Εξαιρετικά ενδιαφέρον και απίστευτα πρωτότυπο είναι το νέο βιβλίο του πολυτάλαντου γιατρού και συγγραφέα Γεράσιμου Ρηγάτου « Η Ιατρική στο Δημοτικό Τραγούδι», που κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες από τη «Συλλεκτική Βιβλιοθήκη Ελληνικού Πολιτισμού» (Διαχρονικές Εκδόσεις) σε έναν σπάνιο, μοναδικό θα λέγαμε, δερματόδετο τόμο. Καθώς ξεφυλλίζουμε αυτόν τον θησαυρό, με μεγάλο θαυμασμό, αλλά και με κάποια αμηχανία, διαβάζουμε στην εισαγωγή τα εξής:

«Η φύση του δημοτικού τραγουδιού είναι, πολύ συχνά, τρισυπόστατη. Απαρτίζεται από λόγο (ποίηση), μουσική και χορό. Την τριπλή αυτή φύση τη βλέπουμε και τη βιώνουμε στις γιορτές και στα πανηγύρια, που γίνονται ολοχρονίς σε ολόκληρη την Ελλάδα. Τη βλέπουμε ακόμα και σε ιδιωτικές συναθροίσεις για κάποιο προσωπικό ή οικογενειακό ευχάριστο γεγονός. Την απολαμβάνουμε σε μείζονες συναθροίσεις συντοπιτών, σε μεγάλους ανοιχτούς δημόσιους χώρους(λ.χ. ανταμώματα Ηπειρωτών, Ποντίων, Σαρακατσαναίων κλ.π.). Την απολαμβάνουμε -και κυρίως οι ξένοι- σε ημιεπαγγελματικές, περισσότερο ή λιγότερο πιστές, εκτελέσεις, σε θεσμοθετημένες ή ευκαιριακές κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού (φεστιβάλ, καλλιτεχνικές εκδηλώσεις κ.λπ.).

Σε άλλες περιπτώσεις, το δημοτικό τραγούδι είναι δισυπόστατο: λόγος και μουσική. Είναι τα λεγόμενα τραγούδια της τάβλας ή του τραπεζιού, που τραγουδιούνται, κατά τη διάρκεια ομαδικών γευμάτων, που γίνονται με διάφορες ευκαιρίες: Τρώτε και πίνετ' άρχοντες κι εγώ θα σας δι(η)γούμαι.

Και πιο κάτω, ο συγγραφέας σημειώνει: «Η έκδοση αυτή φιλοδοξεί να είναι χρηστική. Επιδιώκει να διαβαστεί από τον γενικό αναγνώστη, που αγαπά το δημοτικό τραγούδι, από το γιατρό, το φιλόλογο, το λαογράφο, τον εκπαιδευτικό και δεν προϋποθέτει ιδιαίτερες γνώσεις. Ακριβώς επειδή έχει χρηστικό χαρακτήρα, αποφύγαμε τις υποσέλιδες σημειώσεις, την παράθεση διαφορετικών εκδοχών για κάποιες λέξεις στους στίχους, τα φιλολογικά σχόλια. Το θεματικό μέρος της μελέτης αυτής και η ποιότητα του δημοτικού ποιητικού κειμένου νομίζουμε ότι αποτελούν επαρκή στοιχεία για τον αναγνώστη, που ο αστικός τρόπος ζωής τον έχει ήδη απομακρύνει από το δημοτικό τραγούδι».

«Φάτε και πιείτε,/ βρε παιδιά,/ χαρείτε να χαρούμε,/ κι εγώ δεν έχω τίποτε, παρά είμαι λαβωμένος./ Πικρή που είναι η λαβωματιά, φαρμακερό το βόλι!..».

Με τούτη την αξιόλογη εργασία του, ο Γεράσιμος Ρηγάτος μάς καλεί, ακόμη μια φορά, να αφυπνιστούμε. Να αφήσουμε τον καναπέ και όλα τα συμπαρομαρτούντα. Να τελειώσουμε μια για πάντα με την εύκολη αποχαύνωση, που μας «προσφέρουν» οι διάφορες αποβλακωτικές σαπουνόπερες, που καμιά σχέση δεν έχουνε μαζί μας. Και μας προτρέπει να επιστρέψουμε στη γνώση, στο δημοτικό τραγούδι, αλλά και στις ρίζες μας.