Μνήμες και μάθημα ζωής από εκείνους που έγραψαν με αίμα ένα μεγάλο κομμάτι της πρόσφατης ελληνικής ιστορίας, ξετυλίγεται αυτές τις ημέρες καρέ καρέ στην αίθουσα Γκίνη, στο Πολυτεχνείο, με πρωτοβουλία της Προοδευτικής Ενωσης Μητέρων Ελλάδας. Μια έκθεση φωτογραφίας εμπνευσμένη και αφιερωμένη σε όσους «ήθελαν να νικήσουν, αφού δεν μπορούσαν να νικηθούν».

Οι πρώτες μαύρες μέρες της 7ετίας, τότε που «όλα τα 'σκιαζε η φοβέρα», αποτυπώνονται στο χαρτί, μαζί και η δουλική υπόκλιση του Γ. Παπαδόπουλου μπροστά σε αξιωματικό του ΝΑΤΟ. Δίπλα είναι οι χώροι όπου «φιλοξενήθηκαν» χιλιάδες πολιτικοί κρατούμενοι: Γυάρος, ΕΑΤ - ΕΣΑ, Αβέρωφ, Κορυδαλλός, Κέρκυρα, Αλικαρνασσός, Καλλιθέα, Επταπύργιο...

Στον ίδιο χώρο στεγάζονται και φωτογραφίες από τα στρατοδικεία της Χούντας και μαζί ένα μικρό δείγμα απολογιών όσων στρατεύτηκαν στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια: «Μας χτυπούσαν, μας έκαναν φάλαγγες, ηλεκτροσόκ στα γεννητικά όργανα και άλλα πολλά, που δεν τα χωράει ανθρώπινος νους...», λέει, μεταξύ άλλων, στην απολογία του ένας φοιτητής.

Νομική, Φλεβάρης 1973. Ο λαός αντιστέκεται. Πολυτεχνείο, Νοέμβρης 1973. Ο λαός θα νικήσει. Το πάθος για ψωμί - παιδεία - ελευθερία αποτυπώνεται για άλλη μια φορά σε ασπρόμαυρο φιλμ. Λίγο παραπέρα, φωτογραφίες μερικών δολοφονηθέντων από το χουντικό καθεστώς και αμέτρητα ονόματα αγωνιστών που ...«αυτοκτόνησαν».

Στις φωτογραφίες έρχεται να προστεθεί και ένα ντοκιμαντέρ με σκηνές από τη νύχτα της 17ης Νοέμβρη, προκειμένου «η μνήμη να μην επιτρέψει την επανάληψη». Ενώ στην έξοδο της αίθουσας ξεδιπλώνεται το «Σώμα και Αίμα» του Γ. Ρίτσου: «Γιατί το ξέρεις σύντροφε, αν εμείς αγρυπνάμε στο πόστο μας, πάντοτε η πιο μεγάλη νύχτα τελειώνει με σημαίες...».