Στις συζητήσεις που γίνονται στα τηλεοπτικά κανάλια για την «υπόθεση των εκβιασμών», ακούω συχνά κάποιους ν' αναφέρονται στο «ευαγγελικό», «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω». Κι αναρωτιέμαι γιατί το λένε; Θέλουν να περιγράψουν μια κατάσταση γενικευμένης σήψης και διαφθοράς στην ελληνική κοινωνία, ή να ζητήσουν «άφεση αμαρτιών» δι' εαυτούς και αλλήλους; Κι αν, μεν, ισχύει μόνον το πρώτο, η θέση τους είναι ισοπεδωτική και άδικη, καθότι στην καπιταλιστική κοινωνία που βιώνουμε και η διαφθορά υπόκειται σε ταξικούς διαχωρισμούς και διαβαθμίσεις. Αν, δε, ισχύει και το δεύτερο, καλόν είναι οι «αμαρτωλοί», ή οι «συνήγοροί» τους, ν' απευθύνονται στο παπά της ενορίας κι όχι στο φιλοθεάμον κοινό, το οποίο δεν έχει αρμοδιότητα να μοιράζει συγχωροχάρτια.

Ας λείψουν, λοιπόν, οι «πονηριές» κι ας κάνουν κράτει οι «κήνσορες». Ούτε όλοι οι Ελληνες - ουδέ όλοι οι δημοσιογράφοι - είναι «λερωμένοι», ούτε η δημόσια «εξομολόγηση» οδηγεί σε συγχώρεση και σωτηρία. Υπάρχουν «αναμάρτητοι» που δικαιούνται να καταγγείλουν και ν' απαιτήσουν την τιμωρία των «αμαρτωλών». Ομως, η καταγγελία να στηρίζεται επί πραγματικών δεδομένων κι όχι επί θολών υπονοιών, ή ύποπτων κατασκευών. Κι η τιμωρία να σκοπεί στη συνέτιση των δραστών και στην αποθάρρυνση επίδοξων μιμητών κι όχι στην αναζήτηση «εξιλαστήριων θυμάτων» και «για το φόβο των Ιουδαίων». Το πρόβλημα, βεβαίως, είναι ότι το καπιταλιστικό σύστημα στηρίζεται και στηρίζει την «αμαρτία» κι είναι «λερωμένο» από την κορφή μέχρι τα νύχια. Επομένως, η τιμωρία του πρέπει να είναι «αποτελειωτική», καθώς δε «συνετίζεται».

Θυμό μου προκαλεί το ύφος και η συμπεριφορά των «Φαρισαίων» της δημοσιογραφίας. Ο μόνιμος των «διαμεσολαβητών» της επιχειρηματικο - πολιτικής διαπλοκής, ν' απαιτεί την τιμωρία των δημοσιογράφων που «μολύνουν» το χώρο. Ο «μετρ» της τηλεοπτικής χειραγώγησης, να ωρύεται υπέρ της δημοσιογραφικής ανιδιοτέλειας. Ο «ξεφωνημένος» υπηρέτης του «σημιτικού εκσυγχρονισμού», να «φτύνει τον κόρφο του». Ο «συνήθης ύποπτος» για συνεργασία με την Εξουσία, να κοκκινίζει από ντροπή για τη «δημοσιογραφική κατάντια». Θλίψη μου προκαλεί η αφέλεια τινών. Να πιστεύουν ότι μεγαλοεπιχειρηματίες, που διατηρούν και σιτίζουν «αυλικούς», αγωνίζονται να καθαρίσουν «την κόπρον του Αυγεία». Οτι δικηγόροι της κονόμας, πασχίζουν για την αλήθεια. Οτι κυβερνώντες, που υπηρετούν, με συνέπεια, το βρώμικο καπιταλισμό, μάχονται για την «κάθαρσή» του.

Υπάρχει «μέτρο» να κρίνεις τις προθέσεις και τις θέσεις του καθενός; Ναι, η πράξη. Νοιάζεται ο δημοσιογράφος για την «τιμή της δημοσιογραφίας»; Ας αντισταθεί, όπως κι όσο μπορεί, στο αφεντικό του και στην κάθε λογής εξαγορά. Θέλει ο εργάτης, ο αγρότης, ο βιοτέχνης, ο επιστήμονας, ο καλλιτέχνης να εναντιωθεί στη σήψη και τη διαφθορά; Ας βγει στους δρόμους να παλέψει για το ψωμί, τη μόρφωση, το δίκιο, την ειρήνη, την ελευθερία. Κι ο λαός μας ας συνειδητοποιήσει ότι ο καπιταλισμός δε διορθώνεται, δεν αλλάζει, ανατρέπεται και καταργείται...