Η αναζωπύρωση γίνεται από τις ΗΠΑ με μια ξαφνική ανησυχία. Τα ερωτηματικά που προκύπτουν από αυτό οδηγούν, μάλλον, σε ένα άλλο σημείο της γενικότερης στρατηγικής των ΗΠΑ. Πρόκειται για το Κουρδικό. Οι ανοιχτές, έστω κι αντιφατικές, αρνητικές δηλώσεις κι ενέργειες της Τουρκίας για το ενδεχόμενο δημιουργίας κουρδικού κράτους στο βόρειο Ιράκ, ταράζουν τα νερά της δυτικο-συμμαχικής επικυριαρχίας. Ιδιαίτερα επισημαίνουν στην αμερικανική κυβέρνηση ότι η συμβολή της σε πολεμικό χτύπημα κατά του Ιράκ, δεν είναι δεδομένη. Ανεξάρτητα από τις πραγματικές προθέσεις και τους πιθανούς συμβιβασμούς της τουρκικής ηγεσίας στις ανάγκες των ΗΠΑ, γεγονός είναι ότι το συμβιβαστικό αντάλλαγμα, μάλλον, θα αφορά την Ελλάδα. Από χρόνια γράφω στη στήλη για τον πιθανό κίνδυνο μετατόπισης της αποκλειστικής ελληνικής επικράτειας «επί το δυτικότερον». Με την καθημερινά αυξανόμενη συσσώρευση αρνητικών γεγονότων στην περιοχή, είναι επόμενο να κυριεύει την αμερικανική πολιτική ένα επικίνδυνο θανατερό άγχος. Δείχνει να προσπαθεί να συμμαζέψει όλα εκείνα που από χρόνια μέχρι και χθες στο Ισραήλ έχει απλώσει και την οδηγούν σε πνιγηρό αδιέξοδο. Εδώ ακριβώς βρίσκεται το κέντρο του κινδύνου. Απλωσε την πολιτική της σε ασυγκράτητη πολεμική έκταση χωρίς επιστροφή. Κάθε αναστροφή της, δείχνει μια επιπρόσθετη δυσκολία. Θέλει να χτυπήσει το Ιράκ χωρίς να βλάψει τους Κούρδους. Θέλει να δημιουργήσει κουρδικό κράτος στο βόρειο Ιράκ χωρίς να προκαλέσει την Τουρκία. Θέλει να γονατίσει περισσότερο την Αραβία χωρίς να προκαλέσει τους αραβικούς λαούς. Η επιταχυνόμενη διέξοδος στο Κυπριακό στα ευρω-ατλαντικά χνάρια, ίσως γίνει το δέλεαρ για την ανοχή της Τουρκίας στις αμερικανικές επιδιώξεις στο Ιράκ και κατ' επέκταση στο βορειο-ιρακινό Κουρδιστάν. Εδώ όμως προκύπτει η ερώτηση εάν το πολιτικο-στρατιωτικό σύμπλεγμα της Τουρκίας θα ικανοποιηθεί μόνο από το δέλεαρ της Κύπρου ή θα απαιτήσει και συμφέρουσες ρυθμίσεις στο Αιγαίο και στην ελληνική Θράκη.

Σημειώνω μόνο ότι η έστω και προσωρινή ταραχή εγκυμονεί κινδύνους σε μικρά κι αδύναμα κράτη. Περισσότερο σε εκείνα που επιμένουν στην ψοφοδεή πολιτική της αναγνώρισης του ξένου ισχυρού παράγοντα ως εγγυητού της ύπαρξής τους. Οι χαμογελαστές χαιρετούρες γίνονται πολλές φορές. Το κακό, όμως, γίνεται μια φορά και χωρίς επιστροφή.