Αυτές οι δηλώσεις εναρμονίζονται πλήρως με την κατεύθυνση, που και έγγραφα είχε διατυπωθεί σε παλαιότερους προϋπολογισμούς ότι το κύριο είναι «να απεξαρτηθεί η ΤΑ από τους πόρους της Κεντρικής διοίκησης».

Ο προϋπολογισμός του 2003 επιβεβαίωσε, για μια ακόμη φορά, τη συνεπή και συνεχή προσπάθεια των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για ΤΑ εκπρόσωπο και εκτελεστή αντιλαϊκών αποφάσεων στο οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, με παράλληλη συρρίκνωση του ρόλου της στην αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων.

Τα στεγνά νούμερα του προϋπολογισμού το αποδεικνύουν.

• Τα έσοδα της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης από τον κρατικό προϋπολογισμό φτάνουν στο 5,9 τοις χιλίοις του συνόλου (412 εκατ. Ευρώ, 140 δισ. δραχμές). Από αυτά, και το 2003 φαλκιδεύοντας και το Ν. 2672/98, που οι ίδιοι ψήφισαν, παρακρατούνται 24 δισ. δραχμές. Για την τετραετία 2000-2003 παρακρατήθηκαν 70 δισ. δραχμές.

Από τους ΚΑΠ της ΝΑ χρηματοδοτούνται οι λειτουργικές δαπάνες της ΝΑ, οι δαπάνες χορήγησης βοηθημάτων υγειονομικής περίθαλψης και επιδομάτων κοινωνικής πρόνοιας και δαπάνες επενδύσεων της ΝΑ.

Είναι φανερό ότι τα εξευτελιστικά ποσά, οι αυθαίρετες παρακρατήσεις, με παράλληλη αύξηση των λειτουργικών δαπανών, μειώνουν δραστικά τις δαπάνες χορήγησης βοηθημάτων και επιδομάτων κοινωνικής πρόνοιας.

• Στην πρωτοβάθμια ΤΑ, το 2003 προβλέπονται ΚΑΠ που φτάνουν το 2,74% του συνόλου του κρατικού προϋπολογισμού.

Αν, μάλιστα, αφαιρεθούν τα ποσά που αφορούν το Ειδικό Πρόγραμμα Τοπικής Αυτοδιοίκησης που χρηματοδοτούν τις αναγκαστικές συνενώσεις, δηλαδή μια πολιτική ενάντια στην ΤΑ, τότε φτάνουμε στο 2,42%. Ενώ η ΤΑ έχει συμβάλει στο Ειδικό Πρόγραμμα μέχρι σήμερα 500 δισ. η συμμετοχή της κυβέρνησης είναι ανύπαρκτη.

Η κυβέρνηση παρακρατά τα ποσά που πρέπει να πάρει η ΤΑ από το φόρο εισοδήματος προηγουμένων ετών, σαν να μην είναι φόρος εισοδήματος από τον οποίο η ΤΑ δικαιούται σημαντικό ποσοστό.

Παρακρατούν τεράστια ποσά (για το 2003 φτάνουν τα 40 δισ. δραχμές και για το διάστημα 2000-2003 τα 173,5 δισ. δραχμές) για την ονομαζόμενη σύγκλιση, εκμεταλλευόμενοι μια απόφαση της «ευρωλάγνας» πλειοψηφίας στην ΚΕΔΚΕ, για εφ' άπαξ συμμετοχή στη σύγκλιση με 10 δισ. (λες και ήταν δικά τους).

Το ίδιο συμβαίνει για τους άλλους θεσμοθετημένους πόρους.

Συνολικά, για το 2003 οι παρακρατήσεις φτάνουν τα 390 δισ. δραχμές περίπου (1.155 εκατ. ευρώ) και από το 1990 έως και το 2003 φτάνουν 2,386 τρισ. δραχμές (7 δισ. Ευρώ). Δηλαδή, έχουν παρακρατηθεί 240.000 δραχμές από κάθε κάτοικο αυτής της χώρας, γιατί σ' αυτούς ανήκουν αυτά τα χρήματα, αφού λείπουν από υπηρεσίες και έργα που έπρεπε να γίνουν και όχι στους όποιους δημάρχους και δημοτικές πλειοψηφίες. Με εύκολους υπολογισμούς μπορεί να υπολογιστεί τι θα μπορούσε να γίνει σε κάθε δήμο με τα παρακρατημένα που αντιστοιχούν σ' αυτόν. Παιδικοί Σταθμοί, έργα κοινωνικής και τεχνικής υποδομής, κλπ. Π.χ. στην Αθήνα θα μπορούσαν να φτιαχτούν έξι (6) εθνικοί κήποι.

Οχι μόνο δε διεκδικούν την αύξηση των εξευτελιστικών ποσών που παίρνει η ΤΑ, αλλά αντίθετα δέχονται τη χρησιμοποίηση των χρημάτων της ΤΑ για προγράμματα και υπηρεσίες αποκλειστικής ευθύνης του κράτους.

Δεν αντιδρούν και δε διεκδικούν στην αυθαίρετη παρακράτηση των πόρων.

Ακόμη περιμένουμε να έρθουν μετά από τέσσερα τουλάχιστον χρόνια τα συμπεράσματα της Επιτροπής Διεύρυνσης των παρακρατηθέντων.

Χρησιμοποιούν, παράλληλα, σαν άλλοθι την καχεξία της ΤΑ, για να διαμορφώσουν συνείδηση στους εργαζόμενους ότι για να έχουν κάποιες υπηρεσίες, αφού το κράτος δε δίνει χρήματα, πρέπει να ξαναπληρώσουν.

Με κάθε τρόπο, με σεμινάρια, με εκδηλώσεις, κλπ. αλλά και με ωραίες διατυπώσεις, με μεθοδευμένες παρουσιάσεις ψεύτικων ομόφωνων αποφάσεων (αφού οι συνεπείς δυνάμεις στην ΤΑ καταψηφίζουν αυτή την πολιτική) επιχειρούν να διαμορφώσουν απόψεις ότι σύσσωμοι οι εκλεγμένοι επικροτούν, συναινούν με αυτή την πολιτική.

• Την ανταποδοτικότητα σε όλες τις υπηρεσίες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και μάλιστα ανάλογα με την προσφερόμενη ποιότητα
• Την πρόσθετη φορολογία σε βάρος των εργαζομένων για την εξεύρεση ιδίων πόρων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης,
• Τη λειτουργία της ΤΑ σαν επιχείρηση, που θα πουλά στο κεφάλαιο τις υπηρεσίες, τα έργα, ακόμη και τις αρμοδιότητές της,
• Τον έλεγχό της με κριτήρια την αποτελεσματικότητα στην επιχειρηματική δράση,
• Την ανάπτυξη της ανταγωνιστικότητας ανάμεσα σε Δήμους, Νομούς και Περιοχές,
• Την προσπάθεια εμπλοκής των δημοτών και των φορέων τους στις διαδικασίες εφαρμογής αυτών των κατευθύνσεων,
• Τη δημιουργία συνείδησης στους δημότες ότι πρέπει να ξαναπληρώνουν, για να έχουν κάποιες υπηρεσίες και η απόσπαση της συναίνεσής τους για το ποσό και για τι πρέπει να πληρώσουν,
• Και όλα αυτά, ώστε να απεκδυθεί των ευθυνών της η κυβέρνηση από την επίλυση μεγάλων λαϊκών προβλημάτων να μεταφερθούν οι ευθύνες στην ΤΑ και τα βάρη στο λαό.

Και είναι φανερό ότι ένα τέτοιο κίνημα μπορεί και πρέπει να αναπτύσσεται σε όλα τα μέτωπα δράσης να αγκαλιάζει φορείς και σωματεία, συλλόγους και πρόσωπα που βλέπουν την αναγκαιότητα για αλλαγή, ανατροπή αυτής της πολιτικής, για αντιπάλεμα της προώθησης υλοποίησης της και μέσα από την Τοπική Αυτοδιοίκηση.