Και αυτή η πραγματική σύγκρουση αφορούσε ξεκάθαρα την κατεύθυνση, τον προσανατολισμό που έχουν τα συνδικάτα στην παρούσα φάση. Αφορούσε το ερώτημα: «Τι συνδικάτα χρειάζεται η εργατική τάξη;».

Απέναντι σ' αυτό το ερώτημα τοποθετούνται όλοι καθημερινά, μέσα στη δράση του συνδικαλιστικού κινήματος, με τις θέσεις τους, τα προγράμματά τους, την παρουσία τους ή την απουσία τους από τις ταξικές αναμετρήσεις που γίνονται.

Απ' αυτή την άποψη, το τι έγινε στο συνέδριο δεν μπορούσε παρά να αντανακλά - σε μεγάλο βαθμό - τι κάνουν αυτές οι συνδικαλιστικές δυνάμεις μέσα στη ζωή. Μέσα στα εργοστάσια και στις επιχειρήσεις, εκεί που εργάτες παράγουν, ματώνουν, για να τρέφουν τους καπιταλιστές.

Από την άλλη, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, που επιμένουν στη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία. Που επιμένουν ότι κεντρικό ζήτημα είναι ποια γραμμή ακολουθούν σήμερα τα συνδικάτα. Που πρεσβεύουν ότι για τους εργαζόμενους δε μένει άλλος δρόμος, παρά καθημερινά και με όποιο κόστος να συγκρούονται με τους εκμεταλλευτές τους. Που δείχνουν στους εργαζόμενους ότι μόνο με τους αγώνες - όσο αυτό είναι δυνατό - μπορούν να βελτιώσουν τη θέση τους, που μπολιάζουν τελικά τους εργάτες με τη φιλοδοξία να σπάσουν αυτόν το φαύλο κύκλο της μισθωτής σκλαβιάς.

Το σχόλιό μας την επομένη ημέρα - ότι «μέσα στην αίθουσα ήταν σα να βρίσκονται δύο παρατάξεις» - αποδίδει ακριβώς αυτή τη σύγκρουση, αυτή την πραγματικότητα. Και μέσα απ' αυτό το υπόβαθρο ερμηνεύουν οι κομμουνιστές και τα οργανωτικά ζητήματα και τις αλλαγές στο καταστατικό.

Μπορεί να ηχεί πολύ «δημοκρατικά», το σύνθημα για περιορισμένες θητείες στα όργανα της ΓΣΕΕ. Μπορεί κάποιοι να θεωρούν και ανώτατο στάδιο της δημοκρατικότητάς τους, αν στη θέση του κ. Πολυζωγόπουλου ήταν κάποιος άλλος Πολυζωγόπουλος, κάποιο άλλο στέλεχος της ΠΑΣΚΕ. Αλλά τελικά κριτήριο είναι η σιωπή τους στο δικαίωμα να έχει ο εργάτης δουλιά, να έχει μεροκάματο. Να μην τον απολύουν όταν μπαίνει στο σωματείο ή όταν επιχειρήσει να φτιάξει σωματείο. Κριτήριο δεν είναι ο «κώδικας δεοντολογίας», αλλά ο «κώδικας» της τρομοκρατίας που ο ΣΕΒ έχει επιβάλει στα εργοστάσια - γκέτο. Κι αυτόν τον ΣΕΒ η «Αυτόνομη Παρέμβαση» τον έχει αναδείξει σε «κοινωνικό εταίρο». Οπως είναι η ίδια παράταξη που στην πράξη, σε επιτροπάτα, ινστιτούτα και στους «κοινωνικούς διαλόγους», «συν-διαμορφώνει» τις ευρωπαϊκές πολιτικές. Πολιτικές, μέσα από τις οποίες «όλοι μαζί» προβάλλουν το βιομήχανο όχι ως ταξικό αντίπαλο, αλλά ως συνεταίρο.

Αντιτάχτηκαν και στην πολιτική κατεύθυνση που δίνει η πλειοψηφία, αλλά και στις προσπάθειες να μετατραπούν τα συνδικάτα σε έναν αδιαπέραστο γραφειοκρατικό μηχανισμό, που θα στέκεται εμπόδιο στην ανάπτυξη των αγώνων και όπου η ΣΕΣ θα «λύνει και θα δένει». Κάτω από αυτό το πρίσμα, αντιτάχτηκαν και σε εκείνες τις «αλλαγές», οργανωτικές και καταστατικές, που θα ενίσχυαν τον φιλοκυβερνητικό και εργοδοτικό προσανατολισμό της πλειοψηφίας.

Εχοντας στραμμένο το ενδιαφέρον τους, πριν απ' όλα στη δράση των πρωτοβάθμιων σωματείων, αντιτάχτηκαν σε προτάσεις για την αλλαγή της ονομασίας της ΓΣΕΕ, τη συγκρότηση Περιφερειακών Οργανώσεων, τη δημιουργία καποδιστριακών συνδικάτων, ανεξάρτητα από επάγγελμα, την εσπευσμένη συγκόλληση ΓΣΕΕ -ΑΔΕΔΥ κλπ.