Ηταν ένας απ' τους 75 αποφοιτήσαντες του Κέντρου Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων (ΚΕΘΕΑ) το δεύτερο εξάμηνο του 2002. Είχαν προηγηθεί άλλοι 75 το πρώτο εξάμηνο.

H αποφοίτηση του 2002 την περασμένη Κυριακή στη σκηνή του θεάτρου «Ιλίσια-Ντενίση» ήταν μια απ' τις πιο δυνατές... παραστάσεις κατά των ναρκωτικών. Εδειχνε το μακρύ, δύσκολο αλλά όχι και ακατόρθωτο δρόμο της οριστικής απαλλαγής απ' τις εξαρτήσεις.

Το υπογράμμισε ο πρόεδρος του ΔΣ του ΚΕΘΕΑ, Ν. Παρασκευόπουλος. Αυτή η αποφοίτηση, είπε, εκτός από μέρα χαράς και σεβασμού είναι και μέρα πραγματικότητας με την έννοια ότι η χαρά δε βρίσκεται μόνο στη φαντασία και στα οράματα. Ο αγώνας, πρόσθεσε, συνεχίζεται και είναι σημαντικό το μήνυμα προς την κοινωνία.

Ομως, απέχει και απ' τις υποσχέσεις και απ' τις σύγχρονες ανάγκες. Κι ύστερα η πολιτική της κυβέρνησης διολισθαίνει συνεχώς στα υποκατάστατα.

Αλήθεια, ποια ουσία μπορεί να διασφαλίσει το λαγαρό μυαλό και τη συγκίνηση που αποτυπώθηκαν στα λόγια, «Μάνα, ξέρω ότι είσαι στην αίθουσα. Ξέρω ότι μπορεί και να κλαις. Και χαίρομαι γιατί αυτή τη φορά κλαις από χαρά και όχι απ' την ταλαιπωρία που σ' έκανα να νιώσεις»;