Ο Μπιν Λάντεν και η «Αλ Κάιντα» είναι ο μανδύας για μια νέα στρατηγική, που διαφαινόταν στη νεοφιλελεύθερη πτέρυγα της διοίκησης των ΗΠΑ, πριν ακόμα την ανάληψη της αρχής από τον Μπους; Αυτή η στρατηγική συνίσταται στο εξής: Ανεξάρτητα από το αν υπάρχει πραγματική απειλή, οι ΗΠΑ να είναι στρατιωτικά τόσο ισχυρές, ώστε να μπορούν διαρκώς να εκφοβίζουν κάθε άλλο κράτος, για να υποτάσσεται στα αμερικανικά συμφέροντα και στόχους. Οσο εξυπηρετούνται αυτά, τονίζονται πολυμερείς δομές. Αν όχι, (οι δομές αυτές) εγκαταλείπονται από τις ΗΠΑ λίγο ή πολύ ωμά, είτε πρόκειται για την προστασία του κλίματος, είτε για το διεθνές ποινικό δικαστήριο ή τη συμφωνία για τον τερματισμό των ατομικών δοκιμών».

Αυτή τη γνώμη διατυπώνει ο πανεπιστημιακός καθηγητής δρ. Χανς Ι. Γκίσμαν, αναπληρωτής διευθυντής του Ινστιτούτου για την έρευνα ειρήνης και την πολιτική της ασφάλειας του Πανεπιστημίου του Αμβούργου (IFSH) στη χτεσινή «Νόιες Ντόιτσλαντ».

Ο διακεκριμένος επιστήμονας προσθέτει: «Μπορεί να μιλάμε για μια τριμερή στρατηγική: Οι ΗΠΑ με τη στρατιωτική υπεροχή τους προσπαθούν με γεωπολιτικά κέρδη χώρου στον κόσμο να αποκτήσουν θέση ηγεμονικής δύναμης. Για να το επιβάλλουν αυτό κατά τα δυνατόν αποτελεσματικά αλλάζουν το στρατιωτικό τους δόγμα - από περιορισμό και εκφοβισμό σε προληπτικό πόλεμο. Και σφυρηλατούνται εταιρικές συμφωνίες ανάλογα με τα συμφέροντα. Ετσι φαίνεται ότι τώρα ρισκάρουν (την εταιρικότητα) με τη Σαουδική Αραβία, μάλιστα με όλο τον αραβικό κόσμο, για να εγκατασταθούν μόνιμα στην περιοχή αυτή.

Ο καθηγητής προβλέπει επίσης ότι: «Αν η Ουάσιγκτον δεν είναι έτοιμη να πάρει υπόψη της τα κοινά ή παράλληλα συμφέροντα των μελών της συμμαχίας (του ΝΑΤΟ) είναι ήδη προγραμματισμένη η κρίση μεταξύ Ευρώπης και ΗΠΑ».

Ο Γερμανός καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ σε συνέντευξή του στην «Μπερλίνερ Τσάιτουνγκ» (11 Σεπτέμβρη) βεβαίωσε ότι το ΟΧΙ της συμμετοχής της Γερμανίας σε πόλεμο κατά του Ιράκ, ακόμα και με εντολή του ΟΗΕ, δε σχετίζεται με εκλογική τακτική, αλλά «είναι ένα ΟΧΙ αρχής». Υποστήριξε ότι, αντί του πολέμου θα έπρεπε να αποφασιστούν αυστηρότερες κυρώσεις να ασκηθεί «οικονομική, διπλωματική και πολιτική πίεση» για να καταστεί δυνατή η επιστροφή των επιθεωρητών οπλισμού του ΟΗΕ στο Ιράκ.

Τα επιχειρήματά του κατά της στρατιωτικής επέμβασης τα συμμερίζονται ο Κόφι Ανάν, ο Σολάνα και άλλες κυβερνήσεις στην Ευρώπη. «Οι ΗΠΑ, είπε ο Σρέντερ, άλλαξαν τους στόχους. Ο ΟΗΕ ενδιαφέρεται να επανέλθουν οι επιθεωρητές στο Ιράκ: Οχι εγώ, άλλοι (εννοεί τις ΗΠΑ) άλλαξαν ξαφνικά στρατηγική, με στόχο να εκτοπίσουν το καθεστώς. Γι' αυτό, το ΟΧΙ μας είναι καλώς δικαιολογημένο».