Η λογική τους είναι απλή, αλλά πέρα για πέρα αντεργατική και αδιέξοδη. Οι επιχειρήσεις - λένε - βάζουν λουκέτο ή κάνουν απολύσεις, μη μπορώντας να ανταποκριθούν στις συνθήκες του εντεινομένου συνεχώς καπιταλιστικού ανταγωνισμού. Κι όπως βεβαιώνουν τραπεζικοί κύκλοι και άλλοι, που γνωρίζουν καλά την ελληνική οικονομία, βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή. Αρα, πρέπει να εξασφαλιστούν ακόμη περισσότεροι όροι και μέτρα, που θα στηρίξουν την ανταγωνιστικότητα και τη βιωσιμότητα των επιχειρήσεων. Με άλλα λόγια, να εξασφαλιστούν ακόμη περισσότερα κέρδη για τους επιχειρηματίες.

Υποθέστε, λοιπόν, ότι γίνεται κι αυτό. Υποθέστε ότι «παγώνουν» ή και μειώνονται τα μεροκάματα, δίνονται ακόμη περισσότερα προνόμια, κίνητρα και φοροαπαλλαγές στους κεφαλαιοκράτες, μειώνονται πολύ περισσότερο οι όποιες υπάρχουσες ακόμη κρατικές κοινωνικές παροχές (Παιδεία, Υγεία, κλπ.) και παραδίδονται κι αυτές στην «ιδιωτική πρωτοβουλία», επεκτείνονται αποφασιστικά οι κάθε λογής αντιδραστικές, νέες εργασιακές σχέσεις κλπ., κλπ. Πιστεύετε ότι θα σταματήσει τότε ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός, ο εξοβελισμός των λιγότερο ισχυρών επιχειρήσεων από τις ισχυρότερες, η συγκέντρωση της παραγωγής και της πώλησης προϊόντων και υπηρεσιών - επομένως, των αντίστοιχων κερδών - σε όλο και λιγότερα χέρια, η μετανάστευση επιχειρήσεων σε χώρες, όπου οι ιδιοκτήτες τους θα προσδοκούν σε ακόμη μεγαλύτερα κέρδη κλπ., κλπ.;

Οχι, βέβαια. Οχι μόνο δε θα σταματήσουν, αλλά και θα ενταθούν ακόμη περισσότερο τα φαινόμενα αυτά, καθώς η συρρίκνωση των λαϊκών εισοδημάτων θα φέρει την αντίστοιχη συρρίκνωση της κατανάλωσης.