Ονομάζομαι Κύρλας Κωνσταντίνος, εργάζομαι στο Νοσοκομείο Πρέβεζας και είμαι πρόεδρος στο σωματείο καθώς και μέλος του Γενικού Συμβουλίου της ΟΕΝΓΕ.

Η εμπειρία που έρχεται και από την περιοχή Ηπείρου - Λευκάδας, πως τα ζητήματα Υγείας μπορούν να αποτελέσουν επίκεντρο οικοδόμησης κοινωνικής συμμαχίας, ειδικά σε μικρότερες περιοχές της χώρας, είναι νομίζω πλέον εμπειρία που έχει γενικευτεί στο ταξικό εργατικό κίνημα και είναι μία πρακτική που εφαρμόζουμε συστηματικά αρκετά χρόνια στην περιοχή μας, είναι μία πρακτική που βοηθάει το σύνολο της εργατικής τάξης να βγάλει πιο γενικά, ακόμη και πολιτικά συμπεράσματα μέσα από μια τέτοια διαδικασία. Είναι μια συνδικαλιστική πρακτική που οδηγεί στην πολιτική ουσία των ζητημάτων και γι' αυτό έχει μια σημασία να μεταφέρουμε την εμπειρία μας για το ποιες δυσκολίες συναντήσαμε σε αυτή την πορεία και πώς κάποιες από αυτές ξεπεράστηκαν.

Ο πρώτος αντίπαλος που είχαμε να αντιμετωπίσουμε σε αυτή μας την προσπάθεια, υπήρξε η εμπεδωμένη αντίληψη σε μεγάλο τμήμα των εργαζομένων στα νοσοκομεία ευθύνης μας, αντίληψη που καλλιεργούταν συστηματικά από την πλειοψηφία της ΠΟΕΔΗΝ και η οποία έδινε έμφαση σε εξειδικευμένα αιτήματα υποομάδων εργαζομένων, μάλιστα πολλές φορές αντιπαραθετικά με άλλους εργαζόμενους του νοσοκομείου στη λογική του διαίρει και βασίλευε.

Ετσι έβλεπες τους τραυματιοφορείς με δικά τους ειδικά αιτήματα και συχνά σε αντιπαράθεση με τους νοσηλευτές. Οι νοσηλευτές ΔΕ με δικά τους αιτήματα και αντιπαραθετικά στους ΤΕ και ΠΕ νοσηλευτές και όλοι μαζί απέναντι στους γιατρούς, οι οποίοι και αυτοί με τη σειρά τους ανάλογα με τη θέση, τον βαθμό και την ειδικότητά τους είχαν αντιπαραθετική στάση ο ένας με τον άλλον. Οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα - σίτιση - φύλαξη δεν είχαν καθόλου φωνή, ούτε καν συνδικαλιστική έκφραση μέσα από τα σωματεία των νοσοκομείων. Αυτή η τακτική των ξεκομμένων από την πολιτική ουσία αιτημάτων δημιουργούσε ισχνές ομάδες, οι οποίες στο τέλος ήταν εύκολα διαχειρίσιμες από έναν απλό διοικητικό προϊστάμενο.

Σε αυτό το περιβάλλον κληθήκαμε να δράσουμε και να αντιτείνουμε τη δική μας αντίληψη πως οι περισσότεροι εργαζόμενοι τελικά στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Πως στις ίδιες εξοντωτικές βάρδιες που λιώνει η καθαρίστρια, λιώνει και η νοσηλεύτρια και η παρασκευάστρια και ο τεχνολόγος στο Ακτινολογικό και οι γιατροί των ΤΕΠ και ο σεκιουριτάς στην πύλη. Αρα λοιπόν υπάρχει κοινό συμφέρον για κοινό αγώνα.

Το ερώτημα όμως είναι απέναντι σε ποιον; Εδώ φάνηκαν πολύτιμες οι επεξεργασίες που έγιναν από δικούς μας συνδικαλιστές που πολύ νωρίς διέγνωσαν πως το ΕΣΥ μετασχηματίζεται, εμπορευματοποιείται, μετατρέπεται σε ένα σύνολο από διασυνδεόμενες επιχειρηματικές μονάδες με οικονομική αυτοτέλεια και δεν καταρρέει, όπως έλεγε ο Γιαννακός, πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ.

Ετσι λοιπόν το εύστοχο πολιτικό σύνθημα «ΟΧΙ σε νοσοκομεία - επιχειρήσεις» εξέφραζε το σύνολο των αιτημάτων στη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων, γιατί φώτιζε μια πραγματικότητα που ήταν πως το νοσοκομείο - επιχείρηση στη λογική μείωσης του λειτουργικού κόστους δημιουργούσε όλα τα επιμέρους προβλήματα που βίωναν οι επιμέρους ομάδες εργαζομένων.

Εξηγούσε γιατί δεν γίνονταν προσλήψεις γιατρών, γιατί δεν γίνονταν προσλήψεις νοσηλευτών, γιατί δεν μονιμοποιούταν οι ελαστικά εργαζόμενοι. Εξηγούσε γιατί τα δευτεροβάθμια περιφερειακά νοσοκομεία της Ηπείρου βίωναν τρομακτική υποστελέχωση σε όλες τις υπηρεσίες και το κεντρικό στα Γιάννενα δεχόταν δυσανάλογα μεγάλο όγκο ασθενών, αδυνατώντας να επικεντρωθεί στον τριτοβάθμιο ρόλο του.

Εξηγούσε τον τρόπο με τον οποίο υλοποιούταν η πολιτική επιλογή του νοσοκομείου κέντρου και νοσοκομείων ακτίνας, νοσοκομεία πρώτων βοηθειών.

Η θέση αυτή αγκάλιαζε επίσης και τις αγωνίες του συνόλου των ασθενών, είτε αυτοί βρίσκονταν στην Πρέβεζα και στη Λευκάδα όπου έρχονταν στο νοσοκομείο και δεν έβρισκαν εφημερεύοντα γιατρό σε βασικές ειδικότητες, είτε βρίσκονταν στα Γιάννενα όπου πήγαιναν ως ασθενείς και χάνονταν μέσα στο χάος με αποτέλεσμα να χτυπάνε παρακαλώντας πόρτες, ακόμη και βουλευτών για να εξυπηρετηθούν, συχνά βάζοντας και το χέρι τους βαθιά στην τσέπη.

Αυτό ήταν το αντικειμενικό έδαφος πάνω στο οποίο έδωσε καρπούς το σύνθημά μας. Δημιούργησε τις προϋποθέσεις να γίνει μια πλατιά ζύμωση μεταξύ των υγειονομικών και εργαζομένων από όλους τους κλάδους, να γίνουν συσκέψεις με άλλα εργατικά σωματεία, να γίνουν τα ζητήματα της Υγείας υπόθεση όλων των εργαζομένων ειδικά στις πιο μικρές πόλεις, να δημιουργηθούν κοινά πλαίσια αιτημάτων πάνω στην κοινή αντίληψη ότι δεν συμφέρει τον λαό η Υγεία να είναι εμπόρευμα. Αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας υπήρξαν μια σειρά από σημαντικές κινητοποιήσεις όπως στην Πρέβεζα, πριν δύο χρόνια περίπου με πρωτοβουλία του συλλόγου εργαζομένων του Νοσοκομείου ή στα Γιάννενα παλιότερα με πρωτοβουλία του Εργατικού Κέντρου.

Κλείνοντας, συνάδελφοι, πιστεύω ότι με την πείρα που έχουμε κατακτήσει όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα και με τον αέρα που μας δίνει η δράση των ταξικών σωματείων πανελλαδικά αλλά και της Ομοσπονδίας των Νοσοκομειακών Γιατρών που δίνει τον τόνο, το επόμενο χρονικό διάστημα θα μπορούμε με καλούς όρους να αντεπιτεθούμε και να βάλουμε σε πορεία σύγκρουσης πολύ περισσότερο κόσμο βάζοντας μπροστά τις λαϊκές ανάγκες μας, μια από τις οποίες είναι και η υγεία. Ευχαριστώ.