Οι «ενεργειακές κοινότητες» αποτέλεσαν ένα από τα «εργαλεία» με τα οποία η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να πουλήσει την κοροϊδία της «ήπιας απολιγνιτοποίησης». Δηλαδή να «χρυσώσει το χάπι» των συνεπειών που έχουν για τον λαό η «πράσινη μετάβαση» και η «απελευθέρωση» της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας, ειδικά σε εκείνες της περιοχές που επλήγησαν περισσότερο από την παύση των Ατμοηλεκτρικών Σταθμών.

Σύμφωνα με το σχέδιο, που αποτελεί «πατέντα» της ΕΕ, ομάδες παραγωγών, δήμοι - κοινότητες, συνεταιρισμοί κ.ά. θα λάμβαναν κρατικά κίνητρα για να στήσουν «ενεργειακές κοινότητες», επενδύοντας σε ΑΠΕ, προκειμένου να παράγουν οι ίδιοι την Ενέργεια που καταναλώνουν και την υπόλοιπη να τη διαθέτουν στο σύστημα. Στη συνέχεια οι πάροχοι θα έκαναν συμψηφισμό της κατανάλωσης με την πώληση, και αναλόγως θα χρέωναν ή θα αποζημίωναν τις «κοινότητες».

Μετά τη νομοθέτησή τους από τον ΣΥΡΙΖΑ το 2018, η κυβέρνηση της ΝΔ συνέχισε να ενισχύει την ανάπτυξη των «ενεργειακών κοινοτήτων», με τη στήριξη των άλλων κομμάτων αλλά και χέρι χέρι με διοικήσεις Περιφερειών και δήμων, στο όνομα της «ενεργειακής δημοκρατίας». Σήμερα λειτουργούν περίπου 1.400 τέτοιες «κοινότητες», με 2.500 μέλη.

Οι «ενεργειακές κοινότητες» είναι ενταγμένες στον στρατηγικό σχεδιασμό της αστικής τάξης για την «πράσινη μετάβαση», με κριτήριο τη μεγαλύτερη κερδοφορία των ενεργειακών ομίλων. Γι' αυτό είναι αδιέξοδες και καταστροφικές για τον λαό, σε όλες τους τις εκδοχές.

Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, η προώθηση των «ενεργειακών κοινοτήτων» έχει πολλαπλές στοχεύσεις. Πρώτα απ' όλα, να πειστούν οι τοπικές κοινωνίες, που αντιδρούν στην επέλαση των «πράσινων» αρπακτικών, ότι μπορούν με «συνεταιριστικό μανδύα» να απολαμβάνουν φτηνότερη Ενέργεια και να έχουν κέρδη, αφήνοντας μερικά ψίχουλα να πέσουν από το τραπέζι της «πράσινης» κερδοφορίας για τα μονοπώλια του κλάδου.

Ειδικά στην περίπτωση της Δυτ. Μακεδονίας οι «ενεργειακές κοινότητες» αξιοποιήθηκαν ως μέσο χειραγώγησης του λαού και ενσωμάτωσης των δίκαιων αντιδράσεων που προκαλεί η απολιγνιτοποίηση, με την απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας, φτηνής θέρμανσης για τον λαό της περιοχής αλλά και μιας φτηνής πηγής Ενέργειας συνολικά για τη χώρα.

Η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ «το πήρε πάνω της» για να «τρέξει» η απολιγνιτοποίηση στα πρώτα της βήματα, μοιράζοντας υποσχέσεις για «δίκαιη απολιγνιτοποίηση» μέσω και της ανάπτυξης των «ενεργειακών κοινοτήτων». Εσπρωχναν έτσι τους χιλιάδες άνεργους από τα εργοστάσια της ΔΕΗ να γίνουν ...μέτοχοι στο νέο ενεργειακό Ελντοράντο της «αυτοπαραγωγής» Ενέργειας.

Η «φούσκα» δεν άργησε να αποκαλυφθεί. Πέρα από το γεγονός ότι η Ενέργεια που παράγεται από τις «κοινότητες» στην πλειοψηφία της κατευθύνεται στην αγορά και στο Χρηματιστήριο Ενέργειας, στο καταστατικό των περισσότερων, αν όχι όλων των «κοινοτήτων» προβλέπεται η δυνατότητα πώλησής τους. Με άλλα λόγια οι δήμοι, οι συνεταιρισμοί και άλλοι που έχουν δημιουργήσει τέτοιες «κοινότητες» αποτελούν μια σίγουρη πελατεία των «πράσινων» αρπακτικών, με «ώριμα» έργα ΑΠΕ στην κατοχή τους τα οποία το «ρυθμιστικό πλαίσιο» ρίχνει στα χέρια τους.

Η προοπτική αυτή επιταχύνεται και από το γεγονός ότι δυο και τρία χρόνια αφότου οι δήμοι, οι κοινότητες, τα σχολεία, οι συνεταιρισμοί αλλά και νοικοκυριά που δημιούργησαν (και χρηματοδότησαν από την τσέπη τους) «ενεργειακές κοινότητες» έχουν μείνει «ξεκρέμαστοι», καθώς οι πάροχοι της «απελευθερωμένης» αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας δεν προχωρούν σε εκκαθάριση των λογαριασμών, επικαλούμενοι «κενό ρυθμιστικού πλαισίου». Ως αποτέλεσμα, τα χρέη συσσωρεύονται και το κόστος του ρεύματος ανεβαίνει.

Η φενάκη ενός δίκαιου καπιταλισμού, όπου τα κέρδη μιας χούφτας μονοπωλιακών ομίλων θα συνυπάρχουν αρμονικά με την ανάγκη του λαού για φτηνή Ενέργεια και προστασία του περιβάλλοντος, καταρρέει ξανά σαν χάρτινος πύργος με το παράδειγμα των «ενεργειακών κοινοτήτων». Η «συνεταιριστική ηλεκτροπαραγωγή», που θα μετέτρεπε το κάθε νοικοκυριό σε παραγωγό της ηλεκτρικής ενέργειας που καταναλώνει και θα χαλιναγωγούσε τάχα την «ασυδοσία» των μονοπωλιακών ομίλων με όρους αγοράς, αποδείχθηκε κοροϊδία στο τετράγωνο.

Μόνο η κοινωνικοποίηση όλων των πηγών και μέσων παραγωγής Ενέργειας, συνολικά των μέσων παραγωγής, από την εργατική εξουσία, και η ένταξή τους στον κεντρικό σχεδιασμό, μπορούν να εξασφαλίσουν άφθονη και φτηνή για όλους ηλεκτρική ενέργεια, με κριτήριο την ικανοποίηση των διευρυμένων λαϊκών αναγκών και όχι τα κέρδη μιας χούφτας μονοπωλίων. Καθετί άλλο όπου προσπαθούν να σύρουν τον λαό το κεφάλαιο και τα κόμματά του, με υποσχέσεις για «πιο δίκαιη αγορά» και ...εξανθρωπισμό του καπιταλισμού, οδηγεί στο «μια απ' τα ίδια» και σε ακόμα μεγαλύτερα αδιέξοδα.