«Ο μεγάλος αρχηγός στην Ουάσιγκτον μηνάει πως θέλει να αγοράσει τη γη μας. Για μας, αυτή η πρόταση είναι παράξενη. Πώς είναι δυνατόν εσαεί να αγοράσετε και εμείς να πουλήσουμε τον ουρανό, τη ζέστα της γης, τη δροσιά του αγέρα ή το άφρισμα του νερού; Πώς μπορούμε να πουλήσουμε τη γη, που κάθε μέρος της είναι ιερό για εμάς; Κάθε αστραφτερή πευκοβελόνα, κάθε αμμούδα στις ακρογιαλιές, κάθε θολούρα στο σκοτεινό δάσος, κάθε ξέφωτο, κάθε ζουζούνι που ζουζουνίζει είναι στην πείρα και στη μνήμη μας ιερό...

Οταν η γη πουληθεί, όταν την ιερή γωνιά του δάσους τη γεμίσει το ανθρώπινο χνότο και κηλιδώσουν το θέαμα των φουντωτών λόφων τα σύρματα του τηλεγράφου, τότε πού να βρεις το ρουμάνι, πού να βρεις τον αϊτό; Και καταλαβαίνετε ίσως τι σημαίνει να πεις έχε γεια στο φαρί σου και στο κυνήγι. Σημαίνει το τέλος της ζωής και την αρχή του θανάτου...

Αυτήν τη γη εμείς την αγαπάμε, όπως το βρέφος αγαπάει το χτύπο της μητρικής καρδιάς...

Κι όταν ακόμη κι ο τελευταίος από εμάς θα λείψει, οι ακρογιαλιές αυτές και τα δάση θα φυλάγουν ακόμη το πνεύμα μας...».

Το παραπάνω κείμενο είναι απόσπασμα από την απάντηση που έδωσε το 1855 ο Σιάτλ, αρχηγός μιας φυλής Ινδιάνων, στον τότε Πρόεδρο της Αμερικής Φραγκλίνο Πιρς, όταν ο τελευταίος ζήτησε από τους Ινδιάνους να του πουλήσουν τη γη τους.

Στην επεξήγηση αυτή, προστίθεται ότι κάθε λέξη αυτού του μεγαλειώδους κειμένου απευθύνεται στους 144 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που ψήφισαν την Πέμπτη το νόμο για την εκποίηση δημοσίων εκτάσεων (βουνών, ακτών, σπηλαίων κλπ.) σε ιδιώτες. Που νομοθέτησαν, με άλλα λόγια, το πλιάτσικο της ελληνικής γης από τους μαφιόζους του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου.

Η πρώτη απόπειρα ν' αρπάξουν οι αφέντες την ελληνική γη, έγινε από τους κοτσαμπάσηδες το 1823. Και οι πρώτοι αισχροί που επιχείρησαν να νομοθετήσουν το ξεπούλημα, ήταν τα τσιράκια των κοτσαμπάσηδων ή και οι ίδιοι που μετείχαν ως αντιπρόσωποι του λαού στη Β΄ Εθνική Συνέλευση του Αστρους της Κυνουρίας.

Ευτυχώς όμως, τότε υπήρχαν παλικάρια μέσα στις λαϊκές τάξεις και όχι ναρκωμένοι και άνευροι πολίτες. Ετσι εκατό και πλέον γενναίοι άρπαξαν τα καριοφίλια τους και έκαναν την εξής βροντερή, στην κυριολεξία, διαμαρτυρία: Εγραψαν σε ένα μεγάλο χαρτί «εκποίηση της εθνικής γης», το κρέμασαν σ' ένα δέντρο έξω από το οίκημα της Συνέλευσης και άρχισαν να το πυροβολούν.

Η διαμαρτυρία τους με τα όπλα ήταν σαφέστατο τι υπονοούσε: Αν δεν αποσυρόταν η πρόταση «περί εκποιήσεως των εθνικών γαιών», αντί για το χαρτί, άλλους θα έστηναν στον τοίχο και θα τους γέμιζαν βόλια!

Ωστόσο, τρία χρόνια αργότερα, οι κοτσαμπάσηδες επιτυγχάνουν την ψήφιση του ΝΓ νόμου από το Βουλευτικό και το Εκτελεστικό. «Και οι ωραιότεροι τόποι της Πελοποννήσου», σημειώνει ένας ιστορικός, «αγοράστηκαν τότε από τους ίδιους που είχαν νομοθετήσει το ξεπούλημα»!

Ευτυχώς όμως, που για δεύτερη φορά βρέθηκαν κάποιοι γενναίοι. Κι αυτοί ήταν, τώρα, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και ο Γεώργιος Σισίνης, που πέτυχαν να ακυρώσουν όλες αυτές τις ληστρικές αγορές, με το ΚΔ ψήφισμα της Γ΄ Εθνικής Συνέλευσης στην Τροιζήνα.

Σήμερα, βέβαια, ούτε Κολοκοτρώνηδες υπάρχουν για να ματαιώσουν την εγκληματική πράξη των 144 βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, ούτε παλικάρια για να ξεσηκωθούν δυναμικά.

Ελλείψει, λοιπόν, κάποιων που θα μπορούσαν να αποτρέψουν το έγκλημα, η πιθανότερη τιμωρία των ενόχων θα είναι να πνιγούν τελικά μέσα στις βρωμιές τους. Γιατί, όπως σημείωνε ο Ινδιάνος Σιάτλ στη γραφή του: «Οποιος μαγαρίζει το στρώμα του συνέχεια, κάποια νύχτα θα πλαντάξει από τις μαγαρισιές του».

Η τιμωρία όμως αυτή, να χάσει δηλαδή η κυβέρνηση τις επόμενες εκλογές, θα είναι μικρή, ελάχιστη για ένα τόσο βαρύ έγκλημά της.