Χαρτιά - παλιόχαρτα παρουσιάζουν οι αρμόδιοι κάθε φορά που ένας εργάτης σκοτώνεται την ώρα της δουλιάς. «Ολα τα μέτρα έχουν προβλεφτεί», υποστηρίζουν και στη συνέχεια αναζητούν στο νεκρό τις αιτίες του θανάτου του. Οι αιτίες, όμως, πρέπει να αναζητηθούν στους ζωντανούς, στους εκφραστές και υποστηρικτές της εκμετάλλευσης των εργαζομένων και της εργοδοτικής ασυδοσίας, στους στυλοβάτες ενός πολιτικοοικονομικού συστήματος - φονιά. Τα τελευταία 28 χρόνια, έχουν σκοτωθεί στη δουλιά περισσότεροι από 3.000 εργάτες. Ετσι λένε τα επίσημα στοιχεία κι αυτά, όλοι γνωρίζουν ότι είναι λειψά. Αντίθετα, στο ακέραιο τηρούνται τα στοιχεία των κερδών από αυτούς τους θανάτους. Και είναι μεγάλα αυτά τα κέρδη. Οχι μόνο στο οικονομικό επίπεδο, αλλά και στο πολιτικό. Γιατί κάθε θάνατος εργάτη είναι για τα αφεντικά επιβεβαίωση της κυριαρχίας τους στη ζωή και το θάνατο της εργατικής τάξης.

Οσο τα αφεντικά κερδίζουν πολύμορφα από το θάνατο, η ζωή των εργατών θα είναι φτηνή. Μια ζωή χάνεται και μια μαύρη γραμμή περνά πάνω από ένα επώνυμο σε μια λίστα. Ενας νέος εργάτης αναπληρώνει το κενό στη θέση παραγωγής. Παίρνει κι αυτός τη σειρά του, με την ελπίδα να μη χάσει τη ζωή του, προσπαθώντας να κερδίσει τη ζωή. Αλλά δεν έχει σημασία πόσο προσέχει. Οσο και να προσέξει, η εντατικοποίηση θα τον λυγίσει, η κούραση θα τον νικήσει. Οσο και να προφυλαχτεί, το δίλημμα δε θα το αποφύγει. Το αφεντικό θα τον βάλει κάποτε να κάνει κάτι που δεν ξέρει και θα πρέπει να το κάνει ή να χάσει το μεροκάματο. Ο ανταγωνισμός απαιτεί μικρότερο κόστος και αυτό κόβεται από παντού. Απαιτεί μεγαλύτερη παραγωγή σε μικρότερους χρόνους. Η κερδοφορία απαιτεί και ζωές εργατών.

Η κυβέρνηση επικαλείται το νομικό πλαίσιο και τους ελέγχους των υπηρεσιών, για να νίψει, ουσιαστικά, τα χέρια της, εξυπηρετώντας στο ακέραιο τα συμφέροντα των καπιταλιστών. Πόσοι έλεγχοι, υπηρεσίες και νόμοι χρειάζονται; Το αποτέλεσμα κρίνει την πολιτική της κυβέρνησης, οι 188 νεκροί του 2001. Και είναι ένοχη η κυβέρνηση γι' αυτά τα εγκλήματα και συνένοχη με την Ευρωπαϊκή Ενωση και τα αφεντικά. Και είναι και αδίστακτη, επειδή θεωρεί ότι μπορεί να έχει πολιτικά οφέλη από αυτούς τους θανάτους, εμφανίζοντας τον ίδιο τον πρωθυπουργό να προαναγγέλλει κυρώσεις, οι οποίες μπορεί να εφαρμοστούν και για τα εν δυνάμει θύματα, τους «απρόσεκτους» εργάτες!

Αυτή η υποκρισία δεν μπορεί να μείνει αναπάντητη, ούτε και τα εργατικά ατυχήματα να πολλαπλασιάζονται ερήμην των θυμάτων. Γιατί η ζωή των εργαζομένων αξίζει πολύ περισσότερο από τα κέρδη των καπιταλιστών. Γιατί κανείς από τους 3.000 αδικοσκοτωμένους εργάτες δεν «περισσεύει». Γιατί χιλιάδες οικογένειες, όλα αυτά τα χρόνια πόνεσαν, πένθησαν και βασανίστηκαν, δίχως να βρουν δικαίωση. Και η μόνη δικαίωση είναι να χτυπηθεί το θανατικό, με τη μαζική και ισχυρή αντίσταση των εργαζομένων στους εκμεταλλευτές τους.