Η ανυπαρξία χρηματοδοτικού πλαισίου στήριξης των μικρών επιχειρήσεων, των επιχειρήσεων των αυτοαπασχολουμένων και των ΕΒΕ που δουλεύουν οι ίδιοι μαζί με τις οικογένειές τους και έναν - δυο εργαζομένους, είναι μια από τις μεγαλύτερες πληγές του χώρου, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, μετά και από την κατάργηση της 197/78 ΑΝΕ που έδωσε μια ανάσα σ' αυτές τις επιχειρήσεις. Την τελευταία δεκαετία οι μικρές επιχειρήσεις, που ασφυκτιούν κάτω από την πίεση του λειτουργικού κόστους της επιχείρησής τους, της πτώσης του τζίρου, των ακάλυπτων επιταγών και των απλήρωτων συναλλαγματικών, της φορολογικής αφαίμαξης και του ανελέητου ανταγωνισμού από τις πολυεθνικές, έχουν να αντιμετωπίσουν και τις κλειστές πόρτες των τραπεζών και την ανυπαρξία ενός στοιχειώδους χρηματοδοτικού πλαισίου. Μάλιστα, δεν είναι λίγοι εκείνοι που, προκειμένου να δώσουν μια παράταση στη ζωή της επιχείρησής τους αναγκάζονται να προσφύγουν σε τοκογλύφους πληρώνοντας απίστευτους τόκους γι' αυτά τα δάνεια.

Οι ανάγκες των μικρών επιχειρήσεων για δάνεια υπολογίζεται ότι ξεπερνούν τα δύο τρισ. δρχ. Την ίδια στιγμή πηγή χρηματοδότησης ουσιαστικά δεν προβλέπεται από πουθενά. Η στρόφιγγα της χρηματοδότησης από την 197/78 ΑΝΕ, στο βαθμό που έδωσε μια βοήθεια σε κάποιες επιχειρήσεις, έχει κλείσει εδώ και χρόνια. Τα τελευταία χρόνια πολύς λόγος έγινε για τα πολυδιαφημισμένα προγράμματα χρηματοδότησης της ΕΕ και η κυβέρνηση τα χρησιμοποίησε πολλές φορές σαν μέσο χειραγώγησης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Στην πράξη, αποδείχτηκε ότι τα περίφημα προγράμματα, ο «πακτωλός» των δισεκατομμυρίων που υποσχόταν η κυβέρνηση στους αυτοαπασχολούμενους και στους μικρούς βιοτέχνες, ήταν ακόμα ένα κονδύλι που ροκανίστηκε από μεγάλες επιχειρήσεις, αφού τα όρια που έμπαιναν απέκλειαν εξαρχής τη συντριπτική πλειοψηφία των ελληνικών μικρών επιχειρήσεων.

Οσο για τις συνεταιριστικές τράπεζες, που επίσης πολύ διαφημίστηκαν, ουσιαστικά η κυβέρνηση αρνούμενη να φτιάξει ένα χρηματοδοτικό πλαίσιο στήριξης των μικρών επιχειρήσεων, τις προτείνει να... αυτοχρηματοδοτηθούν από δικά τους κεφάλαια. να φτιάξουν, δηλαδή, τράπεζες με δικά τους χρήματα για να παίρνουν από εκεί δάνεια. Είναι αυτονόητο ότι μια τέτοια τράπεζα δεν μπορεί να επιβιώσει και να λύσει το πρόβλημα χρηματοδότησης που αντιμετωπίζουν εκατοντάδες χιλιάδες μικρές επιχειρήσεις, την ώρα που έχουν να ανταγωνιστούν τα μεγαθήρια που δημιουργούνται μέσα από εξαγορές και συγχωνεύσεις μεγάλων τραπεζών.

Πρόσφατα, η κυβέρνηση ανακοίνωσε τη δημιουργία μιας ανώνυμης εταιρίας με την επωνυμία «εταιρία εγγυοδοσίας μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων» που θα προικοδοτηθεί με 30 δισ. δρχ. από το Γ' ΚΠΣ. Οπως προκύπτει από τις πρώτες κυβερνητικές δηλώσεις, θα πρόκειται για ένα «θεσμικό επενδυτή», όπως διευκρινίστηκε. Ως τέτοια η εταιρία θα φροντίζει για τη διασφάλιση όλο και μεγαλύτερων κερδών. Τώρα, το εάν σ' αυτή τη διαδικασία θα συνάπτει και κάποιες προγραμματικές συμβάσεις με τράπεζες σε «αγαστή συνεργασία» μαζί τους για να δώσουν έναν αριθμό δανείων σε επιχειρήσεις, ανάλογα πάντα με το αναπτυξιακό πρόγραμμα που καταρτίζει η κυβέρνηση, και η εταιρία θα παρέχει ένα ποσοστό της εγγύησης, δεν έχει καμία σχέση με το τεράστιο πρόβλημα της δανειοδότησης των μικρών επιχειρήσεων που ανέρχεται σε τρισεκατομμύρια.

Οι επαγγελματίες, οι βιοτέχνες και οι έμποροι έχουν ανάγκη από ένα γενικό χρηματοδοτικό πλαίσιο που η κυβέρνηση αρνείται να καταρτίσει και να παράσχει. Τέτοιο που θα στηρίξει πραγματικά τις μικρές επιχειρήσεις και θα αντιμετωπίσει την αδυναμία πρόσβασής τους στο τραπεζικό σύστημα.

Οταν μιλάει κανείς για χρηματοδότηση και ενίσχυση της μικρής επιχείρησης, θα πρέπει να λαμβάνει βέβαια υπόψη τις συνολικότερες εξελίξεις που έχει δρομολογήσει το καπιταλιστικό σύστημα. Κι αυτές είναι, η τάση για μεγιστοποίηση του κέρδους και για συγκέντρωσή του σε μεγάλες επιχειρήσεις. Απέναντι σ' αυτή την πραγματικότητα, οι μικρές επιχειρήσεις έχουν έναν τρόπο αντίστασης, κι αυτός είναι η συνεταιριστικοποίηση. Η ενίσχυση της συνεταιριστικοποίησης θα μπορούσε να είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος στήριξης των μικρών επιχειρήσεων, ασπίδα απέναντι στην επίθεση των μονοπωλίων. Ομως η κυβερνητική πολιτική που απορρέει από τις εντολές της ΕΕ, το μονόδρομο της ΟΝΕ και τα σχέδια των πολυεθνικών, η πολιτική που υποστηρίζουν με τις όποιες φραστικές διαφοροποιήσεις και τα άλλα κοινοβουλευτικά κόμματα πλην του ΚΚΕ, είναι φανερό ότι δε χωράει τέτοιες ρυθμίσεις που θα δυσκόλευαν την επικράτηση της μονοκρατορίας των πολυεθνικών. Γι' αυτό, απαιτείται ο σταθερός και ανυποχώρητος αγώνας των ΕΒΕ, μαζί με τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, στη βάση των κοινών τους συμφερόντων, αγώνας που θα έχει ξεκάθαρο αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό, θα καταγγέλλει και θα ξεσκεπάζει τα σχέδια της κυβέρνησης και των υποστηρικτών της και την επιχείρηση εξαπάτησης και αποπροσανατολισμού του λαού.