«Λεφτά μόνο για την πολεμική οικονομία»... Αυτό είναι το μήνυμα που εκπέμπουν η κυβέρνηση και τα κρατικά επιτελεία κάθε φορά που η συζήτηση γύρω από το εισόδημα των εργαζομένων αγγίζει ό,τι πραγματικά μπορεί να ανακουφίσει την τσέπη τους. Για παράδειγμα, μπορεί εδώ και μέρες να βαράνε τα ταμπούρλα για την αύξηση κατά 50 λεπτά τη μέρα στον εισαγωγικό μισθό του Δημοσίου, όμως η απαίτηση για επαναφορά 13ου και 14ου μισθού χτυπάει ...νεύρο. Ο μεν υπουργός Οικονομίας το ξεκόβει, καθώς «αυτά τα χρήματα δεν υπάρχουν». Το δε Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής απαντά ότι κάτι τέτοιο απειλεί τη σταθερότητα και τα δημοσιονομικά, όπως και οι «οριζόντιες αυξήσεις». Τι δεν απειλεί όμως τη «σταθερότητα»; Οι δαπάνες για την οικονομία του πολέμου, που είναι και επίσημα εκτός «δημοσιονομικών κανόνων» της ΕΕ. Το νέο «ιερό δισκοπότηρο» για την κερδοφορία των ομίλων και για τη θανάσιμη πολεμική εμπλοκή γράφει στην άλλη του όψη «μισθοί και δικαιώματα στον πάτο». Αυτή είναι η κληρονομιά που αφήνει στην πολεμική προετοιμασία η μακρόχρονη «ειρηνική» περίοδος, στην οποία δεν σταμάτησε το μάτωμα των λαών για τα κέρδη των λίγων.