Στην πολύ μαζική βιβλιοπαρουσίαση που πραγματοποίησαν οι Οργανώσεις Αχαΐας του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, μίλησε ο Λουκάς Αναστασόπουλος, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και επικεφαλής της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ.

Στον πολυχώρο εκδηλώσεων της «Ιχθυόσκαλας» το «παρών» έδωσαν εργαζόμενοι, νεολαία, λαϊκός κόσμος που παρακολούθησε με μεγάλο ενδιαφέρον, όλα τα ζητήματα που ανοίχτηκαν από την παρουσίαση, με αναφορά ουσιαστικά στην πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, τα αίτια των ανατροπών της, τον ρόλο του Κομμουνιστικού Κόμματος, τα συμπεράσματα που έχει βγάλει το ΚΚΕ όχι μόνο για το τότε αλλά πολύ περισσότερο για το σήμερα, το αύριο και την πορεία για νέες επαναστατικές ανατροπές, για τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Αυτό εκφράστηκε και στην παρουσίαση, με τον ομιλητή να αναφέρεται στο βιογραφικό του Β. Μ. Μολότοφ, πριν τη μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση του 1917, στη συνέχεια μετά από αυτή, στα καθήκοντα που ανέλαβε με την ακούραστη επαναστατική του δράση, ακόμη και μετά τη διαγραφή του από το ΚΚΣΕ, καθώς και στα μεγάλα και πρωτόγνωρα ζητήματα που είχε να αντιμετωπίσει σε όλη την πορεία της η πρώτη προσπάθεια σοσιαλιστικής οικοδόμησης, που σημειώθηκε στην ΕΣΣΔ, τα μέτρα σε επίπεδο οικονομίας κ.ά., φτάνοντας στην περίοδο των αντεπαναστατικών ανατροπών στο 1989-'91.

Παράλληλα, εξέφρασε την επαναστατική αισιοδοξία για τις νέες επαναστατικές ανατροπές, τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό, που θα επικρατήσει απέναντι στο σημερινό σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα, με την πρωτοπορία της εργατικής τάξης και την καθοδήγηση του Κομμουνιστικού Κόμματος, διδαγμένου και απ' όλη την έως και σήμερα πορεία, την πρώτη προσπάθεια οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ κ.ά.

Το «παρών» έδωσαν επίσης τα μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ Νίκος Καραθανασόπουλος και Σωτήρης Παρίσης, καθώς και πολυμελής αντιπροσωπεία της δημοτικής αρχής, με επικεφαλής τον δήμαρχο, Κώστα Πελετίδη.

Αναφερόμενος στην έκδοση, ο Λ. Αναστασόπουλος τόνισε, μεταξύ άλλων, εισαγωγικά: «Η σημερινή μας βιβλιοπαρουσίαση αφορά σε ένα ντοκουμέντο μεγάλης ιστορικής και πολιτικής σημασίας.

Μια επιστολή που γράφει το 1965 ο Βιατσεσλάβ Μολότοφ, μέλος του ΠΓ του ΚΚΣΕ, όταν πλέον έχει καθαιρεθεί και διαγραφεί από το Κόμμα, μαζί με τον Γκαγκανόβιτς και άλλα μέλη του ΠΓ, με την κατηγορία σύστασης αντικομματικής ομάδας.

Μια εξέλιξη που ήρθε ως κατάληξη σειράς γεγονότων μετά την οπορτουνιστική στροφή του ΚΚΣΕ στο 20ό Συνέδριο.

Η επιστολή του Μολότοφ είναι ένα ντοκουμέντο που, όπως θα διαπιστώσει και ο αναγνώστης, πραγματεύεται θεωρητικά και πολιτικά ζητήματα διαχρονικής σημασίας, που αποτέλεσαν τον πυρήνα της διαπάλης στις γραμμές του κομμουνιστικού κινήματος μέχρι την κορύφωση με τις αντεπαναστατικές ανατροπές την περίοδο 1989-1991.

Οσοι διαβάσουν αυτήν την έκδοση, θα μπορέσουν να αντιληφθούν τη διαπάλη που αναπτύχθηκε για τις λαθεμένες αντιλήψεις περί "παλλαϊκού κράτους", "ειρηνικής συνύπαρξης", "ποικιλίας μορφών μετάβασης στον σοσιαλισμό", "παλλαϊκού κόμματος", καθώς και στα ζητήματα των αγοραίων μεταρρυθμίσεων στη βιομηχανία και στην αγροτική παραγωγή.

Θα διαπιστώσουν επίσης τη συνθετότητα και την απαιτητικότητα που είχε η αντιπαράθεση με την οπορτουνιστική παρέκκλιση στα παραπάνω θέματα, την προσπάθεια που έγινε για την αντιμετώπισή της, αλλά και τις αδυναμίες και τις αντιφάσεις των ίδιων των ηγετικών στελεχών που υπερασπίστηκαν τον επαναστατικό χαρακτήρα του ΚΚΣΕ».

Για το βιογραφικό του ίδιου του συγγραφέα του γράμματος, δήλωσε: «Ο Μολότοφ συγκαταλεγόταν στη λεγόμενη παλιά φρουρά των μπολσεβίκων. Ηταν δηλαδή από τα στελέχη εκείνα του ΚΚΣΕ που είχαν παλέψει ακούραστα μέσα από τις γραμμές του Κόμματος ήδη πριν την Επανάσταση του 1917, πριν πάρει η εργατική τάξη την εξουσία, σε συνθήκες αρνητικού συσχετισμού, παρανομίας και διώξεων, είχαν πάρει μέρος στην Οκτωβριανή Επανάσταση, στη μάχη για την υπεράσπιση της νεαρής εργατικής εξουσίας, στα πρώτα χρόνια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και φυσικά στην καθοδήγηση της προετοιμασίας για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο που οδήγησε στη μεγάλη νίκη του Κόκκινου Στρατού τον Μάη 1945.

Ολη του η ζωή ήταν δοσμένη στον μεγάλο σκοπό της επανάστασης και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

Ο Μολότοφ συγκαταλέγεται ανάμεσα στα στελέχη εκείνα των μπολσεβίκων, που ως καθοδηγητές της Οκτωβριανής Επανάστασης και της πρώτης προσπάθειας σοσιαλιστικής οικοδόμησης συνέβαλαν καθοριστικά να αποκτήσει σάρκα και οστά το πρώτο εργατικό κράτος στον 20ό αιώνα, η ΕΣΣΔ, να δοθεί χειροπιαστή απόδειξη ότι η εργατική τάξη μπορεί να αποτινάξει τους εκμεταλλευτές της, μπορεί η ίδια να πάρει την εξουσία».

Στάθηκε ιδιαίτερα στην πείρα από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση και επεσήμανε:

«Η πείρα από την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στον 20ό αιώνα είναι μια μεγάλη απόδειξη της υπεροχής του σοσιαλισμού, της υπεροχής που έχει η κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς και η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής.

Αποδείχθηκε η υπεροχή του κεντρικού σχεδιασμού σε αντίθεση με το χάος και την όξυνση του ανταγωνισμού ανάμεσα στους διάφορους μονοπωλιακούς ομίλους για το ποιου το σχέδιο κερδοφορίας θα επικρατήσει.

Αποδείχθηκε η ανωτερότητα της εργατικής εξουσίας, το τι σημαίνει να βγουν στο προσκήνιο οι ίδιοι εργαζόμενοι, να έχουν ενεργό ρόλο στη λήψη, τον έλεγχο και την εφαρμογή των αποφάσεων σε αντίθεση με τον καπιταλισμό, που η εργατική τάξη μένει στο παρασκήνιο της κοινωνικής εξέλιξης ακριβώς γιατί για τους εκμεταλλευτές δεν είναι τίποτα άλλο παρά το πιο ποθητό και πολύτιμο εμπόρευμα ανάμεσα στα άλλα. Εκείνο που τους παράγει τα κέρδη.

Από τις πρώτες δεκαετίες της ζωής της ΕΣΣΔ αποδείχτηκε η μεγάλη υπεροχή των σοσιαλιστικών - κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής συγκριτικά με τον καπιταλισμό στο να απελευθερώσουν την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και να διασφαλίσουν την ικανοποίηση των αναγκών της κοινωνίας. (...)

Οπως όμως απέδειξε ο 20ός αιώνας, η πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης προς τον κομμουνισμό δεν είναι μια εύκολη και ανέμελη υπόθεση.

Μετά τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης απέχουμε πολύ από μια κοινωνία του κομμουνισμού, που τα καθήκοντα σχεδιασμού και ελέγχου της παραγωγής δεν θα απαιτούν να έχει η εργατική τάξη την εξουσία, μια εποχή που θα απονεκρώνεται το κράτος, μια εποχή που η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και η αύξηση του πλούτου της κοινωνίας θα μας επιτρέπει να αμείβουμε "τον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του".

Απαιτείται σκληρός αγώνας για να φτάσουμε από τον σοσιαλισμό, την ανώριμη βαθμίδα που γεννιέται η κομμουνιστική κοινωνία, στην πλήρη κοινωνική απελευθέρωση, στον κομμουνισμό.

Στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ δόθηκε μια τεράστια προσπάθεια για να οικοδομηθούν οι νέες σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής. Το Κόμμα των μπολσεβίκων καθοδηγούσε αυτή την τιτάνια προσπάθεια, παλεύοντας διαρκώς σε πρωτόγνωρες συνθήκες.

Από τα πρώτα χρόνια, τις πρώτες δεκαετίες, η οικοδόμηση του σοσιαλισμού έφερνε στην ημερήσια διάταξη ερωτήματα που δεν μπορούσε να είχε προβλέψει η μέχρι τότε ανάπτυξη της μαρξιστικής θεωρίας.

Σε όλα αυτά τα σύνθετα προβλήματα υπήρχε πάντα διαπάλη στο Κόμμα των μπολσεβίκων, που συνοψίζονταν στο αν θα γίνουν βήματα προς τα εμπρός, με την ανάπτυξη των σοσιαλιστικών σχέσεων ή αν αξιοποιώντας εργαλεία του παρελθόντος, της αγοράς και του καπιταλισμού θα επιτευχθεί μια καλύτερη και πιο γρήγορη ανάπτυξη.

Τόσο την περίοδο πριν όσο και τα πρώτα χρόνια μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο κυριαρχούσαν, παρά τις θεωρητικές αδυναμίες, οι αντιλήψεις ενάντια στην ενίσχυση της αγοράς και με στόχο την ανάπτυξη των κομμουνιστικών σχέσεων και τη σχεδιασμένη εξάλειψη των κοινωνικών ανισοτήτων, και τη σταδιακή μετατροπή των κολχόζ - των αγροτικών συνεταιρισμών σε κοινωνική ιδιοκτησία.

Αυτή η διαπάλη αποτυπώνεται για παράδειγμα και στην μπροσούρα του Στάλιν "Οικονομικά Προβλήματα του Σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ".

Ωστόσο, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ορισμένα προβλήματα οξύνθηκαν, όπως η καθυστέρηση στην αύξηση της αγροτικής παραγωγής. Η ζωή έδειξε ότι δεν υπήρχε στο Κόμμα συλλογικά κατακτημένη θεωρητική δυναμική για να προσαρμόσει τα καθήκοντα του κεντρικού σχεδιασμού. Τα προβλήματα ερμηνεύτηκαν λαθεμένα ως αναπόφευκτες αδυναμίες που έχει από τη φύση του ο κεντρικός σχεδιασμός.

Αντί η λύση να αναζητηθεί προς τα εμπρός, προς την επέκταση των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής, αναζητήθηκε προς τα πίσω, με τη διεύρυνση της αγοράς, της λύσης του "σοσιαλισμού με αγορά". Αν και τα προβλήματα είχαν ήδη φανεί πιο πριν με την ενίσχυση του ατομικού πλουτισμού, ξεχωρίζει ως σημείο ιστορικής στροφής το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ, το 1956».

Καταλήγοντας, μιλώντας και για τα συμπεράσματα που έχει βγάλει το ΚΚΕ, την προσπάθειά του να εμβαθύνει ακόμη περισσότερο, με αισιοδοξία για το μέλλον, υπογράμμισε:

«Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ είμαστε αισιόδοξοι. Ξέρουμε ότι παρότι ανατράπηκε η πρώτη προσπάθεια να οικοδομηθεί ο σοσιαλισμός, η εργατική τάξη και οι λαοί δεν έχουν πει την τελευταία τους λέξη!

Είμαστε αισιόδοξοι γιατί στηριζόμαστε στη μελέτη της πορείας της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και τα συμπεράσματα από τη θετική και αρνητική πείρα του 20ού αιώνα. (...)

Πάνω απ' όλα είμαστε αισιόδοξοι γιατί καθημερινά πρωτοστατούμε στους αγώνες της εργατικής τάξης και της νεολαίας.

Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ πρωτοστατούν στους μεγάλους εργατικούς αγώνες. Στις κινητοποιήσεις των μαθητών και των φοιτητών. Στους αγρότες, στους αυτοαπασχολούμενους. Είμαστε αισιόδοξοι γιατί ολοένα και νέες δυνάμεις στέκονται στο πλευρό μας.

Ολα αυτά, σύντροφοι και φίλοι, είναι που μας κάνουν αισιόδοξους να δώσουμε πιο αποφασιστικά τις μάχες και τους αγώνες του επόμενου διαστήματος, για να οργανωθεί η μεγάλη λαϊκή αντεπίθεση.

Με πείσμα και επαναστατική αισιοδοξία ότι η Ιστορία δεν τελειώνει στον βάλτο της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Οτι ο σοσιαλισμός είναι η απάντηση για τον 21ο αιώνα».