Αραγε, σκέπτονται τι θα λένε σε μερικές μέρες, άντε σε λίγες βδομάδες; Σε όσους κόπτονται σήμερα, για τη μεγάλη επιτυχία της Ελληνικής Προεδρίας αναφερόμαστε. Σε όσους μένουν... με ανοιχτό το στόμα μπροστά στην επίτευξη της διαμόρφωσης κοινής θέσης των «15», την περασμένη Δευτέρα. Κι ακόμη περισσότερο, σε όσους θέλουν -σώνει και καλά- να δώσουν στην κοινή αυτή θέση αντιπολεμικό περιεχόμενο.

Σε μερικές μέρες -άντε, σε μερικές βδομάδες- είτε στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, είτε έξω απ' αυτό, οι έχοντες κοινή και, μάλιστα, φιλειρηνική δήθεν θέση, θα πρέπει να πάρουν θέση στις προωθούμενες ήδη εξελίξεις. Κι ο καθένας από τους «15» θα καθίσει... στον πάγκο του. Είτε, συμμετέχοντας, με τον έναν ή άλλο τρόπο, στην πολεμική ή άλλης μορφής ιμπεριαλιστική επέμβαση στο Ιράκ, είτε κρατώντας, το πολύ, στάση συνένοχης ανοχής και συγκατάβασης. Τότε, τι θα λένε, όσοι τώρα εκπέμπουν έντονα κύματα εθνικής περηφάνιας, προς κάθε κατεύθυνση; Και αυτό, βέβαια, είναι το λιγότερο. Το σοβαρότερο είναι πως -είτε το καταλαβαίνουν είτε όχι- γίνονται συνένοχοι σε μια επιχείρηση εφησυχασμού και επανάπαυσης του λαού μας, άμβλυνσης της αντιπολεμικής ανησυχίας και επαγρύπνησής του, καλλιέργειας αυταπατών και ψεύτικων προσδοκιών για το ρόλο της ΕΕ και των «15».