«Μα πού είναι το κράτος;», αναρωτιούνται ξανά διάφοροι στα αποκαΐδια και η κυβέρνηση «φουντώνει», λέγοντας πως το κράτος ήταν «πιο παρών» από κάθε άλλη φορά. Κι όντως, το αστικό κράτος είναι «πανταχού παρών» στο νέο έγκλημα σε βάρος του λαού!

Φωνάζει «παρών» στην παντελή έλλειψη επιστημονικής, ολοκληρωμένης, ουσιαστικής πρόληψης. Στα πάνω από 1.500 κενά σε δασολόγους. Στα πάνω από 10.000 κενά σε δασεργάτες. Στις χιλιάδες κενές θέσεις σε πυροσβέστες.

Ολα αυτά θεωρούνται «κόστος» και «δημοσιονομικό βάρος» για το κράτος, που έχει όμως μισό εκατομμύριο τη μέρα για να προστατεύει «ένα ένα» τα καράβια των εφοπλιστών στην Ερυθρά Θάλασσα και διαθέτει 21 δισ. σε τρία χρόνια για ΝΑΤΟικές δαπάνες. Αλλά ...«δεν μπορεί να έχει ένα πυροσβεστικό σε κάθε αυλή».

Το κράτος αυτό, με τις οδηγίες της ΕΕ ανά χείρας, «βάζει υπογραφή» στην πολιτική που θεωρεί κόστος και «μη επιλέξιμα» τα έργα αντιπυρικής, αντιπλημμυρικής, αντισεισμικής θωράκισης.

Ακόμα και όσα ελάχιστα από αυτά καταγράφει στα χαρτιά, είτε δεν υλοποιούνται ποτέ, είτε προχωράνε με ρυθμούς χελώνας, είτε απλά... απεγγράφονται, όπως στην περίπτωση των αντιπλημμυρικών από το Ταμείο Ανάκαμψης, αφού δεν είναι «ανταποδοτικά» για εργολάβους και επιχειρηματικούς ομίλους.

Είναι το ίδιο κράτος που «απαλλάσσει» τον εαυτό του από κάθε ευθύνη απέναντι στα λαϊκά στρώματα και φορτώνει έως και την πρόληψη στην περιβόητη «ατομική ευθύνη», με ποινές, πρόστιμα και χαράτσια, με τον λαό να βάζει όλο και πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη πληρώνοντας για τα αυτονόητα.

Είναι το κράτος που με την πολιτική του συσσωρεύει την πραγματική καύσιμη ύλη και ποτίζει το «στουπί» του εμπρηστή, προωθώντας παραπέρα την πολιτική της γης - εμπόρευμα, μετατρέποντάς την σε «επενδυτικό προϊόν» για το «καλάθι» των καπιταλιστών - επενδυτών.

Είναι το κράτος που με χωροταξικά και επενδυτικούς νόμους δίνει το «πράσινο φως» για την επέλαση των «πράσινων» και άλλων αρπακτικών ακόμα και μέσα σε περιοχές Natura. Τόσο ...προστατεύει το δάσος!

Είναι αυτό το κράτος που εμπορευματοποιεί και ιδιωτικοποιεί τη διαχείριση των δασών. Που αντί για τους αναγκαίους δασικούς δρόμους, ανοίγει ...δρόμους κερδοφορίας σε επιχειρηματικά συμφέροντα και λοιπά τρωκτικά.

Που βλέπει «ευκαιρίες» κερδοφορίας ακόμα και στα καμένα, με τα «ειδικά σχέδια» δήθεν αποκατάστασης ολόκληρων περιοχών, όπως στην Εύβοια, στη Θεσσαλία από τις πλημμύρες κ.ο.κ., σπρώχνοντας στο ξεκλήρισμα τους φτωχούς αγρότες και κτηνοτρόφους, επιταχύνοντας τα σχέδια συγκέντρωσης της γης και της παραγωγής.

«Πανταχού παρών» όμως είναι το αστικός κράτος και την επόμενη μέρα της καταστροφής.

Βάζοντας «κόφτες» και δεκάδες «προϋποθέσεις» στους καμένους, ακόμα και γι' αυτές τις αποζημιώσεις - ψίχουλα, με «όριο» τις «δημοσιονομικές αντοχές» του αστικού κράτους, τα ματωμένα δηλαδή πλεονάσματα για το «ταμείο» των καπιταλιστών.

Κάνοντας «μπαλάκι» από υπηρεσία σε υπηρεσία τους πληγέντες, «παίζοντας καθυστερήσεις» όταν πρόκειται για τον λαό, την ίδια ώρα που εκταμιεύει με «φαστ τρακ» διαδικασίες τα δισ. ευρώ του Ταμείου Ανάκαμψης για τους ομίλους.

Είναι το ίδιο κράτος που έχει ακόμη σε κοντέινερ τους σεισμόπληκτους του Αρκαλοχωρίου, τέσσερα χρόνια μετά, κι από πάνω ...πλειστηριάζει τα σπίτια τους! Που ακόμα και σήμερα χρωστάει τις ελάχιστες αποζημιώσεις από τη «Μήδεια» έως και τα διχίλιαρα από τους εγκλωβισμένους της Αττικής Οδού.

Ακόμα και γι' αυτές τις ελάχιστες αποζημιώσεις σπρώχνει τους πληγέντες στα νύχια των τραπεζιτών και λοιπών κορακιών, όπως σπρώχνει και χιλιάδες άλλους στους ομίλους της ιδιωτικής ασφάλισης, αποθεώνοντας και εδώ την ατομική ευθύνη με το ...αζημίωτο.

Αυτό είναι το «επιλεκτικά ανίκανο» αστικό κράτος, που σε κάθε βήμα του βρίσκει απέναντι ο λαός. Την πολιτική του και τις «προτεραιότητές» του πρέπει να σημαδέψει λοιπόν, διεκδικώντας τώρα 100% αποζημιώσεις των πληγέντων, αποκατάσταση του φυσικού πλούτου, κατοικιών, μέτρα πρόληψης και προστασίας της ζωής και της περιουσίας του.

Αυτό το κράτος ούτε εξωραΐζεται, ούτε φτιασιδώνεται, από χρεοκοπημένους Μεσσίες, που θα το «άλλαζαν» τάχα και θα το έκαναν πιο «επιτελικό», πιο «εκσυγχρονιστικό», πιο «αποτελεσματικό», πιο «δίκαιο» για τον λαό.

Αυτό το κράτος μόνο ανατρέπεται. Κι εκεί πρέπει να συγκεντρώσει τις δυνάμεις του ο λαός. Γιατί μόνο το δικό του κράτος μπορεί να εξασφαλίσει την προστασία του περιβάλλοντος και της ζωής του, να ανοίξει δρόμο για την πραγματική ευημερία και την ικανοποίηση των δικών του σύγχρονων αναγκών!