Στα δικαστήρια οδηγούνται, κατηγορούμενοι, όσοι αντιστάθηκαν πολύμορφα στη διάρκεια των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών κατά της Γιουγκοσλαβίας, το 1999.

Η κυβέρνηση και οι μηχανισμοί της συνεχίζουν τις διώξεις εναντίον των πολιτών, που σήκωσαν κεφάλι και αποφάσισαν να βάλουν εμπόδια στη διέλευση των ΝΑΤΟικών στρατευμάτων από τη χώρα μας. Ηδη ορίστηκε η πρώτη δίκη. Θα γίνει στις 26 Νοέμβρη του 2002 και οι κατηγορίες αφορούν στην παρακώλυση συγκοινωνιών και στην πρόκληση διακεκριμένης φθοράς. Κατηγορούμενοι είναι οι Κώστας Σεϊτανίδης, Νίκος Νεδόπουλος, Παναγιώτης Μακρίδης, Ηλίας Μανουσαρίδης, Θανάσης Βαρδαλής και Βασίλης Τζήκας. Μαζί με εκατοντάδες διαδηλωτές, στις 15 Απρίλη του 1999, έστησαν μπλόκο σε ΝΑΤΟική (Γαλλική) φάλαγγα οχημάτων που μετέφερε οπλισμό μέσω της χώρας μας. Το μπλόκο στήθηκε στο ύψος της Γέφυρας του Πολυκάστρου στο δρόμο προς το τελωνείο των Ευζώνων.

Ερωτηματικά γεννά η περίοδος που επιλέχθηκε για την ανάσυρση της υπόθεσης.

- Γιατί επιμένουν οι μηχανισμοί της κυβέρνησης να διώκουν όσους αγωνίστηκαν ενάντια στην πολεμική μηχανή του ΝΑΤΟ που κατέσφαξε το Γιουγκοσλάβικο λαό;

- Γιατί επέλεξε αυτή την περίοδο να τους οδηγήσει σε δίκη;

- Μήπως εντάσσεται στο γενικότερο «αντιτρομοκρατικό» κλίμα των ημερών;

Είναι ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν πειστικά. Διαφορετικά ο κάθε «κακόπιστος» θα θεωρήσει ότι υπάρχει μεθόδευση με συγκεκριμένο στόχο. Να συνδεθεί η λαϊκή πάλη και αντίσταση που γίνεται με όρους καθαρούς, με όρους μαζικού λαϊκού κινήματος, με το «σχεδιαζόμενο χτύπημα εναντίον του ΝΑΤΟ», όπως αναφέρεται ότι «αποκάλυψαν στις ομολογίες τους» οι συλληφθέντες φερόμενοι ως μέλη της «17Ν». Και έτσι να ενοχοποιηθεί η αντιπολεμική δράση, να σπιλωθεί, με στόχο την απομαζικοποίησή της.

Στο κλητήριο θέσπισμα του εισαγγελέα πλημμελειοδικών Κιλκίς, αναφέρεται ότι οι 6 πολίτες καλούνται να παρουσιαστούν στις 26 Νοέμβρη του 2002 στο τριμελές πλημμελειοδικείο Κιλκίς, προκειμένου να δικαστούν, διότι κατηγορούνται «ως υπαίτιοι του ότι στο 532ο χιλιόμετρο της Νέας Εθνικής Οδού Αθηνών - Ευζώνων (αερογέφυρα Πολυκάστρου) την 15 Απριλίου 1999 από κοινού, με πρόθεση, παρεμπόδισαν τη λειτουργία κοινόχρηστης εγκατάστασης που εξυπηρετεί τη συγκοινωνία. Συγκεκριμένα κατόπιν συναποφάσεως τοποθέτησαν τα αυτοκίνητα που οδηγούσαν, επί του οδοστρώματος στο ύψος της γέφυρας του Πολυκάστρου, κάθετα και κατά τρόπο που να μην είναι δυνατή η κυκλοφορία των οχημάτων στο ρεύμα πορείας προς Ευζώνους, διακόπτοντας την κυκλοφορία από ώρα 16.15μμ έως 21.45μμ».

Στην πρώτη κλήση που έλαβαν προκειμένου να απολογηθούν για τις πράξεις τους, αναφέρονταν στις κατηγορίες ότι «απέκλεισαν το ρεύμα προ Ευζώνους με αποτέλεσμα να ακινητοποιήσουν φάλαγγα 16 στρατιωτικών οχημάτων Γαλλικής δύναμης του ΝΑΤΟ που προοριζόταν για FYROM, προερχόμενη από Λιμένα Θεσσαλονίκης». Στο κλητήριο θέσπισμα, αυτό αποσιωπάται.

Οπως, επίσης, αποσιωπάται ότι στην κινητοποίηση συμμετείχαν χιλιάδες πολίτες, οι οποίοι αρχικά ξεκίνησαν για την αντιπολεμική συγκέντρωση που είχε προγραμματιστεί να γίνει στη Θεσσαλονίκη και στη συνέχεια, με ό,τι μέσο βρήκαν κατευθύνθηκαν στη γέφυρα του Πολυκάστρου. Αλλωστε, κάτω από την πίεση της μεγαλειώδους κινητοποίησης, τελικά η ΝΑΤΟική φάλαγγα επέστρεψε στο Λιμάνι της Θεσσαλονίκης.

Θυμίζουμε ότι είχε ζητηθεί και απορρίφθηκε από τη Βουλή, η άρση της ασυλίας του βουλευτή του ΚΚΕ Αγγελου Τζέκη, προκειμένου να διωχτεί, διότι συμμετείχε στο «έγκλημα».

Ανάμεσα στα αυτοκίνητα που έκλεισαν το δρόμο υπήρχε και ένα όχημα του ΚΚΕ με συμβατικές πινακίδες, το οποίο όμως δεν εμφανίζεται πουθενά στη δικογραφία.

Θυμίζουμε, επίσης, ότι λίγες μέρες μετά την κινητοποίηση στη γέφυρα του Πολυκάστρου αντιπροσωπεία της ΚΟΘ του ΚΚΕ, επισκέφθηκε τον τότε προϊστάμενο της εισαγγελίας Πρωτοδικών Κιλκίς, ο οποίος δεσμεύτηκε ότι θα βάλει την υπόθεση στο αρχείο.

Τελικά, η διαδικασία διώξεων ξεκίνησε με στόχο τους αγωνιζόμενους πολίτες.

Την ίδια περίοδο, που η εισαγγελία Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης έβαλε στο αρχείο τη μήνυση που κατατέθηκε στις 21 Απρίλη του 1999, εναντίον των πρωθυπουργού και υπουργών Αμυνας και Εξωτερικών, διότι παραβίασαν κατάφωρα τις θεμελιώδεις διατάξεις του Συντάγματος της χώρας και ειδικότερα του άρθρου 27 παρ. 2 του Συντάγματος, στην οποία αναφέρει ρητά ότι «άνευ νόμου ψηφιζομένου διά της απολύτου πλειοψηφίας του όλου αριθμού των βουλευτών δεν είναι δεκτή στην ελληνική επικράτεια ξένη στρατιωτική δύναμη, ούτε δύναται να διαμένει εν αυτή ή να διέλθει δι' αυτής». Και τέτοιος νόμος ποτέ δεν ψηφίστηκε στην ελληνική Βουλή.

Οι 6 διωκόμενοι συναγωνιστές, που οδηγούνται σε δίκη το Νοέμβρη, στο απολογητικό υπόμνημα που κατέθεσαν στην πρώτη κλήση τους από την εισαγγελία του Κιλκίς, ξεκαθάρισαν πως δεν προέβησαν σε καμία παράνομη πράξη. Αντίθετα, άσκησαν νόμιμο και συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμά τους: «Συγκεντρωθήκαμε στον παραπάνω οδικό κόμβο ησύχως και αόπλως, όπως έχω δικαίωμα από το Σύνταγμα και τον Νόμο και διαμαρτυρήθηκα για τη διέλευση από τη χώρα μας στρατιωτικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ να συμμετάσχουν στους φονικούς βομβαρδισμούς του λαού της γειτονικής μας χώρας της Γιουγκοσλαβίας, που η απάνθρωπη αγριότητα των βομβαρδισμών συγκίνησε βαθιά τη συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού».

«Αλλωστε η επίδικη κινητοποίηση, καθώς και παρόμοιες άλλες την εποχή εκείνη που έγιναν, ήταν σύμφωνες με τις συνταγματικές διατάξεις του άρθρου. 27 του Συντάγματος παράγραφος 2. Η κινητοποίηση αυτή για την οποία κατηγορούμαι, αποτελούσε σύμφωνα με την παραπάνω συνταγματική διάταξη και εκδήλωση υπεράσπισης της Εθνικής μας ανεξαρτησίας.

Σύμφωνα με τα παραπάνω, πιστεύω και ζητώ η ένδικη υπόθεση βάσει του άρθρ. 310 παρ. 1 του ΚΠΔ να παραπεμφθεί στο συμβούλιο, να αποφανθεί ότι δεν πρέπει να διατυπωθεί κατηγορία εναντίον μου, γιατί δεν υπάρχουν παντάπασιν ενδείξεις ή οι υπάρχουσες δεν είναι αποχρώσεις παραπομπής μου στο ακροατήριο».

Την περίοδο εκείνη ήταν σε εξέλιξη ο βρώμικος πόλεμος του ΝΑΤΟ εναντίον του λαού της Γιουγκοσλαβίας που ξεκίνησε τον Μάρτιο. Καθημερινά υπήρχαν προγραμματισμένες διελεύσεις στρατιωτικών δυνάμεων του ΝΑΤΟ που έφταναν στο λιμάνι ή το αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης και από εκεί αναχωρούσαν οδικώς για την ΠΓΔΜ, με τελικό προορισμό το Κόσσοβο.

Δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες, πολεμικά οχήματα και υλικό, πέρασαν μέσω της χώρας μας και ειδικότερα μέσω της Θεσσαλονίκης. Μάλιστα είχε στηθεί και ειδικό γραφείο ενημέρωσης των ΜΜΕ για τις αφίξεις των ΝΑΤΟικών δυνάμεων. Αυτή η διαδικασία άλλωστε, με μικρότερη ένταση, συνεχίζεται μέχρι σήμερα στο πλαίσιο της αντικατάστασης των δυνάμεων που εδρεύουν εκεί.

Απέναντι σε αυτή την εμπλοκή της χώρας μας, το αντιπολεμικό κίνημα αντέδρασε με όρους μαζικούς. Ανέπτυξε έντονη δράση, προκειμένου να ευαισθητοποιήσει όλους τους πολίτες με στόχο την ακόμη πιο μαζική αντίσταση στο βρώμικο πόλεμο και γενικότερα τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.