Σ' έναν κόσμο που κυριαρχούσε η «ισορροπία του τρόμου» κι η απειλή πυρηνικού ολοκαυτώματος, κάθε προσπάθεια περιορισμού της ανταγωνιστικής όξυνσης με την πολιτική του «διεθνούς ισόρροπου ελεγχόμενου αφοπλισμού», είχε στρατηγική αξία. Σήμερα, στην εποχή της μονοπωλιακής επικράτησης του ενός πόλου ισχύος, των ΗΠΑ και της διάλυσης του άλλου, της ΕΣΣΔ, ανατράπηκαν οι όροι άσκησης εκείνης της πολιτικής, τουλάχιστον στις διαδικασίες υλοποίησής της. Οι ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις του καπιταλισμού με επικυρίαρχες τις ΗΠΑ είτε ακυρώνουν ανοιχτά κάθε τέτοια πολιτική, είτε τη χρησιμοποιούν ως επένδυση στις κατακτητικές τους προθέσεις.

Με αφορμή τα απανωτά «λουκέτα» επιδοτουμένων επιχειρήσεων και το πλήθος των εργαζομένων στο δρόμο της ανεργίας επαναφέρεται και καλλιεργείται το επαίσχυντο σύνθημα «να μη γίνουμε Βουλγαρία κι Αλβανία». Καλλιεργείται, κυρίως, από τα γνωστά πολιτικά και δημοσιογραφικά φερέφωνα ενός καθεστώτος που επιχορηγεί τη μεταφορά επιχειρήσεων από την Ελλάδα σε αυτές ακριβώς τις χώρες, Βουλγαρία - Αλβανία, που υποτίθεται ότι αποτελούν κατάντια, με μοναδική δικαιολογία το χαμηλό εργατικό κόστος. Μέσα από αυτές τις πρακτορικές αντιφάσεις αποκαλύπτεται για πολλοστή φορά το ζήτημα της καθεστωτικής αλλαγής στις πρώην Λαϊκές Δημοκρατίες στο πλαίσιο του διαλυμένου σοβιετικού πόλου ισχύος και της φιλειρηνικής πολιτικής που προαναφέρεται.

Εκείνο που υπάρχει είναι μόνο ο καλλιεργημένος κίνδυνος της κοινωνικής αναστάτωσης που επιφέρει η επιδοτούμενη, από το αστικό κράτος της σοσιαλδημοκρατικής θολούρας, μεταφορά του ελληνικού κεφαλαίου σε όμορες κυρίως χώρες των βαλκανίων προς άγραν νόμιμης μαύρης εργασίας και προς δόξαν του σύγχρονου δουλεμπορίου στη νεόκοπη καπιταλιστική Βουλγαρία. Η επαίσχυντη αυτή πολιτική της μαύρης υπεραξίας της εθνικά ύποπτης ελληνικής αστικής τάξης αποβλέπει να επιφέρει χάσμα ανάμεσα στους λαούς και να οδηγήσει στην κοινωνική αναστάτωση που αποτελεί την πρώτη ύλη για πολεμικές εντάσεις με άδηλες συνέπειες.

Τέλος, κάτω από το βάρος της επιταχυνόμενης ανεργίας γίνεται αναγκαίο το ολόπλευρο άνοιγμα του προβληματισμού για την παμπάλαια σχέση μεταξύ ανεργίας και πολέμου στη σύγχρονη όμως τωρινή της μορφή. Αυτό όχι απλά γραμμένο στις διάφορες ανακοινώσεις υπό μορφή επαναλαμβανόμενου κλασικού τσιτάτου, αλλά, ως ζώσα πραγματικότητα.