Εργάτρια εκκοκκιστηρίου στη Λάρισα, ετών 25, εγκλωβίζεται σε μηχάνημα και σκοτώνεται επιτόπου, αφού σύμφωνα με τους συναδέλφους της η εγκατάσταση δεν πληροί τις προδιαγραφές ασφάλειας. Αλλος εργάτης, σε τυροκομείο στην Αχαΐα, πέφτει νεκρός, κεραυνοβολημένος από ηλεκτροφόρα καλώδια. Ντελιβεράς στην Αθήνα σκοτώνεται στη διανομή μετά από θανατηφόρα σύγκρουση με φορτηγό. Εργαζόμενος φύλακας σε εργοτάξιο πνίγεται στην πρόσφατη πλημμύρα στη Λεπενού, αφού ο χώρος δουλειάς του ήταν μέσα σε ρέμα. Τέσσερις εργαζόμενοι μέσα σε τέσσερις μέρες δεν γύρισαν από το μεροκάματο, πληρώνοντας με την ίδια τους τη ζωή τις υποδομές - ρημαδιό, την εργοδοτική ασυδοσία και την επιλεκτική «ανικανότητα» του αστικού κράτους. Ενας ακήρυχτος πόλεμος στους χώρους δουλειάς, που αφήνει πίσω του τραγωδίες και σακατεμένους εργάτες, στην πιο ωμή έκφραση της άγριας εκμετάλλευσης. Εντατικοποίηση, ωράρια - λάστιχο, ανύπαρκτα μέτρα γιατί «κοστίζουν», μηδαμινοί κρατικοί έλεγχοι, δουλειά ακόμα και μέχρι τα 67. Ολα αυτά είναι που στρώνουν το έδαφος για τα απανωτά εγκλήματα, την άλλη όψη των κερδών για τους ομίλους και της «δημοσιονομικής σταθερότητας» για το κράτος τους.