Κι όμως, αν «ανοίξει το πλάνο» των διεργασιών, στο φόντο διακρίνει κανείς με ευκολία όλα εκείνα που δίνουν και τον τόνο και την αγωνία: Στην Ουκρανία «πέφτουν κορμιά» για την «επόμενη μέρα» και τη μοιρασιά της λείας. Στην Ανατ. Μεσόγειο σε πλήρη εξέλιξη είναι το ιμπεριαλιστικό παζάρι για τον ενεργειακό πλούτο της περιοχής, αλλά και για τη χάραξη των εμπορικών, ενεργειακών και άλλων διαδρομών, προέκταση των όσων συμβαίνουν στη Μ. Ανατολή. Στα Βαλκάνια η «ισορροπία του τρόμου» με τα ευρωατλαντικά και τα ανταγωνιστικά σχέδια να έχουν βγάλει τα μαχαίρια απ' τα θηκάρια. Στην ΕΕ, ο «πυρετός» της στρατιωτικοποίησης και της πολεμικής οικονομίας γεννάει «ευκαιρίες» νέων κερδών και νέους καβγάδες πάνω απ' την πίτα, την ώρα που μια νέα καπιταλιστική κρίση μοιάζει πιο κοντά από ποτέ, ο εμπορικός πόλεμος με τις ΗΠΑ φουντώνει, η μάχη ΗΠΑ - Κίνας για την πρωτοκαθεδρία εξελίσσεται γεννώντας διάφορα «ντόμινο».

Ο «λαιμός του μπουκαλιού» στενεύει και η αστική τάξη ζητάει επειγόντως την αντιλαϊκή σταθερότητα ως εχέγγυο για τις μάχες που δίνει: Τις μάχες για μερτικό από τη λεία στην Ουκρανία, την Ανατ. Μεσόγειο, από τους πακτωλούς δισ. για εξοπλισμούς. Το σύνθετο «παζάρι» με την τουρκική αστική τάξη μέσα στο αμερικανοΝΑΤΟικό πλαίσιο, την προσπάθεια αναβάθμισής της στην περιοχή μέσα και από νέους ρόλους στα ευρωατλαντικά σχέδια «ασφάλειας». Τη μάχη της «ανταγωνιστικότητας», δηλαδή της έντασης της εκμετάλλευσης, την ώρα που ξορκίζει μια νέα καπιταλιστική κρίση στην Ευρωζώνη.

Ολα αυτά άλλωστε διακρίνονται με ευκολία και στο «κοινό πρόγραμμα» των διαφόρων δυνάμεων της σοσιαλδημοκρατίας (αλλά όχι μόνο), όπως και στις πρόσφατες παρεμβάσεις Τσίπρα, που από ορισμένους παρουσιάζεται και ως η συγκολλητική ουσία διαφόρων νέων σχημάτων.

Τι ζητάει σε αυτές;

• «Εμβάθυνση της εσωτερικής αγοράς στη γραμμή των εκθέσεων Λέτα και Ντράγκι». Δηλαδή «βουρ στον πατσά» της πολεμικής οικονομίας με θυσίες χωρίς τέλος για τους λαούς, που θα πληρώσουν με νέα αντιλαϊκά μέτρα, χρέη, θυσιάζοντας αποταμιεύσεις και τα λεφτά των ασφαλιστικών τους ταμείων στα νέα πεδία καπιταλιστικής κερδοφορίας.
• «Αύξηση του ορίου χρέους των ευρωπαϊκών οικονομιών από το 60% που είναι σήμερα, στο 100%» και «αξιοποίηση του δημοσιονομικού χώρου που θα δημιουργηθεί από αυτό το μέτρο προς όφελος όλης της Ευρώπης και όχι μόνο των εγχώριων επιχειρήσεων των μεγάλων οικονομιών», όπως και «δημιουργία ευρωπαϊκού υπουργείου Οικονομικών». Νέα μνημόνια διαρκείας και χρέη δηλαδή στις πλάτες των λαών, με «κερασάκι στην τούρτα» τις νέες αυταπάτες περί της ιμπεριαλιστικής ένωσης της ΕΕ που θα μοιράζει τάχα «ακριβοδίκαια».
• «Να εξασφαλισθεί η ενεργή συμμετοχή της Ελλάδας σε κάθε διεργασία που αφορά την επόμενη μέρα για την ευρωπαϊκή άμυνα και την ειρήνη στην Ουκρανία». Εμπλοκή ως τα μπούνια δηλαδή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, ζεσταίνοντας τις πλάτες της κυβέρνησης, που συζητά μέχρι και την αποστολή στρατευμάτων στο έδαφος της Ουκρανίας.
• «Να τεθούν στην ΕΕ αυστηρές προϋποθέσεις, μεταξύ των οποίων η άρση του casus belli και το Κυπριακό, για την όποια συνεργασία της ΕΕ με την Τουρκία σε ζητήματα που αφορούν την ευρωπαϊκή άμυνα» και «να υποστηριχθεί η διασύνδεση της αναθεώρησης της Τελωνειακής Ενωσης ΕΕ - Τουρκίας (ή μιας ενδεχόμενης Συμφωνίας Επενδύσεων και Εμπορίου ΕΕ - Τουρκίας) με την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης». Ιμπεριαλιστικό παζάρι δηλαδή χωρίς αρχές, με το κυνικό «θαλάσσιες ζώνες αντί πρόσβασης σε εξοπλιστικά συμβόλαια και εμπόριο» και με «εγγυητή» την ΕΕ...

Ολα τα παραπάνω και μαζί η αγωνία για τη «σταθερότητα» των αστικών θεσμών αποτελούν κοινό τόπο όλων των δυνάμεων της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά και συνολικά των αστικών πολιτικών δυνάμεων που στηρίζουν τη στρατηγική του κεφαλαίου. Πάνω σε αυτό το κοινό έδαφος - που οδηγούσε στην παραδοχή του τραπεζίτη Σάλα ότι «επί της ουσίας μιλάμε για ένα κόμμα» - ξεδιπλώνονται και τα διάφορα αντιλαϊκά σενάρια, με «διλήμματα» όπως αυτά που βάζουν τις μέρες αυτές: «Η κοινή εκλογική κάθοδος είναι μονόδρομος, γιατί για πρώτη φορά το άθροισμα όλων μας ξεπερνάει αυτό της ΝΔ και για να εκμεταλλευτούμε το εκλογικό μπόνους», λένε τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ προτάσσοντας την αξιοποίηση του καλπονοθευτικού εκλογικού συστήματος ως μοχλού συσπείρωσης και με εμφανή την αγωνία για το «κενό» στην αντιλαϊκή σταθερότητα που αφήνει η φθορά της ΝΔ. «Μικραίνει το κοινό που απευθυνόμαστε η συγκόλληση», ανταπαντά το ΠΑΣΟΚ, με εμφανή την προσπάθεια οι «50 αποχρώσεις» της φθαρμένης σοσιαλδημοκρατίας να λειτουργήσουν ως υποδοχείς - «για κάθε γούστο» - της λαϊκής δυσαρέσκειας, που προφανώς θα μπορούν να συγκολληθούν σε διάφορα αντιλαϊκά παζλ την επόμενη μέρα. Από κοντά και οι αλληλοκατηγορίες για το ποιος «κρατάει» ποιον στο αστικό πολιτικό σύστημα ή για το ποιος ετοιμάζεται να συγκυβερνήσει με τη ΝΔ. Αλλά και η αναγόρευση από τη ΝΔ και λογής αστικά επιτελεία της Κωνσταντοπούλου σε βολικό «αντιπολιτευτικό» πολυεργαλείο των αστικών σχεδιασμών, ώστε και να εμπεδώνονται τα κάλπικα διλήμματα περί «ΝΔ ή χάους» και να επιταχύνονται οι διεργασίες στη σοσιαλδημοκρατία, και να μένει ανοιχτή η πόρτα διάφορων κυβερνητικών λύσεων «έκτακτης ανάγκης».

Με τέτοια υπερπροσφορά αντιλαϊκών σεναρίων είναι να απορεί κανείς για τις δυσκολίες στη διαμόρφωση του εναλλακτικού αστικού πόλου που θα αναλάβει να πάει τη «βρωμοδουλειά» παραπέρα, με αποτέλεσμα η αστική τάξη να ανακατεύει διαρκώς τα «ψωράλογα» της σοσιαλδημοκρατίας, να τους αλλάζει θέσεις και σχήματα, να ρίχνει στο τραπέζι και να καίει σενάρια, ποντάροντας, εκβιάζοντας και προειδοποιώντας με «εξαφάνιση».

Αυτό που τους δυσκολεύει, που τους χαλάει τα σχέδια και τους βάζει σε σκέψεις, δεν είναι τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο από τη λαϊκή αμφισβήτηση. Από το γεγονός ότι όλο και περισσότεροι συνειδητοποιούν πως το αστικό κράτος δεν είναι ένα «κράτος για όλους», που μπορεί τάχα να γίνει και δίκαιο, αλλά ταξικό κράτος, που το μόνο «δίκαιο» που αναγνωρίζει είναι το δίκιο του ισχυρού, του κεφαλαίου, που για τα κέρδη δεν διστάζει μπροστά σε κανένα δίλημμα. Από το γεγονός ότι όλο και περισσότεροι αμφισβητούν μαζί με την κυβέρνηση της ΝΔ και την πολιτική που εκείνη υλοποιεί και την οποία όλοι μαζί συνυπογράφουν, όλο και λιγότεροι πιστεύουν σε «από μηχανής σωτήρες», βλέπουν πως «μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό». Οτι η λύση δεν βρίσκεται στη «βουβή διαμαρτυρία» και με εκείνον στη γωνία, αλλά στην οργάνωση και στον αγώνα, στην απεργία, στη διεκδίκηση.

Αυτό επιβεβαιώνουν οι εξελίξεις, αυτό και η πρόσφατη μεγαλειώδης απεργία και οι συγκεντρώσεις για να μην συγκαλυφθεί το έγκλημα στα Τέμπη. Αυτούς τους φόβους τους χρειάζεται σήμερα ο λαός να κάνει πραγματικότητα, διαβάζοντας «απ' την ανάποδη» τις αγωνίες τους:

Αμφισβητώντας στην πράξη την «ανταγωνιστικότητα» του κεφαλαίου, σε σύγκρουση με τους στόχους της «δημοσιονομικής πειθαρχίας», την κοροϊδία του κατώτατου μισθού που ορίζει η εκάστοτε κυβέρνηση, ενισχύοντας την πάλη για αυξήσεις σε μισθούς και σε συντάξεις, ΣΣΕ, για ασφάλεια στους χώρους δουλειάς. Δείχνοντας ξανά στην απεργία στις 9 Απρίλη τη δύναμή του, νεκρώνοντας τους χώρους δουλειάς.

Αμφισβητώντας τους «εθνικούς» στόχους του κεφαλαίου και των κομμάτων του, δυναμώνοντας τον αγώνα ενάντια στην εμπλοκή της χώρας, για να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι, με νέες θυσίες και με το αίμα τους την πολεμική οικονομία και τα ιμπεριαλιστικά σχέδια.

«Αξιολογώντας» κάθε μέρα και ώρα το εχθρικό για εκείνον αστικό κράτος, ακυρώνοντας τα «ζύγια» του, του «κόστους - οφέλους», δυναμώνοντας τον αγώνα για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν Υγεία και Παιδεία, για ασφαλείς, φθηνές μεταφορές, για υποδομές με κριτήριο τις δικές του ανάγκες και όχι την «ανταποδοτικότητα» και την κερδοφορία των ομίλων.

Ακυρώνοντας κάθε προσπάθεια του συστήματος να «παρκάρει» την αγανάκτηση και την οργή, ιδιαίτερα των νέων, σε κόμματα που μπορεί να βαφτίζονται στα λόγια αντισυστημικά, αλλά είναι ακριβώς το αντίθετο και γι' αυτό τα επιλέγουν και ως βολική τους αντιπολίτευση.

Γιατί αυτό το ερώτημα κρίνεται σήμερα: Θα εγκλωβιστεί η ορμή των λαϊκών αγώνων, των εργαζομένων, των φοιτητών και μαθητών σε νέους επίδοξους σωτήρες «από τα πάνω», που πουλάνε show στη Βουλή και στα φιλόξενα για αυτούς συστημικά ΜΜΕ, αλλά στο διά ταύτα, στους χώρους εκπαίδευσης και δουλειάς, εκεί που κρίνεται η πάλη, η σύγκρουση με το σύστημα, παίρνουν το μέρος της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της πολιτικής της, του ΝΑΤΟ και των δολοφονικών του σχεδιασμών, της εργοδοσίας και των άδικων, αντιλαϊκών νόμων; `Η θα πάμε την πάλη μέχρι το τέρμα, αμφισβητώντας την πολιτική που ενιαία υπηρετούν, σε σύγκρουση με το σύστημα, το εχθρικό κράτος, τις διεθνείς συμμαχίες των εκμεταλλευτών, τα κόμματα που κυβέρνησαν και κυβερνούν τη χώρα, τα κόμματα των αστικών θεσμών και του συστήματος;

Οι εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι αγρότες και οι νέοι έχουν κάθε λόγο να συμπορευτούν με το ΚΚΕ στον δεύτερο δρόμο, τον δρόμο της ριζικής ανατροπής για τα δικά τους συμφέροντα.