«Στο ΚΚΕ υπάρχουν δύο δρόμοι. Ο ένας δρόμος είναι αυτός που ακολουθεί μέχρι τώρα, περιχαρακωμένος και με βάση τα εκλογικά αποτελέσματα μάλλον αδιέξοδος... Ο δεύτερος δρόμος για το ΚΚΕ είναι να αλλάξει την αφοριστική πολιτική και να διεκδικήσει χώρο στο σημερινό "αστικό" καθεστώς. Δε μιλάω ότι πρέπει να... βάλει νερό στο κρασί του, αλλά να αντιληφθεί πως όλα τα δάχτυλα του χεριού δεν είναι ίσα».

Τι κρίμα, τόσα χρόνια τυφλωμένοι από το σεχταρισμό μας να μη μπορούμε να δούμε πέρα από τη μύτη μας. Να μην μπορούμε να διακρίνουμε ότι δίπλα μας, μπροστά μας, υπάρχουν πόρτες διάπλατα ανοιχτές και κάνοντας μόνο ένα βηματάκι στο εσωτερικό τους θα αποκτήσουμε πολιτικό κύρος, φήμη, δύναμη, ρόλο στα πολιτικά πράγματα, ζεστές καρέκλες με παχυλές αμοιβές και κρατικά προνόμια. Κρίμα να ζούμε στην αφάνεια και να μη βλέπουμε ότι μπορούμε με ένα βηματάκι να κατακτήσουμε την πρώτη θέση στα κανάλια, στις σελίδες των εφημερίδων και στην κοσμική ζωή. Κρίμα. Ευτυχώς που υπάρχουν και μερικοί καλοί άνθρωποι και μας σκέφτονται...

Βέβαια, ο κ. Δελατόλας δε μίλησε για προνόμια και άλλα παρόμοια χυδαία πράγματα γιατί το αστικό σύστημα μόνο εθελοντές δέχεται στην υπηρεσία του και μάλιστα με υψηλές αρχές και ιδέες. Απλώς, μας ξεφεύγουν μερικές κουβέντες παραπάνω, γιατί δεν μπορούμε εύκολα να απαλλαγούμε από την ξύλινη γλώσσα και τις προκαταλήψεις. Συγνώμη κύριε Δελατόλα. Είναι κομμάτι δύσκολο να προσαρμοστούμε τόσο εύκολα στο νέο περιβάλλον που μας υποδείχνετε.

Δεν προβλέψατε όμως καλά, κ. Δελατόλα, την εξής λεπτομέρεια: Θα γίνουμε πολλοί οι μνηστήρες. Θα αυξηθεί η προσφορά υπηρεσιών και θα πέσουν οι τιμές. Εκτός αν θέλετε για λόγους συμπάθειας προς το ΚΚΕ να στερήσετε αυτή τη χαρά από το ΣΥΝ και ορισμένους άλλους παρατρεχάμενους που άρχισαν να προχωρούν με βήμα ταχύ προς την κεντρική πολιτική σκηνή.

Εχουμε όμως και μια άλλη απορία. Δε μας είπατε ακριβώς τι θα κάνουμε ως υπηρέτες, συνδιαχειριστές του αστικού συστήματος. Μπορείτε σε επόμενο άρθρο σας να μας ξεδιαλύνετε και αυτή την απορία.

Ναι, αυτό είναι. Σας είμαστε ευγνώμονες κ. Δελατόλα. Μας ανοίξατε τα μάτια. Είχαμε μεγάλη αγωνία για το πώς θα βγούμε από την απομόνωση και μας δείξατε το δρόμο.

Σας ζητούμε μόνο συγνώμη που δε θα χρειαστούμε τις υπηρεσίες σας...