Τα μέτωπα αυτής της επίθεσης που ξεχωρίζουν περισσότερο είναι: Η αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, η κατάργηση της κοινωνικής ασφάλισης και η εμπορευματοποίηση βασικών κοινωνικών αγαθών - υγεία, παιδεία, αθλητισμός, πολιτισμός κ.ά.

Παράλληλα, διεξάγεται μια επιχείρηση πλήρους ακύρωσης συνδικαλιστικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών και εγκαθίδρυση της αστυνομοκρατίας και της δυνατότητας των εξουσιαστικών μηχανισμών να διεισδύουν ακόμα και στις πιο μικρές πτυχές της ζωής των εργαζομένων (ιδιωτικά και δημόσια συστήματα παρακολούθησης, μοντέλα διοίκησης επιχειρήσεων που μετατρέπουν τον εργαζόμενο σε χαφιέ του εαυτού του κ.ά.). Στόχος αυτής της τακτικής είναι η αύξηση της κατασταλτικής ικανότητας του κράτους για το χτύπημα των λαϊκών κινημάτων.

Επιπλέον, εδώ και χρόνια συντελείται μια προσπάθεια, από τη μεριά των κυβερνήσεων, απομαζικοποίησης του συνδικαλιστικού κινήματος - δηλαδή, απομάκρυνσης των εργαζομένων από τον οργανωμένο συλλογικό αγώνα μέσω της θεωρίας της αναποτελεσματικότητας - αλλά και χειραγώγησης των συνδικάτων σε όλες τις βαθμίδες ώστε αυτά να μετατραπούν από εργαλεία της ταξικής πάλης σε φορείς νομιμοποίησης της κυβερνητικής πολιτικής και καλλιέργεια της αντίληψης περί ταξικής συνεργασίας και κοινωνικής συναίνεσης. Στόχος αυτής της διαδικασίας είναι να εγκλωβίσει τις ριζοσπαστικές δυνάμεις και στοιχεία της κοινωνίας σε πλαίσια στόχων που δεν απειλούν το σύστημα, με την έννοια ότι δεν αποβλέπουν στην ανατροπή του, αλλά επιδιώκουν στην καλύτερη περίπτωση τη διαχείριση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι.

«Φωτεινά» παραδείγματα εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού αποτελούν σήμερα η πλειοψηφία στην ηγεσία της ΓΣΕΕ, αλλά και της ΑΔΕΔΥ με επιμέρους διαφοροποιήσεις, που με πολύ μεγάλη ευκολία συναίνεσαν στο πέρασμα κάθε είδους αντεργατικών και αντιλαϊκών μέτρων όλα αυτά τα χρόνια.

Ολες αυτές οι διαδικασίες αποτελούν, όπως εύστοχα σημειώνουν οι βουλευτές του ΚΚΕ στην Επερώτησή τους που πρόσφατα κατέθεσαν προς τον υπουργό Εργασίας, «βασικό στοιχείο των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, της στρατηγικής του κεφαλαίου και αποσκοπεί στην αύξηση των κερδών των μονοπωλίων μέσα από την ένταση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και την αποδιοργάνωση της πάλης του εργατικού κινήματος».

Πρώτιστη, λοιπόν, ανάγκη να γίνει κατανοητό ότι η επίλυση των επιμέρους προβλημάτων περνά μέσα από τη συνολική αμφισβήτηση και αντίσταση στην αντεργατική πολιτική και στρατηγική του κεφαλαίου.