«Να γίνει έρευνα, να γίνει μελέτη, να γίνει συζήτηση, να βγουν συμπεράσματα, να συνυπολογιστεί το κόστος» και ...ζήσε μαύρε μου να φας τριφύλλι.

Αυτή είναι η πρόταση - αξίωση των εφοπλιστών, που διατυπώνει για λογαριασμό τους ο Ελληνας υπουργός Ναυτιλίας, στα πλαίσια της ελληνικής προεδρίας στην ΕΕ, σχετικά με το ζήτημα της άμεσης απαγόρευσης σε πλοία με μονό τοίχωμα που μεταφέρουν πετρέλαιο να προσεγγίζουν στις ευρωπαϊκές θάλασσες.

Κι αν δεν αφορούσε ένα παιχνίδι δισεκατομμυρίων δολαρίων, θα λέγαμε μόνον πως «όποιος δε θέλει να ζυμώσει δέκα χρόνια κοσκινίζει». Αυτό που κάνει, όμως, ο Ελληνας υπουργός Ναυτιλίας δεν αφορά την όποια απροθυμία αντιμετώπισης του προβλήματος. Επιβεβαιώνει τους δεσμούς αίματος και χρήματος, που συνδέουν το εφοπλιστικό κεφάλαιο με την πολιτική εξουσία. Με τις ακτές της Ισπανίας και της Γαλλίας να είναι κατάμαυρες από το μαζούτ που ελληνικού «Πρεστίζ», ο υπουργός Ναυτιλίας επιλέγει την κρίσιμη στιγμή να κάνει καθαρό για λογαριασμού ποιου κάθεται στην καρέκλα του ΥΕΝ. Το πρόβλημα δεν τον αφορά ως πρόσωπο. Αλλωστε, στο χώρο της Ναυτιλίας δεν είναι καν μυστικό πως, όποιος κι αν κυβερνά, μια πολιτική μόνον ασκείται. Κι αυτή η πολιτική είναι επικίνδυνη, όχι μόνο για τους ναυτεργάτες.