Με αφορμή την Πανελλαδική Σύσκεψη, προσπαθώντας να δεις μια πορεία λίγο πριν και μετά την ίδρυση του ΠΑΜΕ, όχι τόσο για απολογισμό αλλά για να δούμε τις διαφορές και τις δυνατότητες σε σχέση με τις ανάγκες τού σήμερα. Σε μια εποχή με κυρίαρχο τότε τον «μονόδρομο» του Μάαστριχτ και της ΟΝΕ, με ορατό τον κίνδυνο υποταγής και ενσωμάτωσης του κινήματος, το ΠΑΜΕ ήρθε να καλύψει το κενό του αγωνιστικού συντονισμού της πάλης σε ενιαίο πλαίσιο, με αιτήματα και μορφές αγώνα που θα αντιστοιχούν στις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων.

Με μεγάλη προσπάθεια και αγώνα καταφέραμε να κατοχυρωθεί στη συνείδηση τής εργατικής τάξης ο αγωνιστικός πόλος, έχοντας καταγράψει πολλές επιμέρους νίκες, αλλά και να καθυστερήσει αντεργατικές κυβερνητικές παρεμβάσεις (νόμος Γιαννίτση, Βαρέα - Ανθυγιεινά, ΣΣΕ, ωράρια κ.λπ.) και για τη γενικότερη πορεία της χώρας (πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία, επίσκεψη Κλίντον), ανοίγοντας τη βεντάλια της διεκδίκησης, αναδεικνύοντας πιο ολοκληρωμένα τους υπεύθυνους και τις αιτίες. Αλλά και στην εποχή της κρίσης και των μνημονίων το ΠΑΜΕ έδωσε μάχες, με μαχητικότητα, χωρίς αυταπάτες, σε σύγκρουση με τη λογική του μικρότερου κακού. Σε αυτές τις πρωτόγνωρες συνθήκες για το κίνημά μας, το ΠΑΜΕ στάθηκε όρθιο και κόντρα στην αντεργατική λαίλαπα. Είναι γνωστό αυτό που μας έλεγαν πολλοί: «Ευτυχώς που υπάρχετε και εσείς!»

Παρά το γεγονός ότι η αντεργατική επίθεση δυναμώνει, το ΠΑΜΕ συνεχίζει και διευρύνει την επιρροή του. Η δράση του είναι αποδεκτή από ευρύτερες δυνάμεις. Δεν είναι τυχαίο που τα τελευταία χρόνια, αγώνες που ξέσπασαν από δυνάμεις που δεν συσπειρώνονταν στο ΠΑΜΕ ζήτησαν και είχαν τη στήριξή του απλόχερα. Κάθε εποχή έχει τις ιδιαίτερες δυσκολίες της στην πάλη μας. Πέρα από την τρομοκρατία της ανεργίας, τη φτώχεια, την ισοπέδωση των εργατικών δικαιωμάτων, προστίθεται και ο κίνδυνος ενός γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου, βάζοντας νέα εμπόδια. Σήμερα, με μεγαλύτερη γνώση, δύναμη και επιρροή, μπορούμε με οδηγό τις ανάγκες μας, στην πάλη για την κάλυψή τους, να γράψουμε πάλι Ιστορία.