Η κυβέρνηση παρακολουθεί το φαινόμενο «και προσπαθεί να δημιουργήσει τους όρους που θα στηρίξουν την ανταγωνιστικότητα και βιωσιμότητα των επιχειρήσεων». Δε θα μπορούσε να πει τίποτα άλλο ο Ν. Χριστοδουλάκης, αν ήθελε να ήταν συνεπής με την πολιτική που εφαρμόζει. Να τα δίνει όλα, δηλαδή, στο κεφάλαιο, προσδοκώντας μάταια τη δημιουργία θέσεων εργασίας και την αντιμετώπιση της ανεργίας. Το τελευταίο κύμα «πτωχεύσεων» οδηγεί την κυβέρνηση να προσφέρει νέα κίνητρα στους κεφαλαιοκράτες: Παραπέρα μείωση των εργοδοτικών εισφορών, έσπευσε να προαναγγείλει διά στόματος του Απ. Φωτιάδη, αδιαφορώντας επιδεικτικά για την τύχη των Ταμείων και την Ασφάλιση των εργαζομένων...

Δευτερευόντως, ο ρόλος της κυβέρνησης και του κράτους εξαντλείται στην παροχή «πρώτων βοηθειών» στα θύματα της καπιταλιστικής κρίσης, με γιατροσόφια και ασπιρίνες, όπως τα άθλια επιδόματα... Με αυτόν τον τρόπο (πιστεύουν ότι )κάνουν και το «κοινωνικό καθήκον» τους, συμπαράσταση στους απολυμένους, απορροφώντας ανεπιθύμητους «κοινωνικούς κραδασμούς». Η πλουτοκρατία δε θα έχανε, βέβαια, την ευκαιρία να αξιοποιήσει την «κρίση» για να «στριμώξει» κι άλλο τους εργαζόμενους, να τους εξαναγκάσει να αποδεχτούν τα χειρότερα (μερική απασχόληση και Ασφάλιση, κατάργηση 8ωρου και Συλλογικών Συμβάσεων)...

Το κυριότερο, όμως, είναι η προβολή του «μονόδρομου» της εφαρμοζόμενης νεοφιλελεύθερης πολιτικής: «Ποια άλλη (ρεαλιστική) πολιτική» υπάρχει, αναρωτιούνται δήθεν αφελώς και υποκριτικά... Η αλήθεια είναι ότι η άλλη πολιτική δεν μπορεί να αναζητηθεί στην προδοτική στάση του προέδρου της ΓΣΕΕ, που χαρακτηρίζει τις απολύσεις «συγκυριακό φαινόμενο», με άλλα λόγια «μπόρα είναι θα περάσει»... Η άλλη πολιτική δε βρίσκεται στον περιορισμό των συνδικάτων σε ρόλο «καταμετρητή» των απολυμένων και των κατόπιν εορτής αντιδράσεων... Η άλλη (αντικαπιταλιστική) πολιτική προβάλλει μέσα από τη διαρκή οργανωμένη «παρενόχληση» και σύγκρουση, για τη δημιουργία ευνοϊκών για τα λαϊκά συμφέροντα συσχετισμών...