Με μεγάλο θράσος, η κυβέρνηση καλεί τον λαό να της πει κι «ευχαριστώ» για τη σύμβαση παραχώρησης της Αττικής Οδού που κύρωσε στη Βουλή, παραδίδοντας τον δρόμο για 25 χρόνια στη ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ. Χρησιμοποιεί μάλιστα ως «τυράκι» τη μείωση των διοδίων κατά 0,30 ευρώ (από 2,80 σε 2,50 ευρώ) και την είσπραξη 3,27 δισ. ευρώ από τον παραχωρησιούχο. Τα λεφτά αυτά δεν θα γίνουν βέβαια αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις, καλύτερα σχολεία και νοσοκομεία, αλλά θα ριχτούν εξολοκλήρου στο «βαρέλι δίχως πάτο» για τη μείωση του κρατικού χρέους, που εκτοξεύει η διαχρονική πολιτική στήριξης του κεφαλαίου και πληρώνει από την τσέπη του ο λαός.

Σε ό,τι αφορά τη μείωση των διοδίων, ισχύει το ρητό «να σε κάψω Γιάννη, να σ' αλείψω μέλι»: Ο λαός θα συνεχίσει να πληρώνει για έναν δρόμο που φτιάχτηκε με δικά του λεφτά, από τους φόρους που πληρώνει κάθε χρόνο στο κράτος. Επιπλέον, η μείωση εφαρμόζεται μόνο για τα επόμενα 5 χρόνια. Στη συνέχεια, υπάρχει πρόβλεψη να αυξηθεί η τιμή των διοδίων στα 3,25 ευρώ.

Το διάστημα αυτό, η ανάδοχος εταιρεία διατηρεί το δικαίωμα να προσθέσει κι άλλους σταθμούς διοδίων, που σημαίνει περισσότερα κέρδη ή/και να εφαρμόσει κλιμακωτές χρεώσεις, ακριβότερες για τις ώρες αιχμής, φθηνότερες για τις ώρες μικρότερης κυκλοφορίας. Ολα αυτά στο όνομα της «κυκλοφοριακής αποσυμφόρησης», που δεν είναι βέβαια ευθύνη των χιλιάδων οδηγών, αλλά προκαλείται από τον συνολικότερο κορεσμό του οδικού δικτύου της Αττικής. Αυτό όμως καθόλου δεν απασχολεί την εταιρεία, που αντιμετωπίζει τον δρόμο ως πηγή εκμετάλλευσης και κερδοφορίας, στραγγίζοντας με κάθε τρόπο την τσέπη των οδηγών.

Και βέβαια, δεν ξεχνάμε ότι μόλις πριν από λίγους μήνες, το κράτος αύξησε τα διόδια κατά 8% περίπου σε όλο το εθνικό δίκτυο. Το μεγαλύτερο μέρος του ανήκει στην ίδια ανάδοχο εταιρεία, που εκτός από την Αττική Οδό, εκμεταλλεύεται πλέον και την Εγνατία, με 13 σταθμούς μετωπικών διοδίων στον κύριο άξονα, 4 Μετωπικούς επί των καθέτων αξόνων και 13 πλευρικούς. Δηλαδή, κανονικό χρυσωρυχείο οι εθνικοί δρόμοι για τον ανάδοχο της Αττικής Οδού, που κατά τα άλλα κάνει και ...«χουβαρνταλίκια» 0,30 ευρώ στα διόδια!

Τα πρώτα θύματα της νέας σύμβασης είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στην «παλιά» Αττική Οδό. Κράτος και εργοδοσία (παλιά και νέα) τους αντιμετωπίζουν σαν βαρίδια, γι' αυτό στη σύμβαση δεν υπάρχει καμία δέσμευση ότι θα συνεχίσουν να δουλεύουν και μάλιστα με τα ίδια δικαιώματα. Η νέα εταιρεία θα τους πάρει μεν για τρεις μήνες, το κάνει όμως για να συνεχίσει να εισπράττει τα διόδια και να εκπαιδεύσουν τους νέους εργαζόμενους, που θα προσληφθούν με πολύ χειρότερους όρους.

Μαζί με τον δρόμο και τα διόδια, ο παραχωρησιούχος παίρνει «πεσκέσι» και την αποκλειστικότητα στην εμπορική εκμετάλλευση των σταθμών εξυπηρέτησης, αλλά και των εσόδων από κάθε είδους εμπορικές χρήσεις κατά μήκος του δρόμου, όπως βενζινάδικα, μαγαζιά εστίασης και άλλα. Το κράτος δεσμεύεται ακόμα να αποζημιώσει τον ανάδοχο σε περίπτωση νομοθεσίας που «βλάπτει ουσιωδώς» τα συμφέροντά του, ενώ προβλέπονται και συγκεκριμένες περιπτώσεις που η εταιρεία «δικαιούται» κρατική αποζημίωση, είτε για να ρεφάρει τη μείωση εσόδων, είτε την αύξηση δαπανών.

Με άλλα λόγια, «μονά - ζυγά» κερδίζει ο ανάδοχος και χάνει ο λαός, που πληρώνει τα διόδια και όποιες αποζημιώσεις μπορεί να προκύψουν τα επόμενα 25 χρόνια. Οπως αυτές που διεκδικούσε η προηγούμενη εταιρεία εξαιτίας του Covid. Οταν όμως χιλιάδες οδηγοί εγκλωβίστηκαν πριν από δυο χρόνια για ώρες στο χιονισμένο οδόστρωμα, τόσο ο ανάδοχος όσο και το κράτος σφύριζαν αδιάφορα και έκαναν το «παγώνι».

Το παράδειγμα της Αττικής Οδού ένα πράγμα επιβεβαιώνει: Οτι εκεί που υπάρχει κέρδος, δεν χωράνε οι λαϊκές ανάγκες. Και το κέρδος στον καπιταλισμό υπάρχει παντού, μετατρέποντας σε πανάκριβο εμπόρευμα την Υγεία, την Παιδεία, τις αστικές συγκοινωνίες, το οδικό δίκτυο. Καμιά ανοχή λοιπόν στα ξεδιάντροπα παραμύθια της κυβέρνησης (της σημερινής και όλων των προηγούμενων) ότι διασφαλίζουν το «εθνικό συμφέρον» παραδίδοντας τους δρόμους σε μεγαλοεργολάβους και πολυεθνικά μονοπώλια, για να θησαυρίζουν από υποδομές που έχει χτίσει από την τσέπη του ο λαός. Ο αγώνας για κατάργηση των διοδίων, ασφαλές και σύγχρονο δίκτυο με αποκλειστική ευθύνη του κράτους βρίσκει τον ...δρόμο του όταν δεθεί με τη σύγκρουση για την ανατροπή της πολιτικής του κέρδους, που εμπορευματοποιεί και συνθλίβει κάθε ανάγκη του λαού.