Ξεφεύγοντας για λίγο από την παραζάλη των ημερών, τους αριθμούς και τα ποσοστά επιτυχίας των υποψηφίων στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές, θέλω να σταθώ κι εγώ σήμερα, νοερά, μπροστά στο σκήνωμα του ακριβού συντρόφου μας, που «έφυγε» τόσο άδικα και αναπάντεχα.

Θανάση Παπαρήγα, σύντροφε αγαπημένε και ανεκτίμητε, δέξου κι από μένα, έναν απλό συμπολεμιστή σου, το πικρό «αντίο», τώρα που, «διαβαίνοντας λιβάδια από ασφοδίλι», ταξιδεύεις για την αιωνιότητα. Δε βρίσκω λόγια, εγώ ο ταπεινός γραφιάς, και δανείζομαι τους στίχους από τον ποιητή, για να εκφράσω την οδύνη και τον πόνο μου, γι' αυτήν την ξαφνική και αναπάντεχη «αναχώρησή» σου: «Πού πας ασήμι να χαθείς, μάλαμα να θολέψεις/ πού πας, αργυροκούδουνο, να χάσεις τη λαλιά σου...». Δεν το χωράει ο νους, και η καρδιά αρνείται να παραδεχτεί αυτήν την «ήττα», στο πάλεμά σου με το χάρο. «Ο Ακρίτας είμαι, χάροντα/ δεν περνώ με τα χρόνια./ Μ' άγγιξες και δε μ' ένιωσες/ στα μαρμαρένια αλώνια;».

Δε σε νίκησε εσένα, σύντροφε, ο θάνατος. Δε θα μπορέσει ποτέ να σε οδηγήσει στα «αραχνιασμένα δώματα» του Αδη. Θα είσαι πάντα κοντά μας. Με τη ζεστή σου καλημέρα. Με το φωτεινό σου χαμόγελο. Με τη γλυκιά και μειλίχια παρουσία σου. Πλούτη αρίφνητα και ανεξάντλητα, το ήθος και το κάλλος της ψυχής σου. Υψος δυσθεώρητο, οι γνώσεις και η πολυμάθειά σου. Κολόνα γρανιτένια, η πίστη σου στο Σοσιαλισμό, στο Αύριο της ανθρωπότητας. Θα κρατάμε πάντα, πολύτιμη παρακαταθήκη και διδαχή οδηγήτρα, τα λόγια σου: Οσο αδίστακτος και βάρβαρος κι αν είναι ο ιμπεριαλισμός, δεν είναι και ανίκητος. Οι λαοί, τελικά, θα νικήσουν!

Θα νικήσουμε, σύντροφε. Οταν στο δύσκολο ανήφορο του αγώνα μας έχουμε φωτεινά και αχτιδοβόλα παραδείγματα σαν το δικό σου, γινόμαστε, όντως, ακατανίκητοι. Στους αντρειωμένους της Ρωμιοσύνης, πρώτος ανάμεσα στους πρώτους κι εσύ, θα μας δείχνεις το δρόμο. «Οταν σκοτώνονται/ η ζωή τραβάει την ανηφόρα/ με σημαίες και με ταμπούρλα». Οπως το είπε και ο ποιητής. Οσο κι αν είναι δυσαναπλήρωτο το κενό που αφήνεις «φεύγοντας», στη φάλαγγα των «αδάκρυτων και απροσκύνητων», εμείς θα προσπαθήσουμε. Με οδηγό και το δικό σου φανάρι, πάντα αναμμένο μπροστά μας, θα ανοίξουμε το δρόμο μέσα στο σκοτάδι της φασιστικής νύχτας που μας περιζώνει και θα προχωρήσουμε. Υπόσχεση σου δίνουμε πως στις τιμημένες ντάπιες του αγώνα μας θα σταθούμε ορθοί και ανυποχώρητοι, και θα κρατήσουμε απόρθητες τις Θερμοπύλες της παγκόσμιας Επανάστασης. Ωσπου να νικηθεί το σκοτάδι και να προβάλει γελαστός στο φρύδι της Ανατολής της Δικαιοσύνης ο ήλιος. Δε θα μας τρομάξουν οι υστερικές κραυγές και η υπεροψία των επίδοξων κοσμοκρατόρων. Τα άψυχα σιδερικά τους, οι «έξυπνες» βόμβες και τα «αόρατα» αεροπλάνα τους δε θα μπορέσουν να λυγίσουν τη δύναμη και τη θέληση των ανθρώπων να ζήσουν ελεύθεροι.

Καλό σου ταξίδι, αγαπημένε μας σύντροφε. Η μνήμη σου, που της ζωής το νόημα δικαιώνει, θα είναι για εμάς και για τις μελλοντικές γενιές των αγωνιστών, αστέρι ανέσπερο, που θα μας δείχνει το δρόμο «προς τα ύψη και το φως».