Σε ακόμα πιο εξευτελιστικά επίπεδα κατρακυλούν οι τιμές παραγωγού στο λάδι με το ξεκίνημα της νέας ελαιοκομικής περιόδου. Μέσα σε λίγες μέρες, η τιμή στο έξτρα παρθένο λάδι έπεσε πάνω από 100 δραχμές (0,30 ευρώ) και όλα δείχνουν ότι θα επέλθει και περαιτέρω πτώση. Στη Μεσσηνία, για παράδειγμα, από 750 δραχμές το κιλό η τιμή για το έξτρα παρθένο λάδι διαμορφώθηκε στις 620 δραχμές, ανάλογη είναι η πτώση στις υπόλοιπες περιοχές, ενώ στη Λέσβο το παρθένο λάδι (άσος) από 610 δραχμές, έπεσε κάτω από 580 δραχμές, χωρίς καν να υπάρχει καμία εκδήλωση αγοραστικού ενδιαφέροντος.

Η κατάσταση αυτή προμηνύει ότι οι ελαιοπαραγωγοί θα εξαναγκαστούν να παραδώσουν τζάμπα την παραγωγή τους, στους εμπορομεσάζοντες και τυποποιητές βιομηχάνους, ντόπιους και ξένους και κατ' επέκταση, δηλαδή, στις πολυεθνικές τροφίμων, αν δε θέλουν να παραμείνει απούλητη. Η δικαιολογία, πάντως, που δίνεται στους παραγωγούς από την πλευρά των εμπορομεσαζόντων είναι ότι υπάρχουν μεγάλα αποθέματα και καλές παραγωγές της ΕΕ και πως οι Ιταλοί και οι Ισπανοί ρίχνουν τις τιμές. Ομως, όπως αναφέρεται από παράγοντες που γνωρίζουν καλά την αγορά, στη χώρα μας τα αποθέματα δεν ξεπερνούν τους 50.000 τόνους. Στην Ιταλία εκτιμάται ότι τα αποθέματα είναι επίσης κάτω από 50.000 τόνους και στην Ισπανία γύρω στους 300.000 τόνους. Η ελληνική παραγωγή εκτιμάται ότι δε θα είναι πάρα πολύ μεγάλη, 400.000 τόνοι περίπου, παρά το γεγονός ότι λόγω των βροχοπτώσεων του Σεπτέμβρη σε κάποιες περιοχές «χτύπησε ο δάκος». Στην Ιταλία, η νέα παραγωγή θα είναι αρκετά μικρότερη από άλλες χρονιές, γύρω στους 300.000 τόνους (κάτω και από το πλαφόν της χώρας αυτής), ενώ στην Ισπανία θα κυμανθεί στους 900.000 τόνους, πράγμα που θεωρείται μια κανονική παραγωγή.

Η κατάσταση αυτή δείχνει ότι οι ελαιοπαραγωγοί θα υποστούν νέα μείωση του εισοδήματός τους εξαιτίας της κερδοσκοπικής πολιτικής των πολυεθνικών και των παραρτημάτων τους, που με τη στήριξη των κανονισμών της ΕΕ και των επιταγών της παγκοσμιοποίησης διαμορφώνουν ό,τι τιμές θέλουν, ασχέτως ποιότητας και ποσότητας! Γιατί, για παράδειγμα, η ΕΕ με τον κανονισμό της, επέτρεψε στις πολυεθνικές να αναμειγνύουν το λάδι με άλλα παράγωγα και να το εμφανίζουν ως ελαιόλαδο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις τιμές παραγωγού. Φαίνεται για άλλη μια φορά, λοιπόν, πως και για τους ελαιοπαραγωγούς, δεν απομένει άλλος δρόμος πέρα από την αντίσταση και την οργάνωση του αγώνα τους, ενάντια σε μια πολιτική που τους οδηγεί στη φτώχεια και το ξεκλήρισμα. Αποδεικνύεται, επίσης, πως οι ελαιοπαραγωγοί δεν πρέπει να καταπίνουν την κυβερνητική προπαγάνδα ασύστολης κοροϊδίας περί είσπραξης κάποιων υποδιαιρέσεων του ευρώ επιπλέον, στις επιδοτήσεις, όταν η παραγωγή πάει κατά διαόλου. Και επιπλέον δεν τους απομένει τίποτα άλλο, από το να στηρίξουν μια ανατρεπτική πολιτική, που προτάσσει ως διέξοδο στα προβλήματά τους τη συγκρότηση παραγωγικών συνεταιρισμών.