Στον προϋπολογισμό του 1988 -εφτά χρόνια μετά τη διάγνωση του πρώτου προσβεβλημένου απ' τον ιό του ΕΪΤΖ- εγγράφηκε το κονδύλι των 150.000.000 δραχμών για «δαπάνες για τη λήψη μέτρων προστασίας της δημόσιας υγείας από το ΕΪΤΖ», ενώ στη στήλη των υπό διαμόρφωση κονδυλίων αναφερόταν ότι το 1987 θα ξοδεύονταν 100.000.000 δραχμές. Ομως, σύμφωνα με τα απολογιστικά στοιχεία του προϋπολογισμού του 1989 τα κονδύλια που διατέθηκαν συνολικά το 1987 ήταν 66.459.000 δραχμές.

Εκτοτε οι δαπάνες απ' τον κρατικό προϋπολογισμό ακολούθησαν την πορεία που φαίνεται στον Πίνακα τον οποίο δημοσιεύουμε. Το κονδύλια αυτά κυρίως διατίθενται στην περίθαλψη των ανασφάλιστων ομάδων και των μεταναστών, ενώ για τους ασθενείς, που έχουν ασφαλιστική κάλυψη, πληρώνουν τα ασφαλιστικά τους Ταμεία.

Ωστόσο, όμως, και αυτά τα κονδύλια υπολείπονται κατά πολύ του πραγματικού κόστους της περίθαλψης, ακόμα και αυτών των ομάδων. Το ετήσιο κόστος της περίθαλψης των μεταναστών, με σημερινούς υπολογισμούς, ανέρχεται σε 500 εκ. δραχμές ή 1.467.351 ευρώ, σύμφωνα με έρευνα του Χ. Πολίτη, που έγινε για λογαριασμό του Κέντρου Ελέγχου Ειδικών Λοιμώξεων (ΚΕΕΛ). Μ' άλλα λόγια, το κονδύλι για την κάλυψη αυτών των ομάδων υπολείπεται κατά 150.000.000 δραχμές που τελικά φορτώνεται στους προϋπολογισμούς των νοσοκομείων.

Για να γίνει κατανοητό το μέγεθος των εξόδων των νοσοκομείων αναφέρουμε ότι, σύμφωνα με στοιχεία της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Υγείας, το 1993 το ετήσιο κόστος παροχής υπηρεσιών και παρακολούθησης ανά κρούσμα ήταν 1.542.249 δραχμές στο Κρατικό Νοσοκομείο της Αθήνας και 1.927.729 δραχμές για το 1ο Νοσοκομείο του ΙΚΑ.

Ετσι ηχούν παράταιρα τα λόγια του πρωθυπουργού, Κ. Σημίτη, στο μήνυμά του (28.11.2002) πως απ' την πολιτική κατά του ΕΪΤΖ «οι έννοιες της κοινωνικής αλληλεγγύης, της κοινωνικής συνοχής, είναι κεντρικές στο όραμά μας για το μέλλον της Ελλάδας».

Δυστυχώς, το μέλλον της Ελλάδας εν μέσω παγκόσμιας επιδημίας του ΕΪΤΖ δεν μπορεί να είναι διαφορετικό και ας μην αυτοϊκανοποιούνται κάποιοι απ' τα αριθμητικά δεδομένα για την εξέλιξης της επιδημίας στη χώρα μας.

Η ίδια σχετική ευφορία υπήρχε πριν δέκα ακριβώς χρόνια. Και τότε η ηγεσία του υπουργείου Υγείας -επικαλούμενη τα αριθμητικά δεδομένα των δηλωμένων κρουσμάτων- κομπορρημονούσε πως ακολουθεί σωστή πολιτική. Κι όμως το 1998 η χώρα μας «ανέβηκε» πέντε σκαλοπάτια και απ' την 14η θέση της Ευρωπαϊκής Ενωσης έφτασε στην 9η. Εκείνη η εξέλιξη είχε αποδοθεί στο μεγάλο αριθμό των μολύνσεων την περίοδο 1989-1992.

Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει έρευνα για τον επιπολασμό της επιδημίας -κατά προσέγγιση υπολογίζονται σε 8.000, όπως αναφέρθηκε απ' το ΚΕΕΛ την περασμένη Τετάρτη. Η πρόληψη ως στοιχείο της οργανωμένης προληπτικής δραστηριότητας έχει διαγραφεί ακόμα και απ' το λεξιλόγιο της κυβέρνησης. Ακόμα και η παλιότερη εποχιακή καμπάνια του ΚΕΕΛ κατά του ΕΪΤΖ, παρά τον περιορισμένο χαρακτήρα, έχει εκχωρηθεί σε ιδιώτες και παρουσιάζεται πια σαν μια επετειακή δραστηριότητα.

Ετσι η τελική τάση -όπως αρέσκονται να λένε οι επιδημιολόγοι- δεν μπορεί να προσδιοριστεί. Και το ζητούμενο είναι να μην αποτελέσει απειλή για τη δημόσια υγεία, την οποία αφήνει με έλλειμμα ο κρατικός προϋπολογισμός απέναντι στο ΕΪΤΖ.