Αχ αυτός ο ελληνισμός. Αρχίζει και ξεμακραίνει απ' τον πολιτισμό και τα έργα του, με τρόπο βασανιστικό, και ενίοτε ανεπαίσθητο και πάντα αναίσχυντο. Εχοντας χάσει και αφήσει στις ψηφιακές μηχανές τη λογική μας ικανότητα μετά την ανάλυση να συνθέτουμε κιόλας πληροφορίες και τη γνώση με την πραγματικότητα, επιταχύνουμε μια πολιτική και κοινωνική φθορά. Στην εποχή της θεοποίησης της εικόνας, ακόμα κι όταν είναι ανίερη και φρικώδης, χρειάζεται πολύ νοητική δουλειά για να πας απ' τον βορρά στον νότο. Εκεί πάνω στο Γεντί Κουλέ, τώρα, ανοίχτηκαν τάφοι δολοφονημένων κομμουνιστών, και δεν ξέρω ποιο τεχνολογικά εξελιγμένο DNA θα μπορούσε να αποδώσει τα κόκαλα σ' όσους ακόμα τους θυμούνται, τους σέβονται, και τους αγαπούν. Σημασία έχει ότι ξεθάφτηκαν, κι είναι αδύνατο να ξεχαστούν. Εκεί κάτω στην Αμμόχωστο, σ' ένα γυμνάσιο, τα παιδιά αγόρια και κορίτσια φωτογραφίζονται χαιρετώντας ναζιστικά με την δασκάλα συναινούσα και παρούσα. Πρότυπο Μασκ. Για αυτό εδώ το νότιο θα πουν πως είναι αστείο. Για το άλλο το βόρειο πως είναι παλιακό.

Οποτε ο ελληνισμός άφησε τη γλώσσα του, κι επομένως την ψυχή του, στη λάσπη των εποχών, το μόνο που κατάφερε ήταν να παράγει φτηνιάρικα άλλοθι για μεγάλα εγκλήματα και κομπογιαννίτικα φάρμακα για μεγάλες αρρώστιες. Αν τώρα πάμε και στη γλώσσα της εικόνας, εδώ η ανοχή στη χυδαιότητα και την ασχήμια, η τυφλή υπακοή στο χρυσοποίκιλτο περιττό, έχει μπουκώσει και παραλύσει ακόμη και τη νεανική σκέψη, που θα πρέπει να 'χει και το πείσμα και την ευκαιρία και τη διάθεση, αλλά προπάντων τη γνώση, να πατάει στο παλιό κάλλος, για να οικοδομήσει τον δικό της καλύτερο κι ομορφότερο κόσμο.

Μια ματιά στο τοπίο, διεθνές και εγχώριο, γεννάει όχι απλώς μια ανασφάλεια αλλά μια ανοίκεια απογοήτευση. Με απίστευτο κυνισμό και μεγαλοϊδεατικό χειρισμό των θολών λατινικών συνήθως ακρωνυμίων, βλέπεις σ' ολόκληρο τον κόσμο να παίζονται οι ζωές των ανθρώπων στο χρηματιστήριο. Οσο γνωστή κι αν είναι η φύση του καπιταλιστικού σκορπιού, είναι όπως και να το κάνουμε πρωτοφανές να βλέπεις μια παρέα από φρικιά του Κεφαλαίου να σε μετατρέπουν σε μάρκα καζίνου με κουστουμαρισμένες ατάκες του τύπου ξέρεις πόσοι μου φιλάνε τον κώλο για να μην τους χώσω κι άλλους δασμούς... Με τι γλώσσα ν' απαντήσεις σε τέτοια οικονομική αρπαχτή, χωρίς να βουτήξεις τη γλώσσα σου κυριολεκτικά στα σκατά; Στα καθ' ημάς το ακροδεξιό κασιδιάρικο λεξιλόγιο, που έχει εκκολαφθεί απ' τα μνημονιακά χρόνια ως σήμερα, είτε πίσω από σουτιέν είτε πίσω από γραβάτα, καλπάζει εντός εκτός κοινοβουλίου και σέρνει στη μονοθεματική αρένα του κραξίματος ζωντανούς τε και νεκρούς, κακοποιώντας και τους μεγάλους τραγικούς και τον Αριστοφάνη. Στην κινούμενη άμμο, όπου όλα αγοράζονται και πουλιούνται από σορτάκηδες της εξουσίας, που μασκάρουν τις λέξεις με τίτλους και την επίφαση της θεσμικής τελετουργίας, η ασχήμια ακριβαίνει ευθέως ανάλογα με την απαξίωση της ζωής. Αυτής του καθενός και της καθεμιάς. Η μόνη ελευθερία που πλασάρεται δωρεάν από την τραπ στιχουργία ως την πολιτική τάχα μου επικαιροποιημένη ορολογία, είναι να βρίζεις, να προγκάρεις και να εξευτελίζεις. Το λένε και μπουλινγκ, και μια χαρά βολεύονται αστοί και μικροαστοί που εξεγείρονται για τη γενικευμένη ατιμωρησία.

Προσοχή. Αυτοί που διατηρούν το δικαίωμα να στραπατσάρουν τα πάντα και να κρεμάνε λαούς και πατρίδες, ανθρώπους και τα έργα τους, σαν τρόπαια κατακτημένα στη ζούγκλα της αγοράς, λένε πως η σιωπή είναι χρυσός. Για να το βουλώνεις και να νομίζεις ότι είσαι και σοφός και θα μείνεις κι έξω από τη σφαγή, κάτι σαν παραλλαγή ανθρώπου. Κι εδώ είναι που έρχονται οι λέξεις, οι έννοιες, οι ιδέες, που βρίσκει ή φτιάχνει ο επαναστατημένος άνθρωπος όταν βλέπει να σέρνεται σ' έναν πόλεμο που δεν τον αφορά ή σε μια ειρήνη που δεν πέρασε ποτέ από τα χέρια του. Κάθε χρόνο, τέτοια εποχή, παλεύω για μια άνοιξη των λέξεων, καθώς μπλέκεται στην πατρίδα της γλώσσας μου η ανάσταση με την επανάσταση. Αν σκεφθεί κανείς πως η γλώσσα είναι ανεξάντλητο οπλοστάσιο, τότε συνειδητοποιεί πως δεν έχει κανένα άλλοθι για να αιχμαλωτίζεται από τις σειρήνες της ασχήμιας των καιρών...