Και εγώ έδινα! Τι μπορούσα να κάνω; Στη γωνία με περίμενε η «17 Νοέμβρη». Οχι η «17 Νοέμβρη» που πάει ο νους σας, η άλλη. Αυτή που έχει μαζί της το στρατό, την αστυνομία, τη δικαιοσύνη, το σχολείο, τη θρησκεία... Τη «17 Νοέμβρη», λέω, που από τη γέννα σου μέχρι το θάνατό σου σε σημαδεύει με τα μπαζούκας. Σου κλείνει με το αυτόματο το δρόμο. Σε κυνηγάει στις διαδηλώσεις. Σε πετάει στην ανεργία. Σε σπρώχνει στα ράντζα και τους διαδρόμους των νοσοκομείων...

Με τέτοια πείρα, λοιπόν, πίστεψτε με, δράμι δε συγκινούμε για το «δράμα» που παίζεται στις «αγίες οικογένειες». Αυτοί έχουν και το πεπόνι και το μαχαίρι, θα τα βρούνε. Αλλωστε αυτοί γνωρίζουν τους εκβιαστές τους. Δικά τους παιδιά είναι. Μισθοδοτούμενα τσιράκια τους. Υπάλληλοί τους, που στο μεταξύ έμαθαν - από τα «μέσα» - τις βρωμιές που συμβαίνουν και που επιβάλλεται να κρυφτούνε. Για μια ενδοοικογενειακή υπόθεση, πρόκειται. Ανακατατάξεις στη «ζωή της νύχτας», συμβαίνουν. Για - μίνι - εξέγερση των μπράβων μιλάνε...

... Κουβέντα, όμως, για τη νεολαία που βαράει κλειστές πόρτες. Αυτός και αν είναι εκβιασμός. Νέοι άνθρωποι να σκουριάζουν. Νέοι άνθρωποι να αποστρατεύονται πριν ακόμα ξεκινήσουν. Κουβέντα για τα γερόντια που τη βγάζουν στη στέρηση. Λέξη για τους αγρότες που βουλιάζουν στις λάσπες των υποσχέσεων. Και πάνω απ' όλα, πάνω από τα κεφάλια μας δηλαδή, να κρέμεται ο πόλεμος.