδιαίτερα σκληρούς, άδικους και απαράδεκτους χαρακτηρισμούς (προδότης, χαφιές κ.λπ.).

Απομονωμένος από το Κόμμα, συνελήφθη στις 25 Νοέμβρη 1952 και παραπέμφθηκε στο Διαρκές Στρατοδικείο Αθηνών με την κατηγορία της κατασκοπείας. Σε όλη τη διαδικασία, κατέρριψε το κατηγορητήριο. «Σήμερα, κύριοι, δε δικάζετε άτομα. Δικάζετε το ΚΚΕ. Και επ' αυτού δηλώνω, παρόλο ότι σήμερα όχι μόνο δεν έχω την τιμή να εκπροσωπώ το Κόμμα μου, αλλά έχω και πολεμική εναντίον μου, ότι αναλαμβάνω πλήρως τις ευθύνες για την πολιτική του Κόμματός μου», είπε μεταξύ άλλων στη δίκη. Ενώ απάντησε στον επίτροπο, ο οποίος επίμονα του υπενθύμιζε την κομματική καταδίκη του: «Τιμή μου είναι η τιμή του Κόμματός μου».

Ο Νίκος Πλουμπίδης καταδικάστηκε 2 φορές σε θάνατο και μαζί του καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο η ηγεσία του ΚΚΕ. «Μια μέρα το Κόμμα θα με αποκαταστήσει, γιατί θα πληροφορηθεί τι ακριβώς συμβαίνει», ανέφερε, προβλέποντας την αναθεώρηση της εσφαλμένης και άδικης απόφασης σε βάρος του. Πράγματι, ήδη από το 1958 η 9η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ τον αποκατέστησε και έκτοτε το Κόμμα τον τιμά ως μέλος της ΚΕ που εκτελέστηκε από τον ταξικό αντίπαλο.

«Τον ήρωα, τον "κόκκινο δάσκαλο", τον φλογερό επαναστάτη, τον διανοούμενο του λόγου και της πράξης, αυτή τη μεγάλη μορφή του κομμουνιστικού κινήματος τιμούμε σήμερα σε αυτή τη σεμνή τελετή ανήμερα της εκτέλεσής του», σημείωσε μεταξύ άλλων ο Μ. Σελέκος. «Το Κόμμα μας δίνει υπόσχεση σε όλους τους ήρωές μας που διώχτηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν με ψηλά το κεφάλι, ότι θα συνεχίσει τον αγώνα για μια καλύτερη κοινωνία, ανθρώπινη και σοσιαλιστική. Τιμή και δόξα στους ήρωες του λαού μας. Τιμή και δόξα στον Νίκο Πλουμπίδη», κατέληξε.