Καταρτίζεται ένας κατάλογος από 13 αδικήματα του κοινού Ποινικού Δικαίου, τα οποία θεωρούνται τρομοκρατικά, «όταν στρέφονται κατά μιας ή περισσοτέρων χωρών, των θεσμών τους ή των πληθυσμών τους, με σκοπό τον εκφοβισμό τους και τη σοβαρή μετατροπή ή καταστροφή των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών δομών μιας χώρας» (άρθρο 13). Η χρησιμοποίηση του όρου «σοβαρή μετατροπή πολιτικών, οικονομικών ή κοινωνικών δομών» μπορεί να ερμηνευτεί ότι περιλαμβάνει κάθε κόμμα ή πολιτική ομάδα, που διατείνεται ότι επιθυμεί τη ριζοσπαστική αλλαγή του κοινωνικού συστήματος ή κοινωνικών δομών.

Μεταξύ των αδικημάτων που χαρακτηρίζονται σαν τρομοκρατικά υπό τις παραπάνω προϋποθέσεις, περιλαμβάνονται:

• Η «παράνομη κατάληψη ή φθορά κρατικών ή κυβερνητικών εγκαταστάσεων, δημόσιων συγκοινωνιακών μέσων, εγκαταστάσεων υποδομής, δημοσίων χωρών και άλλων δημοσίων αγαθών», καθώς και
• η «διαταραχή ή διακοπή του εφοδιασμού ύδατος, ηλεκτρικής ενέργειας ή άλλου σημαντικού πόρου».

Από το συνδυασμό των παραπάνω διατάξεων, που δεν περιλαμβάνονται στον ελληνικό «τρομονόμο» (ν. 2928/2001), είναι προφανές ότι μπορεί άνετα να προκύψει η δίωξη, σαν τρομοκρατικών ενεργειών, των κινητοποιήσεων των εργαζομένων κ.ά., όταν οι κινητοποιήσεις αυτές παίρνουν δυναμικό χαρακτήρα.

Για παράδειγμα, το κλείσιμο των δρόμων από τους αγρότες, οι συμβολικές καταλήψεις υπουργείων (Εμπορικής Ναυτιλίας, Εμπορίου κλπ.) από τους εργαζόμενους, η απεργία και παραμονή των απεργών στο χώρο εργασίας, μπορεί να θεωρηθούν τρομοκρατικές ενέργειες. Οπως, επίσης, και οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων της ΔΕΗ, της ΕΥΔΑΠ, που μπορεί να θεωρηθούν ότι διαταράσσουν τον εφοδιασμό ύδατος και ηλεκτρικής ενέργειας.

Ολες οι παραπάνω κινητοποιήσεις μπορεί να χαρακτηριστούν τρομοκρατικές ενέργειες, αφού μπορεί άνετα να θεωρηθεί ότι σκοπό έχουν να προκαλέσουν εκφοβισμό και σοβαρή μετατροπή των οικονομικών δομών της χώρας. Αυτό, άλλωστε, δεν έχει υποστηρίξει πάμπολλες φορές η κυβέρνηση, θεωρώντας τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων εκτός νομίμων ορίων και βλαπτικές για την εθνική οικονομία;

Ακόμα και η πάλη και η αντίσταση των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων, ενάντια σε αυταρχικά και στυγνά δικτατορικά καθεστώτα, μπορεί να χαρακτηριστεί σαν τρομοκρατική δράση, αφού μπορεί να θεωρηθεί ότι στοχεύουν στη σοβαρή μετατροπή ή καταστροφή των πολιτικών δομών μιας χώρας.

Υπάρχουν ρυθμίσεις που τιμωρούν σαν τρομοκρατικό αδίκημα την ενθάρρυνση και υποστήριξη, αλλά και χαρακτηρίζουν ως τιμωρητέες την υποκίνηση, συνδρομή και συνέργεια στη διάπραξη των θεωρουμένων τρομοκρατικών αδικημάτων. Υποστήριξη σε «τρομοκράτες» μπορεί να θεωρηθεί και η απλή έκφραση γνώμης στα ΜΜΕ, η οργάνωση και συμμετοχή σε εκδηλώσεις κατά της επέμβασης σε Αφγανιστάν, Ιράκ, Γιουγκοσλαβία κ.α.

Τίποτα δεν εμποδίζει, πρόσωπα, κόμματα, πολιτικές κινήσεις, συνδικάτα, σωματεία και άλλοι φορείς που υποστηρίζουν και συμμετέχουν σε μια σειρά κινητοποιήσεις να θεωρηθούν επίσης ως τρομοκράτες. Με την τιμωρία κάθε μορφής συνέργειας (ακόμα και της ψυχικής συνέργειας) στη διάπραξη αδικημάτων, μπορεί να βρεθούν διωκόμενοι, αυτοί που εκφράζουν γνώμη για την τρομοκρατία, τα αίτιά της, τις ρίζες της κλπ., αφού μπορεί να θεωρηθεί ότι διαπράττουν το αδίκημα της ψυχικής συνέργειας στις τρομοκρατικές πράξεις.

Σημειωτέον ότι με τον ελληνικό «τρομονόμο», η ψυχική συνέργεια μένει ατιμώρητη, εφόσον τα μέλη της τρομοκρατικής οργάνωσης δεν επιδιώκουν οικονομικό ή άλλο υλικό όφελος. Θεωρεί αξιόποινο μόνον το άμεσο περιουσιακό όφελος νομικών προσώπων από παράνομες πράξεις και επιβάλλει σ' αυτά αυστηρές διοικητικές κυρώσεις και χρηματικά πρόστιμα.

Με την πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, προτείνεται η καθιέρωση και ποινικής ευθύνης για τα νομικά πρόσωπα, όταν οι νόμιμοι εκπρόσωποί τους διαπράττουν τρομοκρατικά αδικήματα (συλλογική ευθύνη). Είναι φανερό πόσο εύκολα μπορεί να οδηγηθούμε σε διώξεις σε βάρος κομμάτων, πολιτικών κινήσεων, συνδικαλιστικών φορέων κλπ., για τη συμμετοχή εκπροσώπων τους σε κινητοποιήσεις, σαν αυτές που αναφέραμε παραπάνω και μπορεί να χαρακτηριστούν τρομοκρατικές. Η αντιμετώπιση νομικών προσώπων μπορεί να φτάσει, πέρα από την επιβολή μεγάλων χρηματικών ποινών και τον αποκλεισμό τους από δημόσιες παροχές ή ενισχύσεις, δηλαδή τον οικονομικό στραγγαλισμό τους, μέχρι τη διάλυσή τους με δικαστική απόφαση.

Δηλαδή, μπορεί να οδηγηθούμε στη διάλυση κομμάτων και οργανώσεων, που παλεύουν ενάντια στην κυρίαρχη πολιτική και δεν είναι αρεστά ή θεωρούνται ιδιαίτερα ενοχλητικά. Υπάρχουν επίσης τα παρακάτω σοβαρά ζητήματα:

• Εισάγεται για πρώτη φορά σαν αυτοτελές «τρομοκρατικό» αδίκημα αυτό της «απειλής διάπραξης των προαναφερομένων αξιόποινων πράξεων», πράγμα που δίνει τη δυνατότητα κατάχρησης εξουσίας από τα κρατικά, αστυνομικά κλπ. όργανα.
• Επικίνδυνη υπερβολή είναι ο χαρακτηρισμός σαν «τρομοκρατικού» αδικήματος, της πρόκλησης πυρκαγιών κλπ. ή της έκθεσης σε κίνδυνο (πέρα από τα πρόσωπα) περιουσιακών αγαθών, ζωών ή του περιβάλλοντος.
• Σοβαροί κίνδυνοι κατάχρησης μπορεί να υπάρξουν και με το χαρακτηρισμό σαν «τρομοκρατικού» αδικήματος της «διαταραχής των συστημάτων πληροφόρησης». Ο κάθε Hacker θα μπορεί να θεωρηθεί τρομοκράτης.
• Ερωτηματικά γεννιούνται για το αυτοτελές αδίκημα της «διεύθυνσης(;) τρομοκρατικής ομάδας». Η «διεύθυνση» δεν υφίσταται σαν νομικός όρος, με αποτέλεσμα να χωρεί κάθε ερμηνεία.

Στο άρθρο 13, η αναφορά της λέξης «λειτουργική διάρθρωση», για την ανταλλαγή πληροφοριών, δεν περιορίζει το αντικείμενο σε κάποια κρατική υπηρεσία, αλλά αφήνει ανοιχτό το πεδίο οριζόντιας διάβρωσης του συνόλου των θεσμικών οργάνων της πολιτείας από τα διεθνή και ευρωπαϊκά κέντρα συλλογής πληροφοριών.